Toen hij één jaar oud was bleek Judah, het zoontje van zangeres Stephanie Bergman een knoopcelbatterij te hebben ingeslikt. De schade was verschrikkelijk: zijn ingewanden waren helemaal kapot. De doktoren dachten dat hij nooit meer zou kunnen eten. Tot er een paar jaar later een wonder gebeurt tijdens de Opwekkingsconferentie. In de video die Opwekking hierover gisteren plaatste deelt Stephanie haar getuigenis.
Stephanie: ”Op een gegeven moment merkte ik dat Judah klachten kreeg met slikken, dat hij heel huilerig was, heel benauwd werd. Ik dacht: dit is niet ok. We gingen naar het ziekenhuis en uiteindelijk na 3 weken heeft hij een röntgen gekregen en daarop zagen we een munt. Diezelfde middag werd hij geopereerd en kwamen we er achter dat het een knoopcelbatterij was. Vanbinnen was het gewoon helemaal kapot gegaan. Het weefsel kapot, littekenweefsel, het was de vraag of hij ooit nog kon eten. Verschrikkelijk nieuws. Ik zie mijzelf nog zo op de gang staan en dat de artsen me dat vertelden. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegviel en ik dacht: Heer, hoe kan dit nou?”
”Toen ik zwanger was van Judah, bad ik voor een naam en toen kreeg ik heel duidelijk in mijn hart de naam Raphael. Raphael betekent: God geneest. Toen heb ik het samen met mijn man besproken en kwamen we uit op Judah Raphael.”
”Toen ik zwanger was bad ik voor een naam, en toen kreeg ik heel duidelijk in mijn hart de naam Raphael. Raphael betekent: God geneest.”
”Tijdens het ziekteproces, waarin ik heel vaak niet wist wat ik moest doen en ik dacht: Heer waar bent U? Dan bevestigde God steeds opnieuw die naam. ”Denk aan de naam die ik je heb gegeven: Raphael.” Toen dacht ik terug aan mijn tijd dat ik als zangeres zong in de Opwekkingsband en dat ik tijdens de genezingsdienst God echt wonderen zag doen. Voor mijn neus werden mensen genezen. En ik dacht: Daar moet ik heen!”
Ze gaat naar Opwekking. Tijdens de aanbidding zit Judah bij haar op schoot. Stephanie: ”Op een gegeven moment ervoer ik dat ik heel erg sterk naar achter werd gedrukt, alsof er zo’n kracht was van de Heilige Geest. Kort daarna kreeg ik een beeld van engelen die hun handen op Judah legden en hem aanraakten. En ik dacht: God geneest op dit moment!”
De maanden daarna gaat het goed met Judah. Maar ze hebben een afspraak bij het ziekenhuis. Stephanie: ”Het ging goed. Maar toch heb je menselijk gezien wat spanning. Ik dacht: ”Zul je zien dat het er op de röntgen heel anders uitziet.” Toen we vervolgens bij de arts zaten, zei ze: ”Ik heb hier de röntgen en we zouden een complexe operatie gaan bespreken. Maar ik zie hier een gezonde slokdarm, ik zie hier een gezond kind zitten en ik ga jullie gewoon naar huis sturen. We gaan helemaal níets doen.”
Stephanie: “Als ik terugkijk dan ben ik dankbaar voor het hele proces, ook het proces van wachten. Ik heb echt een periode gehad, ook tijdens die operaties, dat ik het zó zelf wilde doen, ik voelde me machteloos. Maar God wilde laten zien: vertrouw op Mij, want Ik ga het doen. En het was geen makkelijk proces, ik denk dat het het moeilijkste is geweest dat ik in mijn leven heb meegemaakt. Je kind zo te zien lijden… maar tegelijkertijd weten we dat ook Judah van Hem is. En dat ik hem echt aan Hem terug mocht geven, ook op dat moment al, in vertrouwen.”