Op een koude decemberdag in 1863, toen de VS aan het bijkomen was van een diepgewortelde burgeroorlog. De grote dichter Henry Wadsworth Longfellow ontving een telegram: zijn zoon was ernstig gewond geraakt door een schotwond. En hij was bijna verlamd.
Het was in dat verdriet – een wanhoop waar alleen een ouder zich mee kan identificeren – dat de vader het gedicht schreef dat we nu kennen als ‘I Heard the Bells on Christmas Day’. De compositie, die sindsdien is omgevormd tot een van onze meest geliefde kerstliederen, gaf woorden aan de spanning die Longfellow voelde tussen de kenmerken van de feestdagen en de wanhoop die elk moment van hem opslokte.
Longfellow schreef:
Ik hoorde de klokken op eerste kerstdag
Hun oude, bekende kerstliederen spelen,
en wilde enthousiast en tevreden
de woorden herhalen
van vrede op aarde, Gods welbehagen in mensen!
En bedacht hoe de dag was gekomen,
dat de klokkentoren vanuit de hemel
had uitgeroepen
het nooit onderbroken lied
van vrede op aarde en Gods welbehagen in mensen.
Een klokkenlied om steeds te laten luiden, te zingendonderweg,
in een draaiende wereld, van nacht tot dag,
een stem, een gong,
een subliem gezang
van vrede op aarde, Gods welbehagen in mensen!
[…]
En in wanhoop boog ik mijn hoofd;
“Er is geen vrede op aarde”, zei ik;
“Want haat is sterk,
en bespot en tart het lied
van vrede op aarde, Gods welbehagen in mensen! “
Toen klonken de klokken luider en dieper:
“God is niet dood, noch slaapt Hij;
Het verkeerde en duistere zal ten onder gaan.
Het recht zegeviert
met vrede op aarde en Gods welbehagen in mensen.”
Hopeloosheid
Hoewel de wereld van Longfellow heel anders was dan die waarin we ons vandaag bevinden, herkennen velen wellicht de spanning tussen de vreugde van Kerstmis en de neerslachtigheid, moedeloosheid of hopeloosheid in 2020, in de Coronacrisis die velen in de angstgreep houdt. Maar het gedicht van vroeger biedt toch een nieuw perspectief met zijn aangrijpende woorden.
Het gedicht van de diepbedroefde vader is geschreven vanuit een plaats van oprecht verdriet. Zoals Linda Wheeler van The Washington Post zich ooit herinnerde, vertelde Longfellow later aan een vriend dat hij de woorden had geschreven na het doorstaan van ‘veel problemen en angst’ – gevoelens die ons dit jaar maar al te bekend zijn.
Maatregelen
Veel van de ingrijpende maatregelen waar de wereld mee te maken heeft gekregen tijdens de aanhoudende coronaviruspandemie, hebben gevaarlijke pieken in depressie, angst en zelfs zelfmoord veroorzaakt. De eerste ronde van lockdowns zag het aantal sterfgevallen in de VS door een overdosis drugs met bijna 18% toenemen en een op de vier jongvolwassenen tussen de 18 en 25 jaar zei zelfmoord serieus te overwegen. En sommigen van onze ouderen sterven in feite aan eenzaamheid.
“Ondanks de talloze manieren waarop we momenteel verdeeld zijn, lijken veel wereldburgers verenigd te zijn in de gezamenlijke pijn van angst en neerslachtigheid.”
Ondanks de talloze manieren waarop we momenteel verdeeld zijn, lijken veel wereldburgers verenigd te zijn in de gezamenlijke pijn van angst en neerslachtigheid. Veel mensen voelen zich down en verliezen de moed.
Maar het is Kerstmis, een feest vol hoop.
De tradities van het kerstseizoen – de muziek, de (misschien virtuele) bijeenkomsten, de adventgebeden, de geschenken, de meditaties en preken over de wonderlijke geboorte van Christus – dienen als wegwijzers voor de hoopzoekers die luisteren naar ‘de klokken op Eerste Kerstdag’. “
Verlossing in Jezus
Ik heb het meer dan eens horen zeggen dat, net als een diamant tegen een zwarte achtergrond, de verlossing die alleen wordt gevonden in Jezus, het helderst schijnt op de momenten dat Hij het meest nodig voelt.
Terwijl de kerkklokken die Eerste Kerstdag zo’n 160 jaar geleden Longfellow deden worstelen met zijn eigen verdriet, herinnerden de heilige klanken – “indringender en dieper” – hem uiteindelijk aan de waarheid die onveranderd blijft, ongeacht de beproevingen die hij doormaakte: “God is niet dood, noch slaapt Hij. Het verkeerde en duistere zal verliezen, het goede zal zegevieren, met vrede op aarde, omdat God een welbehagen in mensen heeft.” Jezus, God Zelf, gaf Zijn leven, heel bewust. Hij overwon door Zijn sterven de machten van de dood, de duivel en de hel. Wie in Hem gelooft, Hem nodig heeft en Zich overgeeft aan Hem heeft eeuwig leven.”
Het kompas van Kerstmis, net als voor Longfellow, wijst de hoopzoekers naar Jezus. Met de kersttijd zou de plaatselijke kerk – het lichaam van gelovigen die een boodschap hebben in een wereld die wordt gekenmerkt door pijn, eenzaamheid, verdriet en hopeloosheid – de weg naar hoop moeten verlichten.
Dwalers
Hal Donaldson, president en medeoprichter van de christelijke humanitaire organisatie Convoy of Hope, vertelde me onlangs dat hij ervan overtuigd is dat de plaatselijke kerken – duizenden trouwe gemeenten in steden, dorpen en voorsteden door het hele land – het verschil zullen maken in onze wereld vol ‘rondtrekkende zoekers’.
“Ik zie een gemeenschappelijk mededogen en een gemeenschappelijke drive: de kerk werkt als nooit tevoren samen om te voorzien in zowel de fysieke als de geestelijke behoeften en om genezing te brengen aan onze natie.”
‘De kerk, als hij op zijn plaats is, afhankelijk en bewogen’, zei Donaldson, ‘is de machtigste kracht in de wereld. Het is krachtiger dan het Witte Huis en het Europees Parlement.” Hij vervolgde met te zeggen: “Ik zie een gemeenschappelijk mededogen en een gemeenschappelijke drive: de kerk werkt als nooit tevoren samen om te voorzien in zowel de fysieke als de geestelijke behoeften en om genezing te brengen aan onze natie.”
Zelfs in de beproevingen die dit jaar hebben gebracht – en misschien ook wel omdat we zijn stilgezet – zal het zien op Jezus en Zijn overwinning, Zijn wonderlijke liefde voor ons en Zijn glorie ons een gevoel van vrede en blijdschap moeten brengen. Ongeacht de moeilijkheden waarmee we worden geconfronteerd, als gelovigen, moeten we tegenover een zoekende wereld verklaren: Gods welbehagen, Zijn grote liefde is er altijd, het recht zal zegevieren, want “God is niet dood, noch slaapt Hij”.
Dus zoekende mensen, voor je gevoel wellicht een zwerver, ik vraag u liefdevol en dringend te pauzeren – al is het maar voor een moment – en naar de klokken van het Evangelie te luisteren! Jezus heeft U lief en laat U nooit in de steek. Hij is nabij. Zoek Hem in Zijn Woord en U zult een Vriend vinden voor alle tijden.
Dit artikel is geschreven door Tré Goins-Phillips van Faithwire