Ze zag een beeld van een klein huisje naast een groter huis met een oprit, en hoorde hoe God tegen haar zei: ‘Ga voor je eigen Boetje’. Henriëtte en haar man Rombout Boetje wonen in Zwolle, maar God laat hen verhuizen naar het platteland van Heerde. “‘Boetje’ is niet alleen onze achternaam, maar ook een schuurtje in het veld waarin schapen kunnen schuilen tijdens de storm. Het Boetje wordt een plek waar beschadigde vrouwen tot rust en herstel kunnen komen.“
Beiden groeiden op in de gereformeerde kerk vrijgemaakt, inmiddels Nederlands Gereformeerde Kerk, maar tijdens de zomerconferenties van New Wine ontdekken ze meer van God. “We hadden altijd al een verlangen naar meer dan alleen op zondag naar de kerk te gaan. Op de conferentie hebben we heel veel geleerd en ontdekt en we ontwikkelden een relatie met God”, vertelt Rombout. Eerst liet Henriëtte zich dopen en twee jaar geleden ging ook Rombout onder water. Het echtpaar leert Gods stem verstaan en zo ontdekken ze in januari 2023 Gods verlangen voor hen: het Boetje.
Aan Zijn voeten
Henriëtte: “Ik was voor die tijd al bezig met het kleinschalig organiseren van vrouwenweekenden.” God had op mijn hart gelegd om vrouwen bij Gods vaderhart te brengen. Zo bood ik vrouwen een plek aan waar ze tot rust kunnen komen, even uit de drukte van alledag bij en de Vader aan Zijn voeten zitten.”
Het Boetje komt daarbij en wordt een opvangplek voor vrouwen die erg beschadigd zijn. “We mogen hen een paar weken opvangen, zodat ze tot rust kunnen komen. We begeleiden hen met gesprekken en wat er verder maar nodig is om de vrouwen weer op de koninklijke weg richting hun bestemming te laten wandelen.”
Oprit
Toen God dit liet zien, vroeg Henriëtte zich af hoe dit gerealiseerd moest worden. “We woonden in een rijtjeshuis in de stad, hadden niet heel veel financiële mogelijkheden, geen verhuisplannen. Het was ons plan om vanuit dat fijne huis uiteindelijk naar het bejaardentehuis te gaan. Maar in de nacht dat God het beeld gaf, zei ik wel: Heer, als dit Uw plan is ga ik daar natuurlijk in mee maar dan moet U wel het hart van Rombout bewerken, want ik geloof niet dat hij wil verhuizen.”
Rombout had het naar zijn zin in de stad, Henriëtte wilde altijd wel lekker buiten wonen. “Ik kreeg het gevoel dat ik moest bidden en verder niks hoefde te doen. Ik heb het beeld wel gedeeld met mijn man, maar verder met niemand. Rombout houdt van fietsen. Hij had bij elk huis dat hij zag, gekeken of er een Boetje op de oprit zou passen. Toen wist ik dat ik mocht bidden voor meer duidelijkheid, omdat God met Rombouts hart bezig was.” Daarna ging het stap voor stap.
Steeds bevestiging
Rombout: We kregen allebei, onafhankelijk van elkaar, het idee dat we het huis in Zwolle mochten laten taxeren om te kijken wat het waard was en dat hebben we laten doen. Het was een soort opdracht.
Henriëtte: We ontvingen telkens onafhankelijk van elkaar allebei hetzelfde, op een ander moment. Elke keer kregen we zo weer bevestiging, heel gaaf.”
Rombout: “We hebben het huis laten taxeren en wisten wat er financieel mogelijk was. ’s Avonds zei ik tegen Henriëtte: Het volgende dat we moeten doen is in de auto stappen en ons laten leiden. ‘Hee’, zei Henriëtte, ‘dat zei Hij ook tegen mij’.
Henriëtte: Dit hebben we op een zondagmiddag letterlijk gedaan. We zijn in de auto gestapt en reden richting de Veluwe. Dan sta je voor een stoplicht en vraag je elkaar: ‘wat voor gevoel heb jij, wat zegt God tegen jou?’ ‘Links’. ‘Nou, dat zegt Hij ook tegen mij’. Het was een heel mooie oefening, waarin we allebei ook ontdekten dat we ons lieten leiden door wat we zien. Bij elk huis dachten we echt: ‘Dit is veel te groot, dat gaat ‘m niet worden’ of: ‘Dit kan wel wat zijn.’ Ik had God gevraagd: als we het huis zien dat U bedoelt, weten we het dan allebei zeker? Hoe weten we wat de plek is? Ik had wel het idee dat God zei: ‘Ja, jullie weten het allebei’, dus daar ging ik ook vanuit. Toch zit je heel snel in je natuurlijke manier van denken. Dat is niet Gods manier, dus we zijn na vier of vijf uur naar huis gereden. Het was een mooie oefening en we zouden het later nog een keer proberen.”
Bord in de tuin
De keer daarna rijdt het stel na een uur langs een bijzondere plek. Henriëtte: “We zagen een megagroot landhuis met een heel groot bord in de tuin: monumentaal pand, verduurzaming. We zagen een hoogwerker in de tuin staan. Ik voelde een geestdrang om het te onderzoeken, maar Rombout reed door. ‘Heer’, bad ik, ‘we zouden het toch allebei weten?’ We reden terug, het terrein op. Er stond een oude boerderij. Het woongedeelte was gemoderniseerd, het achtergedeelte moest nog worden verbouwd. We zagen in het natuurlijke allemaal dingen waardoor het niet zou kunnen.”
Rombout: “Het was er woest en ledig.”
Henriëtte: “We hebben rondgelopen, gebeden, gevraagd: ‘Wat hoor je?’ Beiden hoorden we: ‘Ga ervoor’. Er is achter het woonhuis een grote deel. Toen we door de raampjes naar binnen kijken, dachten we tegelijk: dit is een ruimte voor samenkomsten of een trainingsruimte voor christelijke organisaties. Een plek voor Gods Koninkrijk die we aan kunnen bieden en waar in de toekomst meer behoefte aan zal zijn. Op de oprit staat een schuur die we kunnen verbouwen tot een gastenverblijf: Het Boetje”
‘Heb geduld’
Rombout: “We wisten op dat moment nog steeds niet of het pand te koop was of te huur en van wie het was. We zijn op onderzoek gegaan. Het bleek eigendom te zijn van de Stichting Geldersch Landschap & Kasteelen. Die hebben een paar honderd panden, waaronder monumentale panden. We hebben een mail gestuurd en gezegd dat we hier wilden gaan wonen en of dat mogelijk was. We kregen een bevestiging dat de mail ontvangen was en daarna hoorden we vier maanden helemaal niks. Ik stond wel honderd keer op het punt om te bellen en elke keer zei God: ‘Heb geduld’. We kregen regelmatig bevestiging van christelijke sprekers, zelfs vanaf het podium tijdens een conferentie. Dat maakte het wel een soort van gemakkelijk om geduld te hebben.”
Henriëtte: “Wij hadden zoiets van: dit gaat gebeuren, wij gaan hier wonen. Het is niet te omschrijven dat je het zo zeker weet, maar we werden ook bevestigd door profetische woorden van wildvreemde mensen. Dat was heerlijk, zo konden we ook in geloof blijven staan, al was onze omgeving wat sceptischer.”
Rombout: “Mensen baden en hoopten wel met ons mee, maar wij hadden het van God gehoord en zij niet. In de kerkelijke gemeente zagen mensen het meer als: ‘Jullie hebben een mooi plan en noemen dat Gods wil, maar het is zoals jullie het zelf willen. Als je geen relatie met God hebt, dan is het heel moeilijk te vatten wanneer je iets van God hoort.”
Open ochtend
In december maakt God duidelijk dat Rombout mag gaan bellen. “De meneer vertelde dat er in januari een open ochtend zou zijn voor iedereen die interesse had om het te huren. Wij waren zo zeker van onze zaak dat ik gekscherend zei: ‘Laten ze ons de lijst geven met mensen die geïnteresseerd zijn, dan kan ik hen bellen en ze een teleurstelling besparen’.
Die ochtend in januari stond er een dikke BMW uit Luxemburg. We dachten: ‘Hee, zijn die ook geïnteresseerd?’ Toen we binnen in het monument waren, zagen we hoe mooi het was.” Henriëtte: “Ik werd nog verliefder.”
Kort daarna heeft het stel een soort sollicitatiegesprek met de rentmeester. Henriëtte en Rombout vragen hoe het met de andere geïnteresseerden zit. Die vonden het te klein, zo bleek. De rentmeester bepaalde met nog iemand anders wie ze zouden uitkiezen voor het bewonen. Rombout: “Er waren geen harde criteria, het ging meer om een goed gevoel en dat hadden ze bij ons. Wat ik nog steeds heel bijzonder vind is dat er nooit een inkomenscheck is gedaan. Als dat wel was gebeurd, geloven we niet dat we erin hadden kunnen trekken. We kunnen het huren, maar er bleef dan nauwelijks leefgeld over. We zijn afhankelijk van partners die ons financieel steunen, maar we krijgen nog steeds weer het geld en kunnen het nu prima betalen. God voorziet daarin.”
Creatieve manier
Dat deed Hij op een creatieve manier. Rombout: “Er zat twee ton overwaarde op onze woning in Zwolle, dus we wilden die verkopen en daarvan de verbouwing betalen. Maar God zei: ‘Nee, we gaan het verhuren.’ Dat vond ik niet logisch en leuk. Dan moest ik als huismeester optreden, fixen wat er kapot ging. Ook vroeg ik me af hoe het financieel moest. Tijdens het bidden kwam de term ‘gedeeld eigenaarschap’ in me op. Ik kon daar niet zoveel mee, maar toen ik het er met een vriend over had, had hij er wel oren naar om samen met ons eigenaar te worden van het huis. Hij is aannemer en koopt als het ware de helft van ons huis door het werk hier te doen. Dat had ik niet kunnen verzinnen. Met de huuropbrengst van de oude woning, kunnen we deze woning betalen. De hypotheek is afbetaald, we hebben geen schulden. Echt een creatieve oplossing van God.”
Het echtpaar heeft drie kinderen, van wie twee het huis uit zijn om te studeren in Utrecht en Nijmegen. De jongste woont nog thuis. Hoe reageerden zij op de verandering? Henriëtte: “Toen we vertelden dat we wilden verhuizen, vonden ze dat eerst wel ‘shocking’, want ze hadden het niet verwacht. Verder vonden ze het een mooi idee, dat wel, maar ze waren ook wel verwonderd over hoe wij vol geloof daarin gingen staan. Het is niet alleen dat we dachten: dit zou wel goed kunnen gaan maar we wisten: dit gaat zoals God het wil. Nu is het voor de kinderen een heel mooi geloofsvoorbeeld. Ze hebben alle drie nog niet voor God gekozen, maar ze zien heel veel van wat wij doen en ze staan daar ook voor open. Een van onze kinderen zei: “Bij jullie zie ik dat wat je zegt te geloven je dat ook echt doet.”
Opwekking in Heerde
Het stel is dankbaar voor hun getuigenis. Henriëtte: “Het is een fantastisch verhaal dat we ook graag delen en wat mensen op kan bouwen in hun geloof. Dit is een mooi voorbeeld van hoe het is om heel dichtbij God te leven en een relatie met Hem te hebben, zodat je kunt horen wat Hij zegt en van daaruit je plan kunt trekken. Het is heel anders dan zelf een mooi plan bedenken en daar Gods zegen over vragen.”
Er is wat gaande in Heerde, merken beiden. Rombout: “Er zijn anderen die ook van God gehoord hebben naar deze regio te moeten verhuizen. Hij heeft plannen voor deze plek en wij mogen daar onderdeel van zijn. Er zijn zeven kerken in Heerde, die ik af en toe bezoek. Ik zie dat er een soort opwekking plaatsvindt die losstaat van de kerken, dat is supermooi om te zien. Het liefst zou ik de verbouwing van de boerderij en het Boetje al klaar hebben en aan de bak gaan, maar we hebben er geen onrust over. Het komt toch wel, want het is Gods plan. We maken ons geen zorgen.”
Wil je meer ontdekken over Rombout en Henriëtte en hun missie? Kijk op Het Boetje – Jouw veilige plek in de storm