Wie de Sodom en Gomorra preken van David Maasbach kent of zich wat verdiept heeft in de geestelijke strijd die er op dit moment om West-Europa en de Verenigde Staten, zeg maar de restanten van het West-Romeinse rijk, gevoerd wordt, slaat het af en toe koud om het hart. De tijd dat Nederland, als bakermat van het christelijk geloof, dit over de wereld meende te moeten verspreiden, ligt al lang achter ons. Andere landen hebben dat stokje overgenomen. Brazilië onder andere. Daar leeft het als nooit tevoren en het lijkt er op dat met het toenemen van de LHBTIQ+-lobby het verzet er tegen alleen maar toeneemt. Kerken rijzen als paddenstoelen uit de grond en op de gekste plaatsen wordt het Evangelie gebracht. Zelf heb ik al jaren geleden in een afgeladen forensentrein door São Paulo denderend het “Preciso de Ti” (“Ik heb U nodig Heer. Vergeef mij mijn zonden nu”) van de aanbiddingsbediening ‘Diante do Trono’ (Voor de troon ) over de stad laten uitschreeuwen. Een kerk die geen gebouw nodig heeft, maar afspreekt op het station en in de trein hun samenkomsten houdt.
Ik dacht dat dit een uitzondering was, maar onze PEVI-medewerkster (Opvoedingsprogramma voor het Leven van Children Asking) Adriana uit Rio de Janeiro vertelde mij dat ze daar al twintig jaar ook zo’n kerk hebben. “Op een dag”, zo vertelde ze mij, “ging ik om zeven uur van huis. Ik had met een paar zusters afgesproken om de trein te nemen op het station in de straat tegenover ons. Wat verdrietig, ik had thuis de nodige problemen die op me afkwamen, en daardoor ook onzeker, was ik op weg gegaan. Moest ik wel in die gemoedstoestand de trein pakken en het met mijn zusters over God hebben? ‘Kon ik niet beter thuis blijven?’ dacht ik”, zei ze. “Maar onderweg sprak de Heilige Geest tot mij. ‘Ik moest het Woord delen’ had de Geest tegen mij gezegd. ‘Ik had nog nooit zoiets gedaan en wist me eigenlijk geen raad’”, vertrouwde ze me toe. “In de trein aangekomen, bleef ik stil zitten en zei niets. De dienst werd voorbereid en de eerste aanbiddingsliederen werden gezongen terwijl de trein zich in beweging zette. Plotseling kwam zuster Luiza naar me toe en vroeg mij deze dienst het Woord te brengen. Ik twijfelde, maar iemand anders moedigde mij aan en ik begon te spreken. Het was alsof de Heer zelf door mijn mond sprak toen ik opeens een stem hoorde die riep: “Stop daar mee. In een trein mag je niet preken.” Ik keek en zag een man achter in de wagon woest naar me kijken. “Hij is gewapend”, riepen een paar passagiers, maar iemand anders riep: “Niet stoppen. Blijven preken” en ik bleef preken. De Heilige Geest zelf gaf me de woorden.
Pas na een tijd was ik klaar en gaf de Heilige Geest aan dat ik moest stoppen. Ik stopte en op dat moment stopte ook de trein. De deuren gingen open en iedereen stapte ziek van angst de trein uit. Maar wij, de kerk van Jezus Christus, bleven standvastig en bleven vertrouwen op de bijstand van de Heer. Onze kerk bestaat deze maand al twintig jaar zei Adriana en vele zielen zijn dankzij onze “treinkerk” al gered.
Zuster Adriana had die avond een kamer voor mij vrijgemaakt waar ik na een vermoeiende vliegreis van 15 uur eindelijk het moede hoofd kon neerleggen, maar niet vóór dat ik God gedankt had dat de poorten van de hel Zijn kerk niet zullen overweldigen en dat Hij altijd wel een weg vindt om Zijn boodschap van liefde en vrede bekend te maken. Desnoods in een trein. Dus broeder Maasbach, je hebt gelijk. Het is een puinhoop in Nederland, maar troost je, God is machtiger.
Eric Visser
Voorzitter Children Asking
Klik hier om een video van de treinkerkdienst te bekijken.