‘𝘏𝘰𝘦 𝘨𝘢𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯?’, vraagt Harmanna, die net aan komt lopen. Ik moet bekennen dat het niet zo goed gaat. Mijn hoofd is een chaos. De gedachten buitelen over elkaar heen en ze lijken allemaal evenveel aandacht te vragen. Ik weet niet zo goed, wat ik ermee moet. Vorige keer schreef ik over ontspannen en ontvangen. Soms lijkt het dus niet zo goed te lukken…
Hoe komt dat? Op het moment dat ik mezelf die vraag stel, moet ik denken aan de situatie dat Jezus Zijn leerlingen uitnodigde om met Hem mee te gaan om uit te rusten. Persoonlijk vind ik dit één van de mooiste woorden van Jezus en haal deze graag aan. En ja, het was een prachtige uitnodiging! Toch duurde dat uitrusten niet lang. De mensen gunden Jezus geen rust. Lees maar eens – Marcus 6:31-34 HTB:
‘𝘏𝘪𝘫 𝘻𝘦𝘪 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘯: ‘𝘒𝘰𝘮, 𝘸𝘦 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭𝘦 𝘱𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴, 𝘥𝘢𝘯 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘦𝘵𝘫𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘳𝘶𝘴𝘵𝘦𝘯.’ 𝘞𝘢𝘯𝘵 𝘦𝘳 𝘭𝘪𝘦𝘱𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯𝘴 𝘥𝘦 𝘬𝘢𝘯𝘴 𝘬𝘳𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘳𝘶𝘴𝘵𝘪𝘨 𝘵𝘦 𝘦𝘵𝘦𝘯. 𝘡𝘪𝘫 𝘨𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘣𝘰𝘰𝘵 𝘪𝘯 𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘨 𝘰𝘮 𝘦𝘳𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘻𝘪𝘫𝘯. 𝘋𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘩𝘦𝘯 𝘻𝘢𝘨𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘨𝘷𝘢𝘳𝘦𝘯, 𝘬𝘰𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘭 𝘳𝘢𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘪𝘫 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘵𝘰𝘦 𝘨𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘦𝘱𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘩𝘦𝘦𝘯. 𝘛𝘰𝘦𝘯 𝘑𝘦𝘻𝘶𝘴 𝘶𝘪𝘵 𝘥𝘦 𝘣𝘰𝘰𝘵 𝘴𝘵𝘢𝘱𝘵𝘦, 𝘻𝘢𝘨 𝘩𝘦𝘵 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘰𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘻𝘸𝘢𝘳𝘵 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘶𝘪𝘵 𝘥𝘦 𝘥𝘰𝘳𝘱𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘦𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯. 𝘏𝘪𝘫 𝘩𝘢𝘥 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘥𝘰𝘦𝘯, 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘦𝘬 𝘯𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘶𝘥𝘥𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘩𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳. 𝘋𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘷𝘦𝘳𝘵𝘦𝘭𝘥𝘦 𝘏𝘪𝘫 𝘩𝘶𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘎𝘰𝘥.’
Dienen
Zie je het voor je? Ik stel me zo voor hoe het voor de leerlingen is geweest. Dacht je even te kunnen bijtanken, even een moment rust te pakken en even alleen met Jezus te zijn: ‘𝘑𝘢𝘸𝘦𝘭, 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘰𝘱𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸 𝘨𝘦𝘴𝘵𝘰𝘰𝘳𝘥! 𝘈𝘭𝘸𝘦𝘦𝘳!’ Ik snap dat. Ik zou zo gereageerd hebben. Met een zucht van frustratie. Je leest het niet. Niet van de leerlingen. Niet van Jezus. Sterker nog: Jezus had met ze te doen. De mensen leken op een kudde schapen zonder herder.
In oudere vertalingen staat dat Jezus ‘innerlijk met ontferming bewogen’ was. Dat lijkt veel meer te zeggen, dan dat Jezus met ze te doen had. Het was meer dan dat: Jezus trok zich het lot van de mensen aan en werd vervuld met een gevoel van diepe genade en barmhartigheid. Het resultaat was dat Jezus zich over hem ontfermde; Hij wilde voor de mensen zorgen. En deed dat ook.
𝘐𝘬 𝘮𝘦𝘳𝘬 𝘥𝘢𝘵 𝘢𝘭 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘥𝘦 𝘳𝘶𝘴𝘵 𝘵𝘦𝘳𝘶𝘨𝘬𝘦𝘦𝘳𝘵 𝘪𝘯 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘨𝘦𝘥𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯. 𝘑𝘦𝘻𝘶𝘴 𝘨𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘳𝘪𝘤𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘢𝘯 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘨𝘦𝘥𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯. 𝘏𝘪𝘫 𝘨𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘸𝘰𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯. 𝘑𝘦𝘻𝘶𝘴 𝘪𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘥. 𝘏𝘪𝘫 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘰𝘯𝘴 𝘵𝘦 𝘥𝘰𝘦𝘯. 𝘏𝘪𝘫 𝘪𝘴 𝘯𝘰𝘨 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘰𝘯𝘵𝘧𝘦𝘳𝘮𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘦𝘸𝘰𝘨𝘦𝘯.
Jezus nam Zijn leerlingen mee naar een eenzame plek, een plek waar ze alleen konden zijn. Als je de evangeliën leest, dan zie je dat Jezus dat zelf veel vaker deed. Hij bezocht deze plaatsen voor rust en gebed – zoals je hier kunt lezen – Markus 1:35 HSV:
‘𝘌𝘯 ‘𝘴 𝘮𝘰𝘳𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘷𝘳𝘰𝘦𝘨, 𝘯𝘰𝘨 𝘥𝘪𝘦𝘱 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘯𝘢𝘤𝘩𝘵, 𝘴𝘵𝘰𝘯𝘥 𝘏𝘪𝘫 𝘰𝘱, 𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘶𝘪𝘵𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘨𝘢𝘧 𝘡𝘪𝘤𝘩 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘦𝘯𝘻𝘢𝘮𝘦 𝘱𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴, 𝘦𝘯 𝘣𝘢𝘥 𝘥𝘢𝘢𝘳.’
Jezus vertrok naar een eenzame plaats om te #bidden. Op zo’n moment en plaats had Jezus #rust. Daar trok men niet aan Hem. Daar ontving Hij #inspiratie. Het was een goede gewoonte van Jezus. Ook Hij wist wat het was om te ontspannen en te ontvangen. Het waren die momenten, die maakten dat Hij de mensen dienen kon. De discipelen wisten dat. Zij hadden Jezus’ gewoonte ongetwijfeld opgemerkt. Af en toe waren ze er zelfs onderdeel van.
Nu waren de leerlingen door Jezus op pad gestuurd. Dat lees je in Marcus 6:7-11. Wat Jezus hierna deed, leert de Bijbel niet. Daar ben ik zelf wel heel nieuwsgierig naar. Wat deed Jezus, toen Zijn leerlingen aan het werk waren – zoals staat in Marcus 6:12-13? Waar was Jezus, toen Zijn leerlingen de mensen vertelden dat ze zich moesten bekeren? Hoe wisten de mensen, waar ze Jezus opnieuw zouden ontmoeten, nadat ze vele boze geesten uitdreven en veel zieke mensen gezond maakten?
De Bijbel leert het niet precies. Ik denk dat dit één van de momenten, van de perioden is geweest, dat Jezus ‘gewoon’ aan het werk was. Hij diende de mensen, net zoals Zijn leerlingen op dat moment deden. Hij sprak met de mensen in de verschillende steden over het goede nieuws – zoals staat in Mattheüs 11:1. Hij sprak en gaf les. En de mensen volgden Hem. Want op het moment dat de leerlingen terugkwamen, was het een komen en gaan van mensen.
Juist toen Jezus tijd wilde vrijmaken om te luisteren naar Zijn leerlingen en ze samen in de boot stapten om naar die woeste plaats toe te varen… toen volgden de mensen. Wandelend over de oever van het meer. Ik las ergens dat de kustlijn van het meer van Galilea ongeveer 53 kilometer lang is. Om aan de overkant te geraken betekent dus een wandeling van meer dan 25 kilometer. Deze mensen wilden écht iets van Jezus ontvangen!
Leren
Ik geloof echt dat Jezus genoot van het moment in de boot met Zijn leerlingen. Dit was het moment dat ze samen hadden. Ze hebben ongetwijfeld de volgende mensenmassa gezien. Afgelopen week was het op veel plaatsen avondvierdaagse in Nederland. Misschien heb je het gezien? Al deze wandelende mensen gaan niet ongemerkt voorbij. Dus duizenden wandelende mensen op de oever van het meer waren goed zichtbaar.
Aan de overkant aangekomen volgden al gauw de duizenden mannen, vrouwen en kinderen. Sommigen waren daar zelfs al aangekomen. Allemaal wilden ze (opnieuw) iets van Jezus ontvangen. En wat deed Jezus? Reageerde Hij met een zucht van frustratie – zoals ik zou doen? Nee. Jezus had met ze te doen. De mensen leken in Zijn ogen op een kudde schapen zonder herder. Het staat er niet, dat Jezus dit toen gezegd heeft. Ik geloof dat Hij er later nog met Zijn leerlingen over gesproken heeft: ‘Ik was met ontferming bewogen. Het deed me echt wat.’
Jezus diende. Hij diende Zijn leerlingen in het bootje en daarna de duizenden mensen, die Hem vol verlangen achternaliepen. Hij leerde, deed wonderen en maakte gezond. Daarna voedde Hij al deze duizenden mensen. Hij zorgde voor ze. Hij gaf ze geestelijk en lichamelijk voedsel. En de leerlingen hielpen hem.
𝘝𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘬𝘰𝘮 𝘪𝘬 𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘪𝘯𝘥𝘳𝘶𝘬 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘪𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭 𝘦𝘯 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘨𝘦𝘣𝘦𝘶𝘳𝘵𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯: 𝘪𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘯𝘰𝘨 𝘻𝘰𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘷𝘢𝘯 𝘑𝘦𝘻𝘶𝘴 𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯. 𝘑𝘦𝘻𝘶𝘴 𝘥𝘪𝘦 𝘰𝘰𝘨 𝘩𝘢𝘥 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘡𝘪𝘫𝘯 𝘭𝘦𝘦𝘳𝘭𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯, 𝘥𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘏𝘦𝘮 𝘸𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘦𝘷𝘦𝘳𝘵𝘳𝘰𝘶𝘸𝘥. 𝘑𝘦𝘻𝘶𝘴 𝘥𝘪𝘦 𝘪𝘯 𝘡𝘪𝘫𝘯 𝘩𝘢𝘳𝘵 𝘨𝘦𝘳𝘢𝘢𝘬𝘵 𝘸𝘢𝘴, 𝘵𝘰𝘦𝘯 𝘩𝘪𝘫 𝘥𝘦 𝘥𝘶𝘪𝘻𝘦𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘥𝘸𝘢𝘭𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘻𝘢𝘨. 𝘌𝘯 𝘯𝘦𝘦, 𝘑𝘦𝘻𝘶𝘴 𝘪𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘥. 𝘏𝘪𝘫 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘰𝘯𝘴, 𝘮𝘦𝘵 𝘫𝘰𝘶 𝘦𝘯 𝘮𝘪𝘫 𝘵𝘦 𝘥𝘰𝘦𝘯. 𝘏𝘪𝘫 𝘪𝘴 𝘯𝘰𝘨 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘰𝘯𝘵𝘧𝘦𝘳𝘮𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘦𝘸𝘰𝘨𝘦𝘯.
Wij mogen leren van de verschillende personen in dit verhaal. We mogen leren van de hartsgesteldheid van Jezus. We mogen leren van de opofferingsgezindheid van de leerlingen. We mogen leren van de toewijding van de duizenden mensen. Jezus, die gericht was op het welzijn van de mensen. De leerlingen, die zonder mopperen accepteerden dat ze niet in de rust kwamen. De mensen die onvoorwaardelijk van Jezus wilden leren.
Dank U Jezus. Dank voor het brengen van rust in mijn gedachten. Dank voor het onderwijs. Dank dat U ook nu nog met ontferming naar ons kijkt.
Zegen!
Tim Meijer
Tim is man, vader, ondernemer, schrijver en spreker. Tim (1982) is getrouwd met Harmanna en vader van vier kinderen. Hij geeft samen met twee partners leiding aan drie bedrijven. Wekelijks deelt hij zijn gedachten en doet daarbij de Bijbel open. Op dit moment schrijft hij aan zijn eerste boek.