Het leven van Rémon en Janneke Steen nam afgelopen april een onverwachte wending. Ze besloten met hun twee dochters (8, 6) te emigreren naar Zweden. “Eerder hebben we weleens overwogen en stappen ondernomen om een vakantiehuis te kopen in Zweden, maar toen waren de plannen financieel niet haalbaar. We hebben wel eens geroepen om te emigreren maar nooit is het is nooit een heel serieus plan geweest. Tot april van dit jaar”, vertelt Janneke. Ze vertelt over Gods leiding en zegen in het de verre verhuizing.
De keuze voor het Scandinavische land kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Een paar familieleden van Rémon gingen hen 17 jaar geleden al voor. “We zijn hier eerder op bezoek geweest toen Rémon mij veertien jaar geleden ten huwelijk vroeg”, aldus Janneke. Eerder wilde Rémon vooral graag richting het noorden verhuizen, maar tijdens een familiebezoek afgelopen lente raakte ook Janneke overtuigd van deze stap. “Ik zei het eigenlijk eerst meer als een grapje tegen Rémon: “Het voelt hier zo relaxt, waarom verkopen we de boel eigenlijk niet en vertrekken we niet hierheen?” Rémon riep dit al jaren, maar hij had nooit verwacht dat ik zo gek zou zijn om mee te gaan. Het kwam voor hem dus als een verrassing dat het nu ineens serieus was.”
Gaan of niet?
“Rémon wilde graag duidelijk van God horen of ze wel of niet moesten gaan, maar ik ervoer al zo veel rust dat ik geloofde dat Gods zegen op onze dromen lag.” Janneke ontdekte dat Gods bevestiging soms komt als een bovennatuurlijke rust. “Tijdens het Pinksterweekend vroegen we God om op Opwekking tot ons te spreken over Zijn plannen voor ons. We hebben hier ook met meerdere mensen voor gebeden. Op zondagochtend werd het avondmaal gevierd en werd gevraagd om te knielen in dat moment. Ik ben opgegroeid in een meer traditionele kerk en ben dus niet zo gewend om publiekelijk te knielen, het was niet de eerste keer dat ik dit deed maar ik moest toch een kleine drempel over. Het was voor mij een bijzonder moment. Toen ik dat deed ervoer ik dat God duidelijk tot mij sprak: “Janneke, waar denk je dat die rust vandaan komt die je ervaart in dit proces?” Dat was echt een moment van bevestiging voor mij. Ik ben van nature helemaal niet zo avontuurlijk, maar hier had ik zoveel rust over.”
Ik ervoer dat God duidelijk tot mij sprak
“Daar zat ik dan, huilend. Ik baalde ergens ook, omdat Rémon opnieuw geen bevestiging had ontvangen, maar ik wel. Maar hij zei toen tegen mij: “Als jij deze bevestiging zo duidelijk ervaart, dan is dat ook genoeg voor mij.” Dus besloten we dat we gingen en zaten we een week later bij de makelaar om ons huis te verkopen.”
Rust en herstel
Rémon en Janneke hopen met hun gezin in meer rust te kunnen leven in Zweden. Na zijn diagnose met PTSS en depressie is Rémon volledig afgekeurd en werkt hij niet meer. “In deze maatschappij draait het best wel om presteren, werk en materiële zaken. Omdat hij is afgekeurd merk je om je dat je in deze maatschappij dan niet meer echt meedraait. Dat kan soms moeilijk zijn, omdat het voelt alsof je niet meetelt. Terwijl dit helemaal niet zo is. Ook als je niet werkt, ben je van waarde. We geloven dat de verhuizing positief zal zijn voor Rémons verdere herstel, om te ontsnappen aan de ratrace.”
Daarnaast is het gezin van plan om voor een deel zelfvoorzienend te leven door onder anderen een moestuin. Door de gunstige verkoop van hun huidige huis en de andere manier van leven in Zweden, is er veel financiële ontlasting voor Rémon en Janneke. “Ik zie Gods hand door het hele proces heen. Niet alleen nu we gaan verhuizen, maar ook in de afgelopen jaren. In Rémons ziek-zijn, hoe we naar elkaar toe zijn gegroeid, hoe God ons heeft geholpen. Ik geloof dat dit allemaal meespeelt in waar we nu staan.”
“Ik zeg weleens dat ik me best ‘saai’ voel. Ik twijfel nooit aan Gods trouw, ondanks de moeilijkheden en omstandigheden. De periodes waarin Rémon ziek was, was het echt moeilijk voor mij, maar ik ben altijd stabiel gebleven door Gods kracht en Zijn rust. Ik heb nooit de moed opgegeven toen Rémon ziek was, terwijl het echt wel heel donker was. Ik heb altijd de kracht gehad om door te gaan, God te blijven zoeken en te blijven bidden voor Zijn zegen voor ons gezin. Gods aanwezigheid in ons leven is zo steady dat ik rust ervaar in alles wat we doen in ons leven.”
Afscheid nemen
Inmiddels zijn Rémon en Janneke een stuk verder in het proces. Hun huis is verkocht, de aankoop van het huis in Zweden is bijna rond en een tussenwoning is al geregeld. “We zien dat alles zo voorspoedig verloopt. Dit zien we opnieuw echt als een bevestiging. Het kan niet anders zijn dat Gods zegen hierop rust.”
Ik heb altijd tegen mijn moeder gezegd, als jongste dochter, dat wij nooit weg zouden gaan.
Nu de verhuizing dichterbij komt, komt ook het afscheid van de familie dichterbij. “Dit is iets waar ik natuurlijk nog wel tegenop zie”, geeft Janneke toe. “Eerder hield dit mij ook tegen om de stap te nemen. Mijn broer heeft een aantal jaar op Aruba gewoond en mijn zus in Zuid-Afrika. Ik heb dus altijd tegen mijn moeder gezegd, als jongste dochter, dat wij nooit weg zouden gaan. Het was dan ook moeilijk om te vertellen dat we nu toch gaan. Gelukkig is Zweden niet de andere kant van de wereld en kan je relatief makkelijk terug naar Nederland reizen in de vakanties.”
Niet alleen het afscheid is iets waar Janneke tegenop ziet. Ze vindt het ook spannend dat haar dochters van 8 en 6 jaar oud straks naar een (openbare) Zweedse school gaan. “Dit zal echt een verandering zijn. Ik zou graag een online gebedsgroep, in Zweden, willen oprichten met vriendinnen die ook moeder zijn om voor de kinderen bescherming en zegen te bidden. Dat we echt een bescherming over hen uit mogen bidden. Dat vind ik denk ik het meest spannend, dat de kinderen daar niet naar een christelijke school kunnen gaan. Maar ook op dit gebied geloof ik dat God ons zal leiden en dat de kinderen ook juist een licht kunnen zijn op hun school.”
Missie onbekend
Ondanks dat Rémon en Janneke geloven dat de verhuizing onderdeel is van Gods plan met hun leven, weten ze niet precies hoe dat eruit gaat zien. “We zien Gods hand terug in hoe soepel alles verloopt. We geloven dus zeker dat God ons roept naar Zweden met een reden, maar wat die reden is, dat weten we niet. We weten dat het christendom Zweden als het ware ‘uitsluipt’. Misschien gaan we daar iets doen in een lokale kerk, of kan God ons op een andere manier gebruiken. We zullen in ieder geval iets doen voor het Koninkrijk van God.”