Christel Manni (31 jaar) heeft de afgelopen tien jaar in fases veel last gehad van paniekaanvallen. ‘Ik was er thuis wel, maar ook weer niet. Ik reageerde niet op anderen en was heel erg met mezelf en mijn eigen wereld bezig.” Op het moment dat Jezus tot haar spreekt beseft ze: ik mag mijn angsten bij Hem leggen, Hij heeft alles in Zijn hand. “Sinds die avond heb ik nooit meer een paniekaanval gehad.”
Vanaf de geboorte van haar oudste kind kwamen er telkens momenten terug dat er een zwarte wolk boven haar leven hing – tot na de geboorte van haar jongste. Toen duurde zo’n periode erg lang en was het heel intens. “Paniekklachten waren echt heftig aanwezig”, zo heftig dat ze uit het ritme van het gezin moest stappen. “Ik kon niet meer van het leven genieten en ging verschillende momenten zo diep dat ik niet meer wilde leven.” De paniekaanvallen kwamen vanuit het idee dat Christel overal controle over moest houden. “Ik wilde constant weten wat andere mensen aan het doen waren, en waarom. Ook wilde ik bijvoorbeeld alle informatie uit alle boeken in mijn huis kennen, en ik werd gefrustreerd als dat me niet lukte.”
Opnames
Begin 2020 werd Christel opgenomen, vlak voor corona. De plek waar ze intern zat was ver van huis. Om alles nog erger te maken, ging haar instelling ook nog eens dicht voor bezoekers tijdens de eerste lock-down. “Ik vond het heftig om mijn kinderen amper te zien.” Bovendien hing er een onveilige en donkere sfeer op die plek: “Veel mensen waren bezig met suïcide en ook ik raakte het doel van mijn leven kwijt. Dat maakte dat ik ook suïcidaal werd.” Omdat de opname vrijwillig was, nam Christel het besluit om naar huis te gaan. “Ik had niet het idee dat het me hielp.”
“Ik kwam in een kamer terecht waar ik constant gefilmd werd ter beveiliging. Ze wisten niet wat ik mezelf aan zou doen.”
Dat was het moment dat haar man, nu haar ex, aan de bel trok: dit kon zo niet langer. “Ik wilde heel graag bij de kinderen zijn, maar thuis ging het zo niet. Dat bracht heel veel strijd.” Nadat ze toch opnieuw hulp zocht, werd ze opgenomen in een psychisch centrum. “Dit was nog heftiger dan de vorige keer: ik kwam in een kamer terecht waar ik constant gefilmd werd ter beveiliging. Ze wisten niet wat ik mezelf aan zou doen.” Ook hier hield Christel het niet lang uit. “Maar toen ik naar huis mocht, veranderde alles: de kinderen werden onder toezicht gesteld en ik ging bij mijn ouders wonen.”
Een half jaar later, februari 2021, kreeg Christel een eigen huisje. “Ik was zo in paniek dat ik twee maanden geen aandacht heb besteed aan dat huis. Toen ik daar eenmaal was, lag ik in de nachten veel wakker. Naast het huis liep een hogesnelheidslijn waar ik constant mee bezig was. Ik vroeg me af wie in die treinen zaten en waar ze heen gingen. Ook vroeg ik me steeds af waar mijn kinderen waren en of ze daar veilig zouden zijn.” De crisisdienst werd Christels vaste nachtelijke gesprekspartner om haar te helpen tot rust te komen. “In die tijd begon ik me af te vragen of dit nou het leven zou zijn: zou ik hier altijd tegen moeten vechten?”
“Ik vertelde Hem dat ik niet wist waar iedereen was, waar mijn kinderen waren en of ze wel veilig zouden zijn. Maar ik wist dat Hij dat allemaal in Zijn handen had en heb alle dingen die mij bezighielden toen aan God gegeven.”
“Ik heb je bij je naam geroepen…”
Al had Christel drie jaar lang niets van het geloof willen weten, iets drong er bij haar op aan om toch aanbiddingsmuziek op te zetten. Ze koos voor ‘The blessing’ op YouTube. Via de automatische aanbevelingen kwam ze terecht bij een aflevering van ‘The chosen’. “Ik zag het levensverhaal van Maria van Magdala en ik herkende me in haar verhaal: net als zij was ik ver van God af geraakt.” Aan het einde van de eerste aflevering komt Jezus in beeld. Daar citeert Hij de tekst uit Jesaja 43: ‘Ik heb je bij je naam geroepen, je bent van Mij!’ “Het was alsof Jezus deze woorden tot mij sprak in plaats van tegen Maria.” Dat bracht Christel op haar knieën. “Ik vertelde Hem dat ik Hem nodig heb en dit leven niet alleen kan. Dat ik nooit de volledige controle kan hebben. Dat ik niet wist waar iedereen was, waar mijn kinderen waren en of ze wel veilig zouden zijn. Maar ik wist dat Hij dat allemaal in Zijn handen had en heb alle dingen die mij bezighielden toen aan God gegeven. Vanaf die nacht heb ik nooit meer een paniekaanval gehad.”
Stap voor stap kon Christel groeien in haar geloof. “God liet me zien dat ik een kind van Hem ben en dat mijn identiteit niet zit in wat ik wel of niet doe. Hij leerde me dat ik een doel heb in dit leven: Hem aanbidden in welke situatie ik ook zit. Vanuit dat besef bracht God me op mijn plek.” Christels levenslust is teruggekomen en ook is de ondertoezichtstelling voor de kinderen gestopt. “Soms merk ik dat de gedachten nog terugkomen, bijvoorbeeld toen de oorlog in Oekraïne uitbrak. Ik keek toen elk uur het journaal en wilde alles volgen en begrijpen. Totdat ik besefte dat alles in Gods handen ligt. Ik begrijp het niet altijd, maar ik mag weten dat Hij groter is dan alle problemen, ver weg of in mijn eigen leven. Hij verliest de controle niet en in die waarheid vind ik nu een diepe rust.”