We denken dat onze Heer genoeg plezier beleeft aan wat we voor Hem doen, maar er is zoveel meer. Denk eens na over dit vers: ‘En wie van u die een dienaar heeft die ploegt of de kudde weidt, zal meteen, als hij van de akker komt, tegen hem zeggen: Kom maar en ga aanliggen? Zal hij echter niet tegen hem zeggen: tref voorbereidingen, zodat ik vanavond de maaltijd kan gebruiken, omgord u en bedien mij, totdat ik gegeten en gedronken heb, en eet en drinkt u daarna?’ (Lukas 17:7-8)
Door: David Wilkerson (1931-2011)
We hebben er misschien helemaal geen moeite mee om ons te identificeren met de dienaar die zijn plicht vervult jegens de meester. Geen moeite om onze schort om te doen en de Heer een volle tafel vol lofprijzingen op te dienen. We houden ervan om onze Heer te voeden! Het is onze grootste vreugde om de Heer te dienen, maar we hebben moeite met het laatste deel: “Eet en drinkt u daarna!” Dat kan voor ons teveel zijn, we kunnen het niet begrijpen. We weten niet hoe we moeten gaan zitten en Hem dezelfde vreugde gunnen die we hebben ervaren toen we Hem dienden. We beroven onze Heer van de vreugde om ons te dienen.
Christus reageert op ons geloof en verheugt Zich als we ons bekeren. Hij praat met de Vader over ons en verheugt Zich in ons kinderlijk vertrouwen. Ik ben er echter van overtuigd dat zijn grootste behoefte is om één-op-één communicatie te hebben met zijnen hier op aarde. Geen engel in de hemel kan aan die behoefte voldoen. Jezus wil praten met degenen op het slagveld.
Vreugde van Jezus
Hoe kom ik op aan zo’n idee? Het staat in het verslag van de verschijning van Christus aan de twee discipelen op weg naar Emmaüs. Ze waren bedroefd over hun heengegane Heer, maar toen de herrezen Christus naderbij kwam, herkenden ze Hem niet. Hij wilde praten; Hij had hun zoveel te zeggen. ‘En het gebeurde, terwijl zij met elkaar spraken en van gedachten wisselden, dat Jezus Zelf bij hen kwam en met hen meeliep. … En Hij begon bij Mozes en al de profeten en legde hun uit wat in al de Schriften over Hem geschreven was’ (Lukas 24:15, 27).
Er had geen fijnere ervaring voor die discipelen kunnen zijn; ze gingen weg en zeiden: “Brandde ons hart niet in ons terwijl Hij met ons sprak?” We denken aan de vreugde van de discipelen, maar hoe zit het met de vreugde van Jezus? Hij was vervuld, en ik zie Hem dolgelukkig door deze gemeenschap met Zijn discipelen.
Lees hier het originele artikel.
