De familie Paas is een stralend jong gezin waarbij alles van de buitenkant voor de wind lijkt te gaan. Ze waren in verwachting van hun derde zoontje, die in augustus 17 weken oud was. Nietsvermoedend ging Sanne Paas naar de verloskundigenpraktijk voor de zogenoemde ‘luistercontrole’. Niet aan de hand, tot dat moment. Echter duurde de controle toch wel erg lang. “Dan krijg je het wel warm. Toen zei de verloskundige: ‘Het is niet goed, het hartje klopt niet meer….’ Het zweet brak me aan alle kanten uit!” In dit artikel vertellen Sanne en Matthijs over de heftige gebeurtenis, de rol van God erin en hoe het nu met hen gaat. ‘Je weet dat Joseph nu op de allerbeste plek is.’
Sanne en Matthijs vertellen dat ze vaker pittige dingen in hun leven hebben meegemaakt, maar meestal speelde dat zich wat ‘verder weg’ af. “Dan speelt het zich af in je familie of bij mensen uit de kerk, maar dit is met niks te vergelijken. Het heeft emotioneel ontzettend veel met ons gedaan.”
Sanne gaat terug naar het bewuste moment. “We hadden een vakantie op Texel, op een moment dat ik eigenlijk de luistercontrole van 16 weken moest laten afnemen. Dus toen ben ik een weekje later gegaan. Tot 12 weken zwangerschap weet iedereen dat er risico’s aan zitten, maar na die tijd hielden we er geen rekening mee. Dus met niets in het achterhoofd ben ik samen met m’n twee kinderen naar die controle gegaan. Mensen vragen dan: ‘Heb je niet iets aangevoeld?’” Glimlachend: “Zo profetisch zat het niet in elkaar.”
Op dat moment breekt het zweet je aan alle kanten uit. Een heel surrealistisch moment.”
De controle duurde echter erg lang. Zo lang, dat er bij Sanne een lampje ging branden. Ze keek mee op het scherm en vond dat de baby erg stil lag. Vervolgens deed de verloskundige het licht uit om beter op het scherm te kunnen kijken – waar haar beide zoontjes een beetje onrustig van werden. De sfeer sloeg om.
“Toen haalde ze een collega erbij en ik hoorde zeggen: ‘Ik kan het hartje niet vinden, kan je meekijken?’. Dat is onderlinge jargon voor ‘kijk even mee om te bevestigen dat het kind niet meer leeft.’ En toen zeiden ze: ‘Het is niet goed.’ Op dat moment breekt het zweet je aan alle kanten uit. Een heel surrealistisch moment. Al vier maanden leef je toe naar de geboortedag van je zoon. Ik zei: ‘Dit kan niet waar zijn!’”
Slechte film
Sanne belde meteen Matthijs, met de mededeling dat het hartje niet meer klopte van hun zoon. Binnen vijf minuten was Matthijs in de praktijk. Toen kwam er een onwerkelijke gewaarwording. Sanne: “Veel tijd om bij te komen is er niet. Je krijgt dan meteen allemaal formulieren die je moet lezen, met hele confronterende vragen. Bijvoorbeeld: ‘Wil je een kistje of een mandje?’ Of: ‘Wil je nog lopen met de baby?’ Ik zat er echt naar te kijken, met het idee: ‘In welke slechte film ben ik momenteel beland?’ Je gaat flabbergasted het pand uit.”
Matthijs: “Toen ik het telefoontje van Sanne kreeg, zakte de grond onder mijn voeten weg. Ik was al in vijf minuten bij de praktijk, parkeerde de auto ‘bam’ op de stoep en ben flink gaan bidden. En: ook wel een beetje gaan schelden. Ik liep naar binnen en heb in Jezus’ naam de handen opgelegd voor een wonder. Het was een traumatisch moment, je wilt het niet accepteren. En dan zit je ineens in die molen. Papiertjes printen ze uit, uiteindelijk ga je met een heel pak naar huis.”
Bidden voor een wonder
De geloofsmensen om Matthijs en Sanne heen, waaronder hun kerkfamilie, wilden echter nog graag bidden voor opstanding uit de dood. Dat hebben ze 36 uur de tijd gegeven. Sanne: “We hebben het die tijd gegeven, omdat het anders mentaal te belastend zou zijn. Je zit dan te lang tussen hoop en vrees in. Terwijl God in dat tijdsbestek prima een wonder kan doen.”
Uiteindelijk gingen ze, vijf dagen na het slechte nieuws, over tot de bevalling. Sanne kreeg weeën opwekkende medicatie en toen begon de bevalling, waarbij gezegd werd dat het zou voelen als ‘een stevige menstruatie’. Dat was echter niet de ervaring van Sanne. Het deed verschrikkelijk pijn.
We kunnen wel tien situaties noemen dat mensen heel onhandig, en bijna ongepast met de situatie omgingen. “
“Het was heel emotioneel. Het kindje dat eruit zou komen, was natuurlijk niet helemaal volgroeid. Maar toen het geboren was, was hij ook mooi. Je ziet je kind. Via de watermethode was zichtbaar dat het kind in het bakje lag, met een hele natuurlijke huidskleur. Ik ben blij dat we daarvoor hebben gekozen. Dan mag je naar huis met je kindje letterlijk in een Tupperware bakje.
Dan breekt er een hele zware periode aan. Gevoelsmatig ben je – ondanks veel lieve mensen om ons heen- heel alleen. Veel mensen blijken moeilijk met dit verhaal om te kunnen gaan. We kunnen wel tien situaties noemen dat mensen heel onhandig, en bijna ongepast met de situatie omgingen. Dat nemen we ze natuurlijk niet kwalijk, mensen weten niet hoe ze moeten reageren. Heel apart. We hebben dus wel geleerd wat je wél nodig hebt in zo’n periode. Dat is waardevol, dat je kan bieden bij iemand anders omdat je het zelf hebt meegemaakt.”
Een hele zware week brak aan, waarbij ze zich letterlijk voelden leeggezogen. Ze hadden geen zin in social media, whatsapp of andere dingen. Ook moest er nog een begrafenisje geregeld worden.
“In Nijkerk hebben we een gedenkboom voor kinderen onder de 24 weken. Met een mooi simpel grasveld, waar je het kindje kan begraven. Daarmee werd de periode afgesloten.”
Gelovige familie
Hoe kijkt de familie Paas, die een inspirerend geloofsleven hebben, vanuit geloofsperspectief naar deze situatie. En heeft het nog effect gehad op hun vertrouwen in God? Sanne: “Ik ben me best wel bewust van het feit dat christenen niet al het leed bespaard blijft. Natuurlijk geloof ik in de zegen en de bescherming van God, maar dat sluit zoiets niet altijd uit. Grote waarom-vragen hebben we dus niet. De waarheid ‘God is goed, de duivel is slecht’, zit diep in ons verankerd. Voor God is de dood niet zo definitief als voor ons, omdat Joseph nu bij Hem is.
Het heeft wel iets gedaan met mijn proces van vertrouwen. Absoluut geen boosheid, maar wel de gedachte van: ‘Hoe zit het dan?’ Ik bad elke dag van de zwangerschap voor bescherming en gezondheid. Ik merkte dat ik de weken na het overlijden van Joseph wel veel bezorgder was. Terwijl ik niet bezorgd ben aangelegd. Maar toch had ik een onderliggend besef: een drukke weg oversteken of een trap beklimmen, kan maar zo zorgen dat het ‘boem, afgelopen’ is.
Desondanks wil ik helemaal niet leven uit angst, controle of bezorgdheid. Gelukkig is dat nu ook weg. Je leest ook wel van verhalen van mensen die weggeduwd zijn voor een auto door een engel, en dus overleven. Bij anderen gebeurt dat weer niet. Waarom, dat weet ik niet. Het leven is uiteindelijk maar een klein stipje vergeleken met wat hierna komt! We weten in ieder geval dat er iets heel kostbaars van ons in de hemel is.”
Blijven proclameren
Matthijs benadrukt dat ze altijd blijven proclameren dat God goed is. En als je gevoel wat anders zegt, dan kun je vanuit je geest (je diepste wezen) tot je ziel (je wil, verstand, emoties) spreken. “David zei ook: ‘Prijs de Heer, o mijn ziel’. Hij commandeerde zijn ziel om de Heer te prijzen. Ook in deze periode, blijven we er diep van overtuigd dat God goed is.
Zo’n situatie is een goede testcase. Het dringt nog dieper door. Weet je wat er gebeurt als je Gods goedheid in twijfel trekt? Dan word je bitter en zuur en daar kom je moeilijk uit. Zorg dat je nooit zuur wordt, blijf het leven vieren!”
Wat ik echter heb geleerd is dat verdriet heel bijbels is en dat het belangrijk is om daar doorheen te gaan. “
Sanne heeft tot slot ook nog een bemoedigende boodschap, die ze haalde uit deze tragische gebeurtenis. “Vaak denken we in de evangelische wereld dat pijn en verdriet niet van God zijn. We moeten elke dag ons verblijden, we spreken uit dat ons rouwgewaad vreugdeolie wordt. Alles moet zo snel mogelijk weer positief zijn.
Wat ik echter heb geleerd is dat verdriet heel bijbels is en dat het belangrijk is om daar doorheen te gaan. En weet je wat mooi is? Nu ruim twee maanden verder ervaar ik alweer de blijdschap die God door alles heen heeft gebracht. God is en blijft goed!”