Zuster Peng betaalt een hoge prijs om christen te zijn in China. Ze is vele malen gearresteerd en zal weer naar de gevangenis gaan als de politie haar betrapt op het prediken van het evangelie. Gedwongen om als voortvluchtige te leven, moet ze ‘s nachts haar huis binnensluipen om haar man en jonge dochter te bezoeken.
Door: J. Lee Grady
De eerste keer dat Peng in hechtenis werd genomen was vlak na het bloedbad op het Tienanmenplein in Peking in 1989. Toen leverde ze een nieuwe zending Chinese bijbels af aan een aantal niet-geregistreerde predikanten. Ze werd in een smerige detentiecel gegooid. Daar werd ze gemarteld met een elektrische veeprikker om een bekentenis van haar ‘misdaden’ af te dwingen.
Ze huiverde maandenlang in die cel. Bewakers boden geen jassen, dekens of benodigdheden voor vrouwelijke hygiëne aan. “Acht maanden lang had ik met niemand contact. Ik at alleen soep in mijn cel”, vertelde Peng me toen ik twee jaar geleden China bezocht. “Het is echt Gods genade dat Hij me voedde en warm hield.”
Peng werd later overgebracht naar een vrouwengevangenis, waar ze twee eenzame jaren doorbracht. Maar in die tijd leidde ze 32 vrouwelijke gevangenen tot Christus. Na haar vrijlating hervatte ze onmiddellijk haar rondreizende predikingsdienst.
Nu 43, laat Peng zich niet door haar magere gestalte of haar vrouwelijkheid ervan weerhouden gevaarlijke opdrachten aan te nemen. En ze is niet de enige. Ze is een van de vele vrouwelijke helden van de ondergrondse kerkbeweging in China.
Kerkstichters
Toen ik in 2001 een groep ongeregistreerde kerkleiders bezocht in een stad in de buurt van Hong Kong, ontdekte ik dat tussen de helft tot tweederde van alle kerkstichters in China vandaag de dag vrouwen zijn. De meesten zijn tussen de 18 en 24 jaar oud. Deze vrouwen leiden samen met hun mannelijke collega’s dagelijks naar schatting 25.000 mensen tot Christus.
Op een avond na een ontmoeting met deze nederige Chinese apostelen, keerde ik terug naar mijn hotelkamer. Daar ontdekte ik twee van de vrouwelijke leiders die met een vertaler aan mijn deur stonden te wachten. “Ze willen graag dat je voor hen bidt”, zei de vertaler.
“Zijn jullie voorgangers of evangelisten?” vroeg ik, in de hoop hun behoeften beter te begrijpen. Ze glimlachten en antwoordden: “Ja”. “Over hoeveel kerken houden jullie toezicht?” vroeg ik. De vertaler wees naar de vrouw links. “Deze houdt toezicht op 2.000 kerken, en deze andere houdt toezicht op 5.000 kerken”, zei hij.
Ik stond versteld. Sommige denominaties in de Verenigde Staten maken nog steeds ruzie over de vraag of een vrouw achter een preekstoel kan staan, dacht ik bij mezelf. Ondertussen voeren vrouwen in China gevaarlijke missies uit en leiden ze duizenden nieuwe kerken. Er klopt iets niet met dit plaatje!
Van China tot Jeruzalem
Zuster Peng is een vrouw met een opdracht en haar passie neemt niet af. Op de laatste dag van mijn bezoek deelde ze met mij haar plannen om teams van Chinese christenen mee te nemen naar de moslimrepublieken aan de westgrens van China. Daar verwacht ze zwaardere vervolging te krijgen dan alles wat ze onder de communistische politie heeft meegemaakt.
Haar uiteindelijke doel, vertelde ze me, is om de Chinese kerk “van China tot Jeruzalem te zien marcheren totdat de hele moslimwereld het evangelie hoort”.
Peng voegde eraan toe: “Vroeger dacht ik dat het pas na mij dood zou gebeuren dat zendelingen vanuit China uitgezonden zouden worden. Maar God heeft me laten zien dat het binnenkort tijd zal zijn. Ik wil 700 zendelingen opvoeden. Het is onze tijd om naar de wereld te gaan. “
God heeft een Junias nodig
Sinds mijn reis naar China heb ik veel dappere vrouwen ontmoet die ongelooflijke ontberingen doorstaan als ze zich bezighouden met een gedurfde apostolische bediening. Net als de vrouwelijke apostel Junias, die naast de apostel Paulus diende en met hem gevangen zat (zie Rom. 16:7), zijn deze vrouwen bereid voor Christus te sterven.
Een hedendaagse Junias is Natasha Shedrevaya, een Russische kerkstichter. Zij werd aangesteld om haar in Moskou gevestigde denominatie te leiden. Ze houdt toezicht op 30 kerken in Rusland en nog eens 300 kerken in de voormalige republieken van de Sovjet-Unie.
Net als Peng is Natasha een vrouw met een missie. Haar doel is om een kerk te planten in elk dorp in het Siberische noorden – een regio die uit verschillende tijdzones beslaat. Ze vervult haar visie met weinig hulp van het Westen en zonder hulp van het orthodoxe religieuze establishment in haar eigen land.
Frontlinie
Ik ontmoette een andere hedendaagse Junias twee jaar geleden toen Kayy Gordon mijn kantoor in Florida bezocht. Kayy bracht 40 jaar door in het uiterste noorden van Canada en bereikte de geïsoleerde Inuit, ook wel Eskimo’s genoemd. Deze toegewijde vrouw, die nooit getrouwd is, gehoorzaamde aan Gods roeping en ging wonen op een verlaten plek die de meeste mannen nooit zouden durven bezoeken.
Kayy moest de eerste jaren van haar moeilijke bediening met een hondenslee van dorp naar dorp reizen. Later, toen er meer arbeiders bij haar team kwamen, verloor ze een van haar beste medewerkers bij een vliegtuigongeluk.
Maar zelfs de meest ontmoedigende omstandigheden hielden Kayy niet bij de frontlinie vandaan. Op het moment dat ze met pensioen ging, had ze twaalf kerken en twaalf bijbelcolleges gesticht. De zaden die ze in de Arctische toendra plantte, veroorzaakten een geestelijk ontwaken in die hele regio.
Bezwaar
Als ik verhalen vertel over vrouwen zoals Kayy Gordon, Natasha Shedrevaya of zuster Peng, hebben sommige mensen wonderlijk genoeg nog steeds bezwaar. Ze zeggen: “Ik denk niet dat vrouwen apostelen kunnen zijn” of “God wil dat mannen de initiatiefnemers zijn, niet vrouwen.”
Zulke reacties zou je verwachten van mannen die verblind zijn door een chauvinistische mentaliteit. Maar ik heb geleerd dat veel vrouwen dezelfde bekrompen opvattingen hebben. Ze vinden het niet gepast voor een vrouw om de apostolische moed te tonen die nodig is om kerken te stichten of landen voor Christus te winnen.
Wat een onzin! De Bijbel roept alle gelovigen – niet alleen mannen – op om moedige getuigen te zijn. En de Schrift suggereert niet dat alleen mannen kunnen initiëren. We zouden allemaal het soort overwinnend geloof moeten tonen dat ons drijft om obstakels te overwinnen, duivels te vertrappen en de status quo uit te dagen.
Waarom gaan zoveel Westerse christelijke vrouwen deze apostolische uitdaging uit de weg? Ik heb vier redenen geïdentificeerd:
1. Ze voelen zich te comfortabel in hun religieuze hokjes.
Er is een religieuze geest in de kerk die vrouwen vertelt dat ze in een bepaalde door God bepaalde ‘vrouwelijke rol’ moeten passen. Veel christenen geloven dat een vrouw deze rol niet vervult tenzij ze de hele dag thuis blijft en zich op huishoudelijke taken concentreert.
Toch zegt de Bijbel niet dat alle vrouwen dezelfde rol moeten vervullen of dat alle vrouwen in de eerste plaats als huisvrouw en verzorger moeten fungeren. Niet alle vrouwen zijn echtgenotes en moeders, en niet iedereen is geroepen om fulltime thuis te blijven.
2. Ze zijn verlamd door angst.
God heeft niemand van ons geroepen om als slaaf van angst te leven. Vrouwen kunnen hun geslacht niet gebruiken als een excuus om muisstil of bangig te zijn. In feite beveelt de apostel Petrus vrouwen om angst af te zweren om echte dochters van Sara te zijn (zie 1 Petr. 3:6).
3. Ze wachten op mannen om hen toestemming te geven.
De conservatieve kerk in het Westen heeft vrouwen geconditioneerd om passief te zijn. Jarenlang hebben we vrouwen gezegd dat ze stil moeten zijn, zich buiten het kerkelijk leiderschap moeten houden en wachten tot mannen hen instructies geven. Ondertussen heeft de Heilige Geest vrouwen uitgedaagd om niet meer naar de de stem van religie te luisteren, zodat ze de stem van de Heilige Geest kunnen horen.
4. Ze hebben het apostolische mandaat niet omarmd.
Zo weinig Westerse christenen – mannen of vrouwen – hebben oprechte ijver om het Koninkrijk van Christus te zien uitbreiden naar de landen. Ook al zei Jezus ons dat we eerst Zijn koninkrijk moesten zoeken, zendingsactiviteiten komen al snel onderaan onze prioriteitenlijst te staan als we worden afgeleid door materialisme en de zorgen van dit leven.
Vrouwen van vuur
Elke vorige generatie heeft dappere vrouwelijke krijgers gehad. Vanaf de dagen van de vroege kerk, toen gelovige vrouwen werden verscheurd door de leeuwen van Caesar, hebben de dochters van de kerk een dapper getuigenis gegeven.
Waar zijn deze vrouwen van vuur vandaag? Mijn gebed is dat ze in dit decennium zullen opstaan met meer ijver, dieper mededogen en sterkere toewijding dan op enig ander moment in de geschiedenis.
Lees het volledige artikel bij Charisma Magazine.
