God, waarom? Waar was U? Waarom kwam U niet? Heb je deze woorden ooit naar God uitgeroepen? Ik weet dat ik dat in ieder geval wel heb gedaan! Ik riept het uit naar God toen Debbie haar laatste adem uitblies. Debbie was mijn grote zus, maar ze stierf op 35-jarige leeftijd. Ik was pas 23 en had veel vragen en lang niet genoeg antwoorden.
Waar was God? Waarom genas Hij haar niet? Waarom redde Hij haar niet van die ziekte? Door mijn vele vragen werd mijn perspectief op Gods goedheid aangetast. Ik begon de leugen te geloven dat God niet goed was en dat Hij zowel mij als mijn zus in de steek had gelaten.
Jezus moedigt ons aan om onze lasten bij Hem te brengen (Matteüs 11:28-30). Dit geldt ook voor onze vragen en onze frustraties. Hijzelf was een man van smarten; met veel verdriet bekend. Terwijl ik door deze donkere vallei liep, besefte ik dat God mijn gedachten, gevoelens en frustraties begreep.
Hij zag ooit hoe Zijn eigen Zoon dit pad bewandelde, en Hij zag ook een groter plaatje voor Hem en voor mij. Het was niet het moment zelf waardoor Jezus gemotiveerd werd om naar het kruis te gaan, maar eerder de vreugde die Hem voor Hem lag; een toekomstperspectief waardoor Hij de pijn op Golgotha kon verdragen.
Die vreugde waren jij, ik en mijn zus Debbie aan de andere kant van het kruis; een veilige eeuwigheid met Hem voor ieder van ons; een hoop op wat zou komen.
In 2 Korinthe 4:16-18 staat:
‘Daarom verliezen wij de moed niet; integendeel, ook al vergaat onze uiterlijke mens, toch wordt de innerlijke mens van dag tot dag vernieuwd. Want onze lichte verdrukking, die van korte duur is, brengt in ons een allesovertreffend eeuwig gewicht van heerlijkheid teweeg. Wij houden onze ogen immers niet gericht op de dingen die men ziet, maar op de dingen die men niet ziet; want de dingen die men ziet, zijn tijdelijk, maar de dingen die men niet ziet, zijn eeuwig.’
Begrijp me alsjeblieft goed, dat niets aan het begraven van mijn zus licht en van korte duur was, maar deze waarheid hernieuwde mijn hoop.
Groter plan
Uiterlijk was Debbie echt aan het wegkwijnen, maar toen Jezus haar verloste van haar kwelling en lijden, werd ze onmiddellijk en innerlijk vernieuwd op een plek waar elke traan van haar ogen werd gewist; een plaats waar geen dood, rouw, gehuil of pijn meer was (Openbaring 21:4). Jaren later was dit de hoop die mijn eigen hart en ziel overspoelde; de zekerheid dat ik haar ooit weer zou zien!
Ja, God had mijn zus kunnen genezen en haar op mijn manier kunnen herstellen, maar dat deed Hij niet; en nu is ze geheel en al vrij! Met mijn beste hoop voor haar had ik dit nooit kunnen verwezenlijken, maar God deed dat wel. Levende hoop in deze verwoestende situatie maakte niet alleen de weg vrij voor haar redding, maar ook voor mijn redding. Het speelde een rol in een groter plan dat ons beiden bevrijdde.
De aanwezigheid van God betekent niet de afwezigheid van hartzeer en strijd; maar als we toestaan dat de levende hoop van Christus onze gebroken harten en gewonde zielen verankert, kunnen we in de volledige zekerheid leven dat elk fysiek einde niet eeuwig is!
Door welk dal je ook zou moeten lopen, weest bemoedigd dat Jezus je al voor is gegaan. Zijn stok en Zijn staf vertroosten ons (Psalm 23).
Licht
Maar hoe? Hoe kunnen twee stukken oud hout enige troost bieden in een tijd van zorgen en verdriet? Nou… twee stukken hout stonden ooit op een heuvel op de top van een ander dal, zodat jij en ik van de dood naar het leven konden overgaan. Het kruis van Jezus Christus zal nooit zijn kracht verliezen, zelfs niet te midden van verdriet of verlies.
Het is door het kruis dat hoop zichtbaar werd. Door Jezus kunnen we Gods eeuwige troost en vrede kennen; een levende hoop sterker dan de dood en een licht in de donkerste tijden.
Lees hier het originele artikel.