Ik denk dat het zeker vijftien jaar geleden is dat we dit voorval voorafgaand aan onze vakantie naar Italië meemaakten. Nooit heeft iemand daarna de actie van de hoofdrolspeler op deze manier overtroffen. Nog steeds ben ik fan van hem en zijn klant.
Tekst: Bert Reinds
Het was een uur of acht ’s avonds, de auto stond ingepakt op de oprit, klaar voor vertrek. De bedoeling was ’s nachts rijden en de kinderen, drie stuks, achterin de auto te laten slapen en dan de volgende dag op tijd aankomen bij de afgesproken camping. De banken in de auto lagen plat, daaroverheen een paar matrasjes waarop de jongens konden liggen. Nog even een snelle laatste blik, alles op slot, vol verwachting, rijden maar.
Ik draaide de auto van de afrit en zag direct dat er een lampje brandde op het dashboard. Ik had geen idee, niet zo mijn ding, maar ik had wel geleerd wanneer iets gaat branden even te checken. En wie kon dat beter doen dan onze man van de garage. Natuurlijk was het avond, maar we wonen in Hattem en de beste man die de diagnose moest stellen zit bij mij in de kerk, er valt altijd wel even wat te regelen.
Fiksen
Bij zijn woonhuis aangekomen, naast de garage, vertelde ik wat er aan de hand was. Zijn reactie staat nog zeer scherp op mijn ‘gehoorvlies’: ‘Daar kun je niet mee naar Italië, de dynamo is stuk!’ Vastgenageld aan de grond, vier paar vragende ogen kijken mij aan: hoe nu verder? De vertwijfeling was blijkbaar ook op mijn gezicht te lezen, want de garagehouder nam de leiding en zei: ‘Ik breng jullie wel even naar huis en morgen in de loop van de dag ga ik het fiksen en kunnen jullie alsnog naar Italië.’
Daar gingen we, naar huis in plaats van naar Italië. Thuis aangekomen de kinderen in bed gestopt en zelf ook maar gegaan. Natuurlijk het is maar een dag en het scheelt dat we onderweg deze pech niet hebben, maar toch. Na een slechte nacht hoorde ik om half acht onze deurbel. Wie kan dat zijn zo vroeg?
“Ik heb de man nog net niet gezoend, maar wat was ik blij. Daar gingen we alsnog.”
Daar stond hij, onze held, en over zijn schouder zag ik onze auto: ‘Ik kon er vannacht slecht van slapen, ben vanmorgen al vroeg naar de sloop gegaan en heb de auto gerepareerd, nu kunnen jullie toch nog redelijk op tijd naar Italië.’ Ik heb de man nog net niet gezoend, maar wat was ik blij. Daar gingen we alsnog.
Gunnen
Die afgelopen vierentwintig uur hebben mij onderweg nog lang beziggehouden, en vooral de houding van onze garagehouder. Mijn conclusie was helder: hier kan geen reclamestunt of welk commercieel gebla-bla tegenop. Zo doe je (ook) aan klantenbinding. Ik besloot toen, op weg naar Italië: de rest van mijn leven breng ik bij hem de auto, ook als de tarieven worden verdubbeld. En dit verhaal vertel ik overal waar ik de kans krijg. Gunnen is het nieuwe geven!
Klik hier voor meer columns van Bert Reinds.