Nadat Prisca publiekelijk vernederd werd in de kerk, was de verleiding groot om voor altijd weg te blijven. Ze besloot echter niet toe te geven aan haar eigen teleurstelling en angst, al was het een moeilijke weg.
Lauwe christen
Van jongs af aan ging Prisca naar de kerk, maar pas op haar 16e had ze een persoonlijke ontmoeting met God. Hoewel dit een bijzonder moment was, duurde het nog een hele tijd voor ze volledig God ging dienen. “Ik stond nog met één been in de wereld en één been in het geloof. Iedere keer verviel ik weer in oud gedrag. Zo feestte ik tot diep in de nacht, vervolgens had ik weer spijt en las de Bijbel. Deze cyclus bleef zich herhalen.”
Totdat Prisca 25 is en God tot haar spreekt op een manier die haar leven voor altijd zal veranderen. “God sprak heel duidelijk tegen me: Ik ben geen God van compromis. Toen besefte ik dat ik de afgelopen jaren een lauwe christen was. God zegt in de Bijbel dat het beter is om óf koud óf warm te zijn. Doordat God zo duidelijk deze woorden sprak kwam de Bijbel voor mij weer tot leven. Ook had ik na 9 jaar wel door dat de wereld mij nooit zou kunnen vervullen.”
“God sprak heel duidelijk tegen me: Ik ben geen God van compromis. Toen besefte ik dat ik de afgelopen jaren een lauwe christen was.”
“Nadat God mij wederom had aangeraakt besloot ik Hem vol passie te volgen. Het enige wat ik nog wilde doen was dienen in de kerk. Ik begon in mijn roeping te wandelen. Helaas kwam ik in situaties terecht die ervoor zorgden dat ik het vertrouwen in leiderschap verloor. Desalniettemin bleef ik volharden want ik had een passie voor de kerk. Ik hield ook ontzettend van de gemeenschap waar ik toen in zat.”
Vernedering
Helaas ging het op een gegeven moment goed mis. Er was al een tijdje wat onenigheid tussen Prisca en het leiderschap. Wat ze echter niet zag aankomen was een publiekelijke vernedering. Nietsvermoedend werd de aanval vanaf het podium geopend, Prisca kon dit alleen maar lijdzaam ondergaan. Hoewel de voorganger haar (gelukkig) niet met naam en toenaam benoemde, wist ze dat het over haar ging.
“Op het moment dat dit gebeurde was ik in shock. Mijn hart ging tekeer door de paniek en spanning die ik voelde. Het liefst wilde ik zo hard mogelijk weg lopen maar dat lukte niet, verlamd zat ik in mijn stoel. Ook voelde ik zóveel onmacht, omdat ik vanuit mijn positie niets kon doen. Ik was woedend dat het podium gebruikt werd om mij op mijn plaats te zetten, het voelde als machtsmisbruik. Nog nooit had ik mij zo onveilig gevoeld. Op dat moment dacht ik: de wereld is een betere plek dan de kerk”. Een seizoen van onbegrip, verdriet, boosheid, schaamte en angst voor mensen volgde. Met name angst voor leiderschap in de kerk.”
“Nog nooit had ik mij zo onveilig gevoeld. Op dat moment dacht ik: de wereld is een betere plek dan de kerk.”
Weg naar herstel
Toen God echter tot haar sprak dat ze bitter begon te worden, wist ze dat het anders moest. Dit was het begin van haar genezingsproces. Ze nam veel stille tijd samen met God en ontving openbaring na openbaring. Ze wist dat het belangrijk was om naar de kerk te blijven gaan, maar dat maakte het niet minder makkelijk.
“Ik moest elke zondag weer mijn angst confronteren. Vaak begon ik mij een aantal dagen voorafgaand al beroerd te voelen. Soms stond ik met knikkende knieën en klamme handen voor de deur. Alles in mij zei: keer je om en dien God vanuit huis. Maar de kerk verlaten was geen optie, mijn roeping ligt in de gemeente. Ik wist dat hoe langer ik wachtte, hoe hoger de drempel zou worden. Tijdens deze periode werd mijn denken vernieuwd. Heel vaak moest ik aan het verhaal van David denken. God liet mijn persoonlijke situatie vanuit meerdere invalshoeken zien. Om in de wil van de Heer te blijven wandelen moest ik net als David op de vlucht voor Saul. Tegelijkertijd moet bij mij ook de “Saul” uit David.”
Geef niet op
Ik ben ervan overtuigd dat als ik er niet voor had gekozen om weer naar de kerk te gaan, ik nu weer in de wereld zou zijn. Nu ik erop terugkijk, zie ik ook in dat ik een verkeerde verwachting had. Namelijk dat mensen in de kerk geen fouten maken. Ik denk dat dit voor veel teleurstelling zorgt.
“Nu ik erop terugkijk, zie ik ook in dat ik een verkeerde verwachting had. Namelijk dat mensen in de kerk geen fouten maken.”
Als jij net als ik ook gekwetst bent in de kerk wil ik het volgende zeggen. “God geneest nog steeds, juist als je gekwetst bent door de kerk. Ik weet dat het pijn doet, maar geef niet op! Zoals er in Jeremia 29:11 staat; God heeft een hoopvolle toekomst voor je!
Als nooit iemand sorry gezegd heeft, zeg ik sorry voor de pijn die wij als kerk veroorzaakt hebben. Sorry dat je je niet meer veilig voelt. Sorry als je wellicht aan Jezus’ liefde bent gaan twijfelen. Kom weer terug, terug naar het huis van de Heer. Weet dat er een plek is waar wij met open armen op je wachten. Blijf zoeken totdat je die plek vind. Wij zullen je niet veroordelen. Wij zullen naar je luisteren en helpen je graag op weg naar genezing en herstel.”