De Zwijndrechtse familie Van Dijk werd jarenlang geteisterd door ziekte. Vier van de vijf familieleden kregen te maken met ernstige inspanningsintolerantie. Dat hield in dat de drie kinderen gebruik maakten van hulpmiddelen, zoals rolstoelen en aangepaste stoelen. De moeder, Maria, had daarbij last van ernstige vermoeidheid. Ook het huwelijk van Gert en Maria van Dijk ging door zwaar weer. Totdat de gereformeerde familie in 2018 een genezingswonder meemaakte, waarbij alle vier de zieken tegelijkertijd genazen. “Het maakt me nog vaak stil als ik mijn kinderen nu zie dartelen.”
Toen Maria en Gert trouwden, was er weinig aan de hand. In 2007 kregen ze hun eerste dochter en dat leek ook goed te gaan. Totdat na zes weken opviel dat Marjolein een hangend ooglid had en het kind lichamelijk erg slap reageerde. “Dokters dachten dat Marjolein een gesloten open ruggetje had en een lichte hersenbeschadiging, maar uit nadere onderzoeken kwamen geen resultaten.”
Verder lezen? Schrijf je hieronder direct in voor een abonnement om meer te lezen. Met een abonnement heb je toegang tot alle premium artikelen en steun je de missie van Revive!
Heb je al een account? Login
In het jaar 2008 kregen ze hun zoon Tom. Hij was voller en sterker dan Marjolein, maar toen hij op groeide bleek ook hij complicaties te hebben. “Hij kreeg last van zere benen bij het lopen. Hoewel hij wat gezonder was, liep hij niet graag.” De derde zoon Wesley, die in 2011 geboren werd, bleek ook net zo slap te zijn als zijn oudere zus. Hij kreeg als baby al fysiotherapie omdat hij zwak was. “Ondertussen had Marjolein ontzettend veel last van benauwdheid en hoesten. Ze was niet fit.”
Vermoeidheid
Hier bleef het niet bij. Maria merkte bij zichzelf dat ze qua gezondheid ook achteruitging. “In mijn jeugd had ik hier niet veel last van, maar ik kreeg steeds meer last van vermoeidheid. Zelfs het lopen naar de winkels en het winkelen kostte veel energie.”
“Ook de kinderen gingen erg achteruit en toen zat er niets anders op dan ze naar een ‘speciaalschool’ over te plaatsen. Marjolein kon het namelijk niet meer bijhouden, Tom was te vermoeid voor de lessen op school en ontwikkelde een negatief zelfbeeld. Ook bij Wesley zagen we dat hij last had van zijn vermoeidheid.” De kinderen gingen naar een medische school, genaamd Openluchtschool de Recon in Rotterdam.
“Daar konden ze tussen de middag rusten op bed of slapen om zo energie op te laden en de spieren rust te geven. Ook kregen ze therapie.” Als de kinderen thuis waren, hadden ze evenals hun moeder veel slaap nodig. “Ik sliep steeds meer. Als ik boodschappen had gedaan, moest ik even gaan slapen. Ook in de weekenden sliepen we als gezin wat af. Mijn man – die wel gezond was – wachtte dan beneden tot we wakker waren.”
Aangepaste stoelen
“Wat er precies aan de hand was, wisten we steeds maar niet. Dokters dachten nu meer aan een stofwisselingsziekte of een spierziekte. Marjolein testte medicijnen maar die sloegen niet aan. We kregen onderzoek na onderzoek, en soms moest je een half jaar wachten op het resultaat. Daar kwam toch dan steeds uit: ‘We weten het niet.’”
Dat maakte het aanvankelijk moeilijk om de kinderen naar een speciale school te krijgen, omdat er geen diagnose was van wat de kinderen mankeerden. Maar het was overduidelijk dat het niet goed ging, en mensen op school zagen dat ook en hielpen ons. “Wij vonden het nog moeilijk dat ze naar een openbare school moesten, maar we voelden er vrede bij.”
In 2013 kwamen er aangepaste stoelen in huis, vertelt Maria. “De kinderen waren niet sterk genoeg om lang te blijven zitten. Soms vielen ze van hun stoel af. De speciale stoel hielp hen om te blijven zitten en gaf hun spieren rust en ondersteuning.” Om zeven uur werden de kinderen elke dag in bed gelegd.”
Onbegrip
“Het deed wel erg zeer dat mensen het niet begrepen. Ze zeiden: ‘Ja, ik ben ook weleens moe, en mijn kinderen ook.’ Maar ze hadden geen oog voor de heftige situaties die zich afspeelden in ons gezin. Gelukkig dat de hulpmiddelen, zoals een rolstoel en elektrische fietsen, ons ondersteunden om zo toch naar buiten te kunnen laten gaan.”
“Maar ik zat wel in de put, ja. Dan vroeg ik God: ‘Waar bent U?’ Je krijgt steeds onderzoeken waar niets uit komt, terwijl de symptomen alleen maar erger worden. We waren daar echt radeloos onder! Als ik de kinderen had weggebracht naar school, was ik zo kapot dat ik de rest van de dag moest wachten tot Gert thuiskwam. Hij moest de rest dan allemaal regelen. Mensen van de kerk hielpen me thuis met het schoonmaken en met oppas.”
Niet verbitterd
Toch vertelt Maria dat ze nooit verbitterd is geweest naar God toe. “Ik was wel heel verdrietig, maar mijn band met God was altijd goed. Ik hield ook altijd overeind dat God mijn gebeden zou gaan verhoren. Ik haalde ook kracht uit mijn geloof. Bijvoorbeeld door mooie liederen van Sela te beluisteren. Ook ging ik graag naar de kerk voor bemoediging en omdat ik van Gods huis houd.”
“Wel ging ons huwelijk door alle sores achteruit. We vroegen ons zelfs af of we wel door moesten gaan. Door al het slapen zagen we elkaar steeds minder, en begrepen we elkaar niet meer.”
Het gezin kreeg wel een goede band met de ouderling van de Gereformeerd Vrijgemaakte kerk waar ze lid van waren. Maria was open met de ouderling. “Ik vertelde hem ook over de slechte relatie die ik met Gert had, maar ook met mijn ouders had ik geen goede band meer. Hij vertelde me dat ik hun moest vergeven wat ze niet goed hadden gedaan. Toen kwam hij vaker langs om te praten en te bidden. Hij raadde me ook aan om een brief te schrijven naar mijn ouders, en hun op die manier vergeving te schenken.”
Heilige Geest
Via de ouderling, maar ook via een vriendin, raakte Maria begin dit jaar – terwijl het alleen maar slechter ging met de familie – geïnteresseerd in het werk van de Heilige Geest. Ze las er boeken over, en bezocht een conferentie over profetie van ‘There is More’ in Hardinxveld-Giessendam.
Op een zondag, in de zomer 2018, bad de ouderling samen met Maria voor Marjoleins ooglid. “Hij bad dat Maria een licht zou zijn in haar buurt. Dat leek in eerste instantie niet over onze ziekte te gaan, maar ik ervoer hoe God hierin aanwezig was. Toen ik thuis was, kreeg ik de zin ‘ons verdriet wordt een lied’ in mijn hoofd.”
Op een zondagavond was Hans Maat bij een praisedienst in de Bethelkerk in Zwijndrecht aanwezig als spreker en Maria besloot weer te gaan. “Er was een hele mooie preek over de Heilige Geest. En het laatste lied was ‘God maakt vrij’, waarin ‘ons verdriet wordt een lied’, voorbijkwam. Hans Maat bood aan om na de dienst voor mensen te bidden die dat graag wilden. Mijn vriendin zei: “Ga vragen of hij ook voor jou bidt, ik blijf bij je.”
“Toen Hans bad kreeg hij een beeld van God over onreinheid in onze familielijn. Hij vroeg me hard op vergeving uit te spreken over mijn familieleden en Hans zei ook: ‘Lees thuis psalm 103 door. Door vergeving uit te spreken, zal de duivel geen kracht meer hebben.’ De vergeving verbrak de vloek die over onze familie lag. En meerdere familieleden zouden genezen.” Maria vertelt dat ze, net als Hans, gelooft dat ook bepaalde vloeken in je familie voor ziekten kunnen zorgen. Hoewel niet iedereen ziek wordt van onreinheid, moeten we volgens haar de kracht van seksuele onreinheid niet onderschatten.
“Hans zei dat mijn kracht in de week zou herstellen en als we de kinderen de handen op zouden leggen, ze allemaal zouden genezen. Hij bad voor mij en hij zei tegen me: ‘Je bent een Maria en je zult de woorden van God in je hart bewaren.’ Ook zei hij: ‘Je zult een licht zijn in je buurt en je omgeving’. Precies wat de ouderling ook bad.”
Genezing
“Ik ging naar huis en het was zo bijzonder allemaal, dat ik vol verwachting was dat er iets bijzonders stond te gebeuren. We zouden zelf ook voor onze kinderen gaan bidden.” Toen Maria thuiskwam was er nog iets bijzonders gebeurd. “Mijn man zei: ‘Ik heb ook een bijzondere avond gehad.’ De behoefte om tv te kijken verdween bij hem en toen is hij een boek gaan lezen. Gert voelde dat hij eigenlijk zou moeten bidden. En de Heilige Geest vulde zijn mond met woorden dat Maria en de kinderen mochten genezen.” Vervolgens hebben Maria en Gert opwekking 720 gezongen en God gedankt voor dit grote wonder.
“Dinsdagnacht toen we sliepen”, vertelde Maria, “werd ik wakker met een heel warm gevoel in mijn buik, en mijn voeten straalden helemaal. Een stralende warmte. Ik zei het tegen Gert, maar hij had geen idee wat het was. In mijn stille tijd las ik de volgende morgen over Jozua. En ik voelde dat God zei dat we een stap moesten zetten om het wonder bij de kinderen te zien gebeuren.”
Later die week, op woensdag, kwam de ouderling met zijn vrouw weer langs en hebben Gert en Maria bij de kinderen de handen opgelegd. “Ik voelde de Heilige Geest weer stralen door onze handen heen. Het was heel bijzonder. Toen gingen de ouderling en zijn vrouw naar huis en we gingen rustig slapen. Ik hoorde in mijn slaap een stem die zei: ‘God is getrouw; Zijn plannen falen niet. Hij kiest de zijnen uit, Hij leidt die allen.’”
Groot wonder
Wat er toen gebeurde, is ongekend, zegt Maria. Het is ongelofelijk maar waar, het hele gezin is met grote sprongen vooruitgegaan. Alles werd de volgende dag meteen anders. “Als ik vroeger 500 meter liep, dan was ik total loss. Nu heb ik nergens last meer van. De kinderen slapen niet meer tussen de middag. Ook de fysio belde, ze zei: ‘Marjolein heeft dit niet meer nodig.’ Vervolgens belde school, dat de aangepaste stoelen en tafels niet meer nodig waren. Normaal liggen de kinderen om zeven uur op bed, in de vakantie werd het wel eens half 11.”
“De elektrische fietsen zijn vervangen voor gewone fietsen; dat was een stap in geloof voor ons. In de zomer gingen we wandelen en liepen we op een dag 10 kilometer met het hele gezin.” De opsomming van wat er gebeurde, is groot. “Wesley kreeg bijvoeding, maar hij kan nu weer normaal eten. Hij is twee kilo aangekomen. Tom zit inmiddels op voetbal, Marjolein op paardrijden.”
Als klap op de vuurpijl mogen de kinderen ook weer terug naar een ‘normale school’. Marjolein maakt de vorige school nog wel af, omdat ze bijna naar de middelbare school gaat, maar voor Tom en Wesley wordt er gekeken naar de beste oplossing.”
Voor het gezin is het bijzonder om dit wonder overal te kunnen delen. “Sommige artsen zeggen nog wel: ‘We wachten het af’. Die zien wat er gebeurd is, maar ze vinden het moeilijk om in wonderen te geloven. Maar je ziet wel dat ze erg verbaasd zijn. Op 18 december gaan we naar de kinderarts in Utrecht. Dat wordt ook leuk. Want zij kent Tom van zijn hele dunne beentjes, maar die begint nu echt volle kuiten te krijgen door het voetballen.”
Maria: “We zijn God echt ongelofelijk dankbaar! We zijn overweldigd door Zijn goedheid!”
Nieuwste update
Inmiddels, twee jaar na de genezing, in april 2020, hebben we Maria nog een keer gebeld. Het gaat nog steeds erg goed. “We hebben voor de kinderen reguliere scholen gevonden. In het begin kreeg Marjolein nog een beetje ondersteuning, maar ze haalde achten en negens, dus dat was al snel niet meer nodig. Tom gaat volgend jaar havo doen. Dan mag hij 9 kilometer naar school fietsen. Dat is heerlijk voor hem, dan kan hij lekker zijn energie kwijt. Het is geweldig dat de kinderen lekker sportief zijn.”
“Ik merk zelf ook dat mijn energie weer helemaal terug is. Ik ben lekker aan het doen wat ik leuk vind en wat mij energie geeft. Ik vind het bijvoorbeeld erg leuk om mijn huis te openen voor mensen, om het wonder te delen en mensen te bemoedigen. Ook help ik mee in onze kerk met koffie-ochtenden om met mensen in gesprek te zijn.
“Het grote wonder heeft veel mensen laten zien dat God nog steeds leeft en ook geneest. Natuurlijk zijn er ook gemeenteleden die niet genezen zijn; in die zin hebben we niet alle antwoorden. Maar we hebben ook ruimte gekregen om te getuigen in de kerk en het heeft veel moois in de kerk op gang gebracht. Soms zeggen mensen: ‘Kijk jullie wondertjes eens rennen.’ Dat maakt me nog steeds erg stil. God is goed!”
