Ongehoorzaam
Deuteronomium 1:19 zegt:
We zijn dwars door die grote verschrikkelijke woestijnen getrokken, die u nog lang zal heugen, naar het bergland van de Amorieten zoals de Heer onze God ons had opgedragen. Tenslotte kwamen we bij Kades-Barnea.
In plaats van 11 dagen door de woestijn te zwerven, moest het volk Israël dwars door de woestijn jaren lang, omdat ze ongehoorzaam waren en niet op God vertrouwden.
Heilige grensplaats
Hoe was het anders afgelopen? Wat als ze wel op God hadden vertrouwd? Dan was de uittocht uit Egypte flink wat sneller gegaan en hadden ze het beloofde land ook allemaal mogen intrekken.
“Kades betekent heilig, gewijd. Barnea is een oase en een grensplaats.”
Maar nu, nu kwamen ze terecht in Kades-Barnea. Kades betekent heilig, gewijd. Barnea is een oase en een grensplaats.
Hier moesten de Israëlieten 38 jaar verblijven, in de heilige grensplaats aan de rand van de woestijn. Het hele hoofdstuk van Deuteronomium 1 vertelt hierover!
Lang genoeg geweest!
En dan, in hoofdstuk 2 zegt God dat ze lang genoeg in de woestijn zijn geweest. Maar het is niet zo dat ze dan meteen daarna in het beloofde land terecht komen want in vers 5, vers 9, en vers 19 zegt God drie keer: Dit land geef ik jullie niet in bezit.
“Pas als ze bij het vierde gebied aankomen, bij Sichon in vers 24, zegt God: Neem zijn land in bezit.”
Pas als ze bij het vierde gebied aankomen, bij Sichon in vers 24, zegt God: Neem zijn land in bezit.
En toch!
Wat liet God hun een toch lange weg gaan!!! Wat herken ik dat soms in mijn leven…. En toch! Toch bleef Hij voor hen zorgen, manna, kwartels, water, en toch bleef Hij Zijn belofte trouw.
Want in vers 33 staat er: Maar de Heer onze God schonk ons de overwinning!
“Dit gedeelte heeft me zo aangesproken in de periode dat ik aan het zoeken was naar Gods weg voor ons.”
Dit gedeelte heeft me zo aangesproken in de periode dat ik aan het zoeken was naar Gods weg voor ons. Voor mijn gevoel moesten we ook zo lang zitten in Kades Barnea, het heilige grensgebied. En nog zit ik er regelmatig. Maar God gebruikt die periodes om ons te vormen, om ons geduld te leren en om ons te beproeven.
Met zijn allen
En ik heb zo het idee dat we nu met zijn allen in zo’n grensgebied terecht zijn gekomen. We voelen dat er wat staat te gebeuren, maar we moeten wachten. En er is nu nog maar één ding belangrijk. Gehoorzaam zijn en vertrouwen.
We weten immers dat God zijn belofte trouw is en het beloofde land op ons wacht!