Onze zomervakantie zit erop. Nou ja, bijna dan. Dit is de laatste dag. Morgen begint het gewone leven weer. Het was voor ons een andere zomervakantie dan in voorgaande jaren. Dit jaar was de eerste keer, dat we niet de gehele vakantieperiode als compleet gezin optrokken. Onze oudste was een groot deel van de vakantie op outreach en onze één na oudste besloot ook een aantal dagen niet mee te gaan met de rest van het gezin. Hiermee brak een nieuwe fase in Huize Meijer aan!
Ik geniet van deze nieuwe fase en de steeds groter wordende kinderen. Waar ik vooral van geniet is het mogen begeleiden van onze tieners naar hun volwassenheid. Helpen keuzes te maken. Diepgaande gesprekken voeren over grote onderwerpen. Dingen bespreekbaar maken, die eigenlijk helemaal niet leuk zijn om te bespreken. Zo ben ik graag een dienend onderdeel van hun ontwikkeling.
Het betekent ook dat je zelf sommige dingen moet loslaten. Ik merk in mijn omgeving, dat het loslaten soms met moeite gepaard gaat. Persoonlijk vind ik het loslaten niet moeilijk. Ook omdat ik weet, dat er Eén is die ons, die onze kinderen en die mij vasthoudt en dat is Jezus. Er is niets of niemand, die ons uit Zijn handen kan rukken. Hoe is dat voor jou? Weet jij jezelf en je geliefden geborgen, veilig en zeker in Zijn handen?
Klimbos
Afgelopen donderdag waren we met onze twee jongste kinderen – de oudste twee waren immers niet mee – in een klimbos in Zeeland. Ben jij wel eens in zo’n bos geweest? Het is een klimrek voor gevorderden. Je klimt en klautert over en door hindernissen langs een parcours hoog door de bomen. In dit bos soms wel tien meter boven de grond bewogen we ons, langs wiebelbruggen, touwladders en tokkelbanen van boom tot boom. Die laatste zijn in ons gezin overigens veruit favoriet.
De afgelopen jaren hebben we al op veel plaatsen in een aantal verschillende landen zulke banen bezocht. Onze kinderen genieten daar volop van. Harmanna en ik ook. Maar eerlijk? Vaak denk ik, als ik halverwege een eerste parcours ben: ‘Waarom doe ik dit ook alweer…?’
De routes, hindernissen en omstandigheden zijn per baan verschillend. Er is één belangrijke overeenkomst: Er wordt heel veel tijd en aandacht besteed aan je zekering. Dit is de je veiligheid die voorkomt, dat je uit de boom valt als je struikelt of een hindernis mist. Je wordt gezekerd of je zekert jezelf – zoals dat heet. Hiermee ben je altijd verzekerd van een veilige klauterpartij.
Als je gezekerd bent, dan is loslaten niet moeilijk. Je weet dat je niet valt. Maar toch… ik sprak een vader aan die ook met zijn kinderen aan het klimmen was. Hij zei: ‘Ik denk dat wij het allemaal op kracht doen.’ En dat klopt. Wij zijn geneigd om het op kracht, met onze armen te fixen. We willen het op eigen kracht doen. En dat terwijl we gezekerd zijn! Waarom doen we dat?
Ik denk dat we het allemaal wel herkennen. We willen het zelf doen. We doen het op eigen kracht. We zorgen voor onze eigen veiligheid. We willen zélf de overkant halen. Terwijl we gezekerd zijn. Is dat niet herkenbaar? Ik zie het veel bij anderen, maar merk het ook vaak bij mezelf.
Zekering
Al klimmende dacht ik: Hier zit een mooie les, een mooie gedachte in en die laat me dan niet meer los. Daar denk ik over na, ik sla de Bijbel open en ga op zoek. Ik wil een paar Bijbelteksten vanuit deze zoektocht met je delen en ik wil beginnen met iets, wat de Here Jezus zelf zei – Johannes 10:28-29 HSV:
‘En Ik geef hun eeuwig leven; en zij zullen beslist niet verloren gaan in eeuwigheid en niemand zal ze uit Mijn hand rukken. Mijn Vader, Die hen aan Mij gegeven heeft, is meer dan allen, en niemand kan hen uit de hand van Mijn Vader rukken.’
Gaaf toch? Net zoals we in het Zeeuwse klimbos dubbel gezekerd waren, zijn we dubbel gezekerd in de handen van Jezus en de handen van de Vader! De apostel Paulus onderschrijft dit. Hij zegt, dat hij ervan overtuigd is. Hij is er zeker van! Hij schrijft dit – Romeinen 8:38-39 NBG51:
Net zoals we in het Zeeuwse klimbos dubbel gezekerd waren, zijn we dubbel gezekerd in de handen van Jezus en de handen van de Vader!”
‘Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here.’
Als niets ons uit Zijn handen kan rukken… Als niets ons van Hem kan scheiden… Als we zo overtuigd en verzekerd zijn… Als we zodanig veilig en zeker zijn… Waarom proberen we dan nog steeds het zelf en op eigen kracht te doen?
Zegel
Weet jij zeker dat je bij Hem hoort? Weet je zeker, dat niets of niemand je uit Zijn hand kan rukken of van Hem zal kunnen scheiden? Dat kan en mag namelijk. Je mag daarop gaan staan. Want net als zekeringen en klimmateriaal gekeurd moeten worden, zodat ze veilig verklaard zijn, geldt dat ook voor jou. Jij draagt het stempel ‘veilig’. Je mag stoppen het zelf te doen. Je mag loslaten. Diezelfde Paulus omschrijft dat als volgt – 2 Korinthiërs 1:22 HTB:
‘Hij heeft zijn stempel op ons gezet door ons zijn Heilige Geest in het hart te geven. Daardoor zijn wij verzekerd dat wij bij Hem horen.’
De Heilige Geest in jouw en mijn hart geldt als stempel. Als bevestiging en bewijs. Het is Gods zegel. Op deze manier maakt God aanspraak op ons als Zijn eigendom. Wil je het dan nog steeds zelf doen?
Het woord stempel – in andere Bijbelvertalingen staat zegel of verzegeling – is een vertaling voor het Griekse woord ‘arrhabon’. Dit woord kan ook worden vertaald als onderpand of belofte. Het geldt als borg. Je zou het kunnen zien, als een bewijs van betaling. Er is voor jou betaald. Dit alles heeft maar één doel: Ervoor zorgen dat jíj zeker weet: Het zit goed. Ik ben veilig. Ik ben zeker.
Tegelijkertijd leert dit woord ons nog iets: Als je het zegel draagt, dan geld je als iemands vertegenwoordiger. Als iemand je vroeger zijn zegelring gaf, dan mag je namens diegene besluiten nemen. Je treedt op namens diegene, die je die ring gaf. Een mooi voorbeeld is Jozef. Toen Jozef onderkoning werd, ontving hij de zegelring van Farao. Farao deelde hiermee zijn leiderschap en deed dit als volgt – Genesis 41:40-42 HTB
‘‘Ik benoem u daarom tot leider van de voedselverzameling. Ik geef u een blancovolmacht in het hele land. U zult alleen aan mij verantwoording schuldig zijn.’ Na die woorden schoof de farao zijn zegelring aan Jozefs vinger als teken van zijn koninklijke volmacht. Hij gaf hem prachtige kleren, hing een gouden keten om zijn hals en verklaarde plechtig: ‘Ik stel u aan als leider over het hele land Egypte.’’
Voor jou en mij geldt hetzelfde: Wij mogen optreden namens Hem die ons Zijn zegel heeft gegeven. Dat is heel wat anders, dan krampachtig, ‘op eigen kracht’ veilig de overkant of het einde van het parcours te halen!
Zegen!
Tim Meijer
Tim is man, vader, ondernemer, schrijver en spreker. Tim (1982) is getrouwd met Harmanna en vader van vier kinderen. Hij geeft samen met twee partners leiding aan drie bedrijven. Daarnaast schrijft en spreekt hij graag. Wekelijks deelt hij zijn gedachten en doet daarbij de Bijbel open. Op dit moment schrijft hij aan zijn eerste boek.