Kaleb, wiens naam ‘standvastigheid’ betekent, was het type christen dat tot het uiterste gaat. Hij was onafscheidelijk van Jozua, die een gelovige vertegenwoordigde die voortdurend met de Heer wandelt.
Tekst: David Wilkerson (1931-2011)
Kaleb was aan de overkant van de Jordaan geweest met de verspieders die Mozes het land in had gestuurd. Terwijl hij daar was, werd hij door de Heilige Geest naar Hebron getrokken, “de plaats des doods”. Ongetwijfeld beklom hij met ontzag die heilige berg. Abraham en Sara werden hier begraven, net als Izaäk en Jacob. Jaren later zou daar het koninkrijk van David beginnen. Kaleb waardeerde die gewijde plaats! Vanaf die tijd wilde hij Hebron als bezit hebben.
God zei: ‘Maar Mijn dienaar Kaleb, omdat in hem een andere geest was en hij erin volhard heeft Mij na te volgen, hem zal Ik brengen in het land waar hij geweest is, en zijn nageslacht zal het in bezit nemen’ (Numeri 14:24). Kaleb aarzelde nooit tot het einde. Op 85-jarige leeftijd kon Kaleb getuigen: ‘Ik ben vandaag nog even sterk als ik was op de dag toen Mozes mij uitstuurde. Zoals mijn kracht toen was, zo is mijn kracht nu, om te strijden en om uit te gaan en om in te gaan’ (Jozua 14:11).
Blijven groeien
Op hoge leeftijd voerde kaleb zijn grootste strijd! ‘Nu dan, geef mij dit bergland, waarover de HEERE op die dag gesproken heeft. U hebt zelf immers op die dag gehoord dat daar de Enakieten waren, en grote versterkte steden. Misschien zal de HEERE met mij zijn, zodat ik hen verdrijf, zoals de HEERE gesproken heeft’ (Jozua 14:12). ‘Daarom werd Hebron voor Kaleb … tot erfelijk bezit tot op deze dag, omdat hij erin volhard had de HEERE, de God van Israël, na te volgen (Jozua 14:14).
We moeten tot het einde toe blijven groeien in de Heer. Houd je geestelijke kracht en kracht; wankel niet, en volg de Heer vol overgave, zelfs op hoge leeftijd! We zouden een steeds groter geloof moeten hebben. Het was bij Hebron dat Abraham, de vader van het geloof, een altaar had gebouwd om zijn zoon te offeren; en daar zouden Kaleb en zijn familie wonen. Ze zouden voortdurend in verband worden gebracht met dat altaar van het levende offer.
Kalebs oprechte toewijding aan de Heer veroorzaakte een heilig vuur voor God in zijn kinderen, en zijn gezin werd sterk in de Heer!
Lees hier het originele artikel.