“Daar heb je er weer één! Je weet wel, een Izebel.” In de charismatische kringen is dit inmiddels een bekend begrip. Ik heb weleens het idee dat mensen wanneer ze na een tijdje geestelijk groeien niet vruchtbaar worden, hun energie in andere dingen gaat zitten. Nogal “bijzondere” geestelijke openbaringen of diepgaande studies in randzaken bijvoorbeeld.
Tekst: Jan-Willem Meijer
In de Openbaring van Johannes staan zeven korte brieven aan zeven gemeenten in Klein Azië (nu Turkije). In de brief aan de gemeente van Tyatira wordt deze gemeente de wacht aangezegd dat zij de vrouw Izebel laten begaan. De kenmerken die worden genoemd zijn de volgende: zij zegt dat zij een profetes is, zij leert mijn knechten om te hoereren, zij verleidt mijn knechten om te hoereren en zij verleidt mijn knechten om afgodenoffers te eten. Izebel was in een negende eeuw voor Christus een koningin van het tienstammenrijk Israël, zij was de vrouw van koning Achab en een zodanig sterke persoonlijkheid dat zij in de mannenwereld van destijds toch als “vrouw van” een bekendheid is geworden. Izebel was een valse profeet, zij bevorderde priesters en profeten van valse goden zoals Baäl en doodde de profeten van God. Deze koningin was allang dood toen de Openbaring van Johannes werd geschreven en zo is het onderwijs ontstaan dat er een geest van Izebel zou zijn die vandaag de dag nog steeds werkzaam is, ook onder christenen en vooral in vrouwen (maar ook in mannen).
Is het dan in de charismatische wereld zo’n zooitje? Ik heb meerdere keren in gemeenten meegemaakt dat vrouwen ervan werden beschuldigd dat zij een Izebelgeest zouden hebben. Daarbij ging het dan meestal om wat meer uitgesproken zusters. In de kerk vinden we het lastig omgaan met vrouwen die wat meer op de voorgrond treden. In deze gevallen viel daar best wat aan bij te sturen, maar dat gebeurde dan weer niet. Misschien dat sommigen zich profetes noemden, maar van aanzetten tot hoererij heb ik niets gemerkt. Zo’n beschuldiging wordt meestal gepresenteerd als een geestelijke openbaring. Die praat zich dan rond en het is vrijwel onmogelijk om je hiertegen te verdedigen. Hoe moet zo iemand zich wel niet voelen?
Beschadigde meiden
In andere situaties was er sprake van nog niet lang bekeerde vrouwen of meiden die erg vrij in de omgang waren met mannen, en misschien dat in sommige situaties inderdaad sprake was van seksuele omgang buiten het huwelijk. Deze vrouwen noemden zichzelf geen profetes en hielden zich op de achtergrond in de gemeente. Het waren eenvoudig beschadigde meiden of vrouwen, die vanuit de wereldse achtergrond waar ze net uitkwamen een verwrongen manier hadden ontwikkeld van omgaan met mannen. Met een minder veroordelende en meer genadevolle blik zou wellicht te zien zijn dat ze gewoon op zoek waren naar liefde. Dat konden ze beter niet zoeken bij leeftijdsgenoten, maar waar zijn de geestelijke vader en moeders die zullen meiden in liefde en wijsheid kunnen begeleiden? Te vaak heb ik gewonde mensen na korte tijd in de kerk nieuwe beschadigingen zien oplopen en teleurgesteld zien afhaken. Ik denk dat Gods hart hiervan huilt.
Om een lang verhaal kort te maken: ik vind dat de term “Izebelgeest” te pas en te onpas wordt gebruikt, en dat dit eigenlijk nooit helpend is. Deze term heeft zo’n lading (hoererij!) dat een bemiddelingsgesprek eigenlijk al meteen een gepasseerd station is. Laten we toch proberen om in een rustig gesprek met de persoon zelf zonder oordeel het gedrag te benoemen dat je waarneemt en advies te geven hoe dit beter kan. En als je nog niet zo lang op weg bent met de Heer kun je dit waarschijnlijk beter vertrouwelijk met een oudste of voorganger overleggen en het aan die persoon overlaten. Het is geen teken van geestelijke volwassenheid om lukraak met geestelijk geladen beschuldigingen te strooien, maar wel om de dingen over te laten aan de mensen die er verantwoordelijk voor zijn.