Bij Baptistengemeente de Wijnrank in Leersum was gisteren een doopdienst. Hier waren negen tieners die zich, geïnspireerd via tieneravonden en een kamp, lieten dopen. Twee van hen delen hieronder hun verhaal.
Afstand omgezet in nabijheid
Sarah is Christelijk opgevoed, en werd wekelijks meegenomen naar de kerk. “Dat vond ik nooit zo leuk. Ik ging omdat het moest, maar verder voelde ik er weinig bij.” In een korte periode is daar veel verandering in gekomen. Waar ze eerst weinig gelovige vrienden had, en een afstand voelde van God, deden mensen daar ineens hun best om haar mee te laten gaan op kamp. “Ik merkte daarin zoveel liefde en geduld, dat ik niet anders kon denken dan dat het Gods liefde was. Tegelijkertijd werd ik boos op mezelf, omdat ik zo lang bleef twijfelen terwijl iedereen zo met me meeleefde. Op een dag liep ik buiten met muziek aan. In mijn oortjes hoorde ik de tekst ‘er is antwoord in de twijfel’. Ik snapte het niet. Waarom kwam God niet met een antwoord als Hij zo’n God van liefde is?” Deze gedachte heeft ze omgezet in gebed tot ze uiteindelijk meeging op kamp, waar ze verschillende vriendschappen heeft opgebouwd. “Dit heeft veel positieve impact gehad op zowel mijn eigen leven als mijn leven met God. God liet ook zien dat Hij antwoorden geeft als je daarom bidt. Afgelopen zomer ben ik geslaagd voor mijn mavodiploma, en ik moest een keuze maken voor een school en een opleiding. Mijn opleiding had ik al snel gekozen, maar de school was nog een dingetje.” Ze kon kiezen uit een reformatorische, of een niet-christelijke school. “Ik kreeg geen brief uit de hemel, maar heb uiteindelijk toch wel gekozen voor de reformatorische school. Ik vind het daar zo mooi om, samen met mijn vriendinnen, bij de piano verschillende aanbiddingsnummers te zingen. Het raakt mij: ik had nieuwe christelijke vriendinnen van God gekregen, om samen Hem te aanbidden. Dit raakte mij enorm omdat ik het moeilijk vind om te geloven dat ik goed genoeg ben. Dankzij deze nieuwe vriendinnen kon ik steeds meer geloven dat ik geliefd ben.”
Dopen voor God
“Ik ben ook in een christelijk gezin opgevoed en ging ook met tegenzin mee naar de kerk. Uiteindelijk besloten ze in de kerk om een tienerclub op te starten; ook daar had ik totaal geen zin in. Ik heb wel 10 keer aan mijn ouders gevraagd of ik echt wel moest gaan. Mijn verwachtingen werden ook volledig waargemaakt: ik vond het vreselijk saai en andere tieners waren raar en kinderachtig.” Dit was voor Thomas het begin, maar tijdens een survivalkamp begon het echt tot hem door te dringen. “Ik wilde graag mee. Het thema was ‘Vluchten voor God.’ Door de Bijbelteksten die we lazen, realiseerde ik me steeds meer dat dat precies was wat ik deed. Ik wilde graag bij Hem weg blijven en dat moest anders.” Aan het eind van het kamp had hij een gesprek met een van de leiders. “Er werd aan mij gevraagd hoe ver ik samen met God was. Mijn zus had al besloten dat ze de volgende dag ging opstaan om voor het eerst mee te doen met het avondmaal.” De volgende ochtend was er een kerkdienst en in eerste instantie had Thomas nog steeds geen zin. “Het was de dienst waarbij de tieners alle liederen mochten kiezen en dat was de dienst waarbij ik besloot om ook mee te doen. Sindsdien ga ik met veel plezier naar de kerk en ook naar de tienerclub.” Een tijdje later werd hij opnieuw geraakt in een dienst. “Ik bleef na de dienst even zitten om bij te komen. Er kwam iemand bij me die vroeg hoe het ging, en of ik me wilde laten dopen. Veel tieners hadden de keuze al gemaakt, en daardoor vond ik het lijken alsof ik mee zou gaan met de groep als ik ja zei. Het moest echt vanuit mezelf komen, vond ik.” Een paar nachten na het volgende kamp hield God hem wakker zijn mijn slaap, en vroeg: “Voor wie laat je je eigenlijk dopen? Voor de groep, of voor Mij?” Het drong tot Thomas door dat de doop niet voor hemzelf was, maar voor God. “Ik meldde me de volgende ochtend aan voor het dooponderwijs en hoopte dat ik nog mee kon doen. De reactie die ik kreeg was: ‘Je bent eigenlijk net te laat, maar ik heb nog een plek voor je in gedachten gehouden.’ Ik was God enorm dankbaar dat Hij een weg heeft gemaakt ondanks dat het eigenlijk al vaststond.”