Eindelijk was het zover: de vakantie waar we zo lang naar uit hadden gekeken! Een lange reis met een geleende vouwwagen en als eindbestemming Italië! Na de eerste paar uur belandden we in een file in Duitsland. Niet fijn, maar het mocht de pret niet drukken. We gingen immers op vakantie. Langs de weg spotten we aardig wat ‘pechvogels’. We grinnikten wat, want tja, het zou je maar gebeuren!
Na ongeveer acht uur belandden we opnieuw in een file. Dit keer stonden we op een steile helling en moest er behoorlijk wat geschakeld worden. Ik rook een opkomende brandlucht en bedacht me dat het vast en zeker afkomstig moest zijn van de auto die voor me reed. De geur bleef toenemen en tot mijn grote schrik zag ik witte rook uit mijn blower verschijnen.
Goed mis
Ik besloot snel naar de kant van de weg te rijden. Hier ontdekten we dat het goed mis was met onze auto. Gevolg: een lang en ingewikkeld gesprek met de ANWB (leg maar eens uit waar je staat in Duitsland) en uren wachten op hulp van de Duitse wegenwacht. Wat een pech!
Het was laat op de dag. Onze auto zou de volgende dag pas bij een garage terecht kunnen en dus waren we genoodzaakt op zoek te gaan naar onderdak. We belandden in een donkerbruin Duits pension in ‘the middle of nowhere’, waar we veel te veel neer moesten tellen voor een hard bed waarin we met z’n vieren in slaap moesten vallen.
“De vouwwagen, die we achter hadden gelaten in Duitsland, hoefden we alleen nog even op te pikken. Althans, dat dachten we.”
Slecht nieuws
De volgende dag kregen we het slechte nieuws te horen: de koppelingsplaten van de auto waren doorgebrand. Reparatie ter plekke zou neerkomen op 1600 euro(!). Ik besloot mijn auto naar Nederland te rijden om kosten te besparen. Zonder vouwwagen (deze lieten we ter plekke achter) was dit nog mogelijk. Eenmaal thuis aangekomen ging ik op zoek naar een leenauto.
Mijn schoonvader was zo vriendelijk zijn auto aan ons uit te lenen zodat we, inmiddels twee dagen later, alsnog onze vakantie voort konden zetten. De vouwwagen, die we achter hadden gelaten in Duitsland, hoefden we alleen nog even op te pikken. Althans, dat dachten we.
Wegenwacht
Toen we aankwamen pakte het opnieuw niet goed uit. De stekker van de aanhanger paste niet op die van de geleende auto. Opnieuw een gesprek met de Duitse wegenwacht en een aantal uurtjes wachten verder, werden we eindelijk te hulp geschoten door een vriendelijke Duitse meneer. Hij zou de stekker wel even ombouwen, maar in plaats daarvan sloopte hij hem. Daarna verkocht hij aan ons een belachelijk dure converter van zeventig euro.
Onze achterlichten deden nog steeds niet wat ze zouden moeten doen, maar de vriendelijke meneer had er inmiddels behoorlijk tabak van. Het was laat en hij had al veel tijd aan ons verloren. Hij stuurde ons de weg op met de woorden: “Dass is nicht gefährlich, Sie können gewohn fahren, kein Problem!” Nou, ik kan u zeggen dat ik langzaamaan mijn vreugde begon te verliezen. Ik besloot de hele nacht door de rijden om zo de volgende dag, misselijk van slaaptekort, aan te komen op de camping. Daar was het eindelijk wat aangenamer: zon, strand, zee en dertig graden. Nu kon er niets meer mis gaan. Althans, dat dacht ik…
“Daar was het eindelijk wat aangenamer: zon, strand, zee en dertig graden. Nu kon er niets meer mis gaan. Althans, dat dacht ik…”
Muggen
Die avond zat ik in mijn (zojuist aangeschafte) campingstoelen van de Action. Dat ik er in de dagen erop volgend flink doorheen zou zakken, wist ik nog niet. Ik constateerde dat er veel muggen om me heen vlogen. Ik wreef mezelf daarom flink in met deet. Toch voelde ik wat gekriebel op mijn rug. Het zal het zoute water van de zee wel zijn, dacht ik. Toen ik die avond opstond om naar bed te gaan bleek dat ik maar liefst 31 keer in mijn rug gestoken was. Dwars door die mooie stoel van de Action heen! Ik zal heel eerlijk met u zijn: toen gingen de lampen even uit… Het enige wat ik op dat moment dacht: het mag vast allemaal niet zo zijn!
“Het enige wat ik op dat moment dacht: het mag vast allemaal niet zo zijn!”
Ken je dat? Van die momenten dat alles achter elkaar lijkt te komen. De ene tegenvaller is nog niet voorbij of de andere dient zich alweer aan. Het zijn momenten waarop je stilletjes naar boven roept: “Kunt U mijn omstandigheden niet even veranderen, Heer?” Vaak blijft het dan stil… Waarom grijpt God niet in? Maar toch, stel je eens voor dat God onze omstandigheden altijd ten goede zou veranderen wanneer wij hem daar om vragen.
Dan zouden we ons gaan gedragen als een stelletje verwende kinderen die God voor hun karretje spannen wanneer ze Hem nodig hebben. De realiteit is dat onze omstandigheden vaak niet direct veranderen. De vraag is, hoe gaan we met deze situaties om? Dat bepaalt uiteindelijk of we ons er doorheen slaan of niet en of we er mooier en beter uitkomen.
Wanneer je weet dat je vreugde zich bevindt in Christus, krijgen je omstandigheden een andere plek in je leven en kun je, ondanks de situatie, toch de kracht vinden om positief te blijven.
De vreugde des Heren is je kracht! (Nehemia 8:10)
David de Vos
