Dana Nieuwland (38) is moeder van drie kinderen en groeide op in een niet-gelovig gezin. Op school kreeg ze wel godsdienst en hing ze aan de docent zijn lippen. “In mij was al een honger naar God. Toen ik eens meegegaan ben naar een kerstdienst, raakte God mij aan. Ik kreeg tintelingen over mijn hele lichaam.” Ze vertelt hoe ze inmiddels door een heftige strijd gaat tegen borstkanker en hoe ze God daarbij betrekt.
Dana: “Ik ben als enig kind opgegroeid met ouders die niet gelovig waren. Ik kreeg wel godsdienstles en ik hing altijd aan de lippen van de godsdienstlerares. Zo prachtig vond ik als kind de verhalen uit de bijbel. De interesse was er wel al van jongs af aan. Op mijn dertiende heb ik een traumatische ervaring gehad in de familiesferen waar ik PTSS aan heb overgehouden.
Dit had een sneeuwbaleffect. Mijn puberteit en jongvolwassen jaren stonden in teken van depressies en uitvluchten zoeken in feestjes, drank en verkeerde mannen.”
Emotioneel
Op haar negentiende is Dana, zoals ze het zelf zegt, uit huis gegaan voor ‘de verkeerde man.’ Op haar 21e was ze weer terug bij haar ouders en in die periode heeft ze alsnog de havo afgemaakt. In die periode leek het even beter te gaan.
“Ik had ook een lief nieuw vriendje gevonden, hij kwam uit een gereformeerde familie. Ik was juist in die fase van mijn leven atheïst geworden, net als mijn moeder. Toch wilde ik wel een keer mee naar de kerk voor de kerstdienst. Ze hadden een leuke kerk uitgekozen en de kerstsfeer leek me wel gezellig.
Het was zo mooi, ik zat te genieten. En bij laatste lied – Ere zij God – kwam er een tinteling en warmte over me heen en ik werd emotioneel. Ik kwam thuis die dag bij God. Daarna ben ik de Alphacursus gaan doen en ik heb me een paar maanden later laten dopen.”
Heftige situatie
Echter brak Dana’s huwelijk en toen kwam ze op haar 26e weer bij haar ouders te wonen. Een heftige situatie. Ze had hier, in Alphen aan de Rijn, geen kerk. Ze had wel een lieve, hechte vriendengroep. Een van haar vrienden in deze groep was Jeroen, haar huidige man. Jeroen was verliefd op Dana en ze werden een stel.
“Maar ik had een probleem. Ik wilde nooit meer trouwen. Het was een grote innerlijke strijd. Via de bovenburen van Jeroen had ik inmiddels mijn huidige kerk gevonden. Ik heb er met mijn pastoraal werker veel gesprekken over gehad. Ik was bang, maar ik wilde ook niet ongetrouwd samen wonen.
Toen heb ik op advies van mijn moeder een partnerregistratie gedaan. Dat voelde minder heftig voor mij. De dag was wel helemaal ‘aangekleed’ als bruiloft. Jeroen zijn dochter was ook een bruidsmeisje.
Op die avond moest ik huilen. Ik had spijt dat ik toch niet echt ‘ja’ heb gezegd. Dus het jaar erna hebben we het alsnog kerkelijk laten inzegenen en omgezet naar een echt huwelijk. In de jaren erna kreeg Jana ook kinderen.
Ze blies haar laatste adem uit de daadwerkelijke euthanasie was niet meer nodig. Wat een wonder.”
Een grote domper voor Dana was dat haar moeder kanker kreeg en uiteindelijk verlamd raakte tot aan haar oksels. Ze koos voor euthanasie. “De arts had alle slangetjes geïnstalleerd. Na afscheid kreeg ze het slaapmiddel en haar laatste woorden waren: ‘Als ik straks bovenkom, moet Hij me maar vergeven dat ik nooit in hem gelooft heb.’ Ze blies haar laatste adem uit de daadwerkelijke euthanasie was niet meer nodig. Wat een wonder.”
Borstkanker
Toch had Dana het zwaar met het missen van haar moeder, met meerdere depressies en een burn-out als gevolg. Afgelopen zomer besloot ze dat het niet langer zo zou kunnen. Maar een paar maanden later kwam er opnieuw heftig nieuws: ze bleek borstkanker te hebben.
“Hoe veel kan een mens mee maken in een leven? Maar het heeft me dichter bij God gebracht dit alles.Ik ben letterlijk stil gezet nu. Een vriendin van mij met profetische gaven had een profetie voor mij: ‘ik zie je spreken voor grote zalen. Jouw getuigenis gaat anderen tot inspiratie zijn, zei ze.
Sindsdien is er dat brandende verlangen om via social media te getuigen van God. Inmiddels zit mijn chemo traject erop en was de laatste scan mooi de tumor is een stuk geslonken 20 april is mijn operatie: helaas een amputatie. Ik houd te midden van alles vast aan de woorden die ik heb gehad, ik zal niet sterven, maar leven.”