Het is zondagmiddag. Ik ziet niet aan onze keukentafel. Ik ben in Friesland en zit in een verbouwde schuur aan een keukentafel. Dat zit zo: Samen met vriend Jan-Willem broed ik al een tijdje op het plan om een boek te schrijven. We willen graag en praktisch boek schrijven over het leven met Jezus. Misschien denk je nu: zulke boeken zijn er toch al? Klopt. Maar niet het boek, dat wij in ons hoofd en hart hebben.
De afgelopen weken werd dat verlangen sterker. We prikten een weekend. Dit weekend. We zouden logeren op de minicamping van de zus van Jan-Willem. Dat lukte uiteindelijk niet. Wel zocht ze een alternatieve locatie; het werd een Bed & Breakfast in Sneek, kreeg ik te horen. Vlak voordat we vertrokken, kreeg ik het adres te zien om in te voeren in het navigatiesysteem.
Wat bleek – en misschien had je het online al gezien? We logeren in een B&B in de boerderij waar mijn vrouw Harmanna opgegroeid is en waar ik zelf ontelbare keren geweest ben. We logeren op een plek waar zoveel herinneringen liggen! De B&B bleek de verbouwde schuur te zijn. De eigenaresse vertelde al; dit was een kerkgebouwtje en dat klopt. De schuur was in een vorige periode in gebruik als kerkgebouwtje. Op zondagen waren daar samenkomsten. Samenkomsten waar ik zelf ook wel was geweest.
Daar waar ik nu zit te schrijven, stonden vroeger stoelen in ‘kerk-opstelling’. Nu is het een knusse woonkamer, die er inmiddels uitziet als een praktische mannenhuishouding. Dus ja, we moeten straks nog even opruimen. Ik schrijf en denk na over wat God me wil laten schrijven. Er is één herinnering, die bij me terugkomt en verbonden is met deze locatie.
Scheuring
Mensen die me wat beter kennen, weten dat Harmanna en ik allebei zijn opgegroeid in de Vergadering van Gelovigen. Dat is een meer besloten kerkgemeenschap, mocht je het niet kennen. Online kun je er (inmiddels) veel informatie over vinden. In de afgelopen decennia – maar ook daarvoor als je wat dieper graaft – zijn er veel scheuringen geweest. Momenten dat mensen bedachten niet langer samen verder te willen.
Zelf hebben we dit ook meegemaakt. We weten wat het is om uit verbinding te schieten en elkaar kwijt te raken. We kennen het dat persoonlijke ideeën en eigen inzichten belangrijker worden geacht, dan elkaar te willen begrijpen. We hebben gezien dat standpunten en leerstellige overtuigingen tussen relaties en dwars door relaties en families heen gingen lopen.
Nu ik dit schrijf, denk ik: Man, wat heftig eigenlijk. Hoe konden we het zo ver laten komen? Maar eerlijk? We wisten niet beter. We deden wat we altijd gehoord hadden. We werden bestuurd door gedachtegoed en overtuigingen. Dit betekende voor ons, dat wij jarenlang niet op deze locatie kwamen. Er was geen relatie meer. De relatie die er was, was doorgesneden. We waren losgescheurd.
Maar in deze periode ging God aan het werk. God maakte iets wakker in Harmanna en mij. God sprak en liet mensen spreken. God liet ons zoeken naar antwoorden, terwijl we overtuigd waren de antwoorden al lang te hebben. Gods antwoorden bleken anders dan we dachten. In deze periode die jarenlang duurde – God blijkt alle tijd te hebben – gaf God iets nieuws. Iets nieuws wat we niet kenden. Na jaren van scheuringen en verwijdering brak een tijd van herstel en verbinding aan.
Verbinding
Op het moment dat ik verder schrijf in een volgend gedeelte draait het nummer ‘𝘎𝘰𝘰𝘥𝘯𝘦𝘴𝘴 𝘰𝘧 𝘎𝘰𝘥’. Dat raakt me, want deze lange inleiding, het verblijf in deze meerdere keren verbouwde schuur is een verhaal over de goedheid van God.
Jaren geleden, op een zondag aan het begin van 2016, op een dag van herstel sprak God. In de gemeente – waar wij die dag waren – werd dit Bijbelgedeelte aangehaald – Johannes 6:66-69 HTB:
‘Vanaf dat moment gingen veel van zijn leerlingen niet meer met Jezus mee. Zij wilden niets meer met Hem te maken hebben. ‘Willen jullie soms ook weggaan?’ vroeg Jezus aan de groep van twaalf. Simon Petrus antwoordde: ‘Naar wie moeten wij toegaan, Here? U spreekt woorden die eeuwig leven geven. Wij geloven en weten dat U de Zoon van God bent.’
Als veel mensen Jezus verlaten en als scheuringen en verwijdering optreden, vraagt Jezus: ‘Willen jullie niet óók weggaan?’ En Petrus – de man waar ik zo van ben gaan houden, omdat ik zo vaak op hem lijk, als ik weer vooraan sta of de eerste ben – zegt: ‘Heer, naar wie moeten we dan gaan?’ Deze woorden, deze prachtige wedervraag raakt me nog steeds.
Het is een vraag waar ik inmiddels het antwoord op weet. Het antwoord is Jezus.
Waar kan ik terecht als alle anderen weggaan?
Het is Jezus.
Waar kan ik terecht, als alle vragen onbeantwoord blijven?
Het is Jezus.
Waar kan ik terecht, als ik het echt niet meer weet?
Het is Jezus.
Petrus wist het. Ik weet het inmiddels ook. Want wie ook weggaat, hoe ingewikkeld de vragen ook zijn of als ik het echt niet meer weet: Jezus’ woorden geven eeuwig leven. Het zijn vrijmakende en blij makende woorden.
Herstel
Die bewuste zondag aan het begin van 2016 werd in een tot kerkgebouwtje verbouwde schuur, ergens in Friesland precies dezelfde vraag gesteld: ‘Willen jullie niet óók weggaan? Op dezelfde zondag vond diezelfde Jezus, de Almachtige God het nodig om te laten zien, dat waar jij je ook bevindt, dat Jezus de plaats is om te zijn.
In het gesprek dat later die middag volgde, was Jezus het antwoord. Nee, we wilden niet weggaan. We wilden bij Jezus zijn. Jezus had en heeft vrijmakende en blij makende woorden, woorden van eeuwig leven. Daar was herstel. Herstel van relaties. Scheuringen werden ongedaan gemaakt.
Dreig jij uit verbinding te schieten of iemand kwijt te raken? Samen bij Jezus zijn is het antwoord. Is het denkbaar dat persoonlijke ideeën en eigen inzichten belangrijker worden dan elkaar te begrijpen? Samen bij Jezus zijn is het antwoord. Worden relaties bedreigd door standpunten en overtuigingen? Samen bij Jezus zijn is het antwoord.
Jezus geeft herstel en een nieuwe bestemming. Zoals deze schuur een nieuwe bestemming kreeg als kerkgebouwtje en later als gastenverblijf en nu als B&B: God had een nieuw plan met ons leven en een nieuwe plek. In dit plan en op deze nieuwe plek opende God deuren, die voor altijd gesloten leken te zijn.
Dank U wel Jezus! Dank U wel, voor dat U nog steeds deuren wilt openen, die gesloten zijn of gesloten dreigen te worden!
Zegen!
Tim Meijer
Tim is man, vader, ondernemer, schrijver en spreker. Tim (1982) is getrouwd met Harmanna en vader van vier kinderen. Hij geeft samen met twee partners leiding aan drie bedrijven. Wekelijks deelt hij zijn gedachten en doet daarbij de Bijbel open. Op dit moment schrijft hij aan zijn eerste boek.