Meerdere malen stond hij op het punt om een einde aan zijn leven te maken, bij het spoor, op een brug… Rond zijn twintigste gaat hij naar een rustige plek in de natuur met het plan om zijn polsen door te snijden. Op het moment dat hij klaarstaat met zijn mes hoort hij een stem zeggen: “Wim er is iets wat de moeite waard is om voor te leven.”
“Ik voelde voor het eerst in een hele lange tijd vrede, hoop en kracht,” vertelt Wim bij Xpedition Glory. “En toen heb ik de keuze gemaakt: als er iets is, dan geef ik het nog één kans om dat te vinden.” Wim werd jarenlang gepest op school en dit had een grote impact op zijn leven. Soms trok hij ’s avonds in bed zijn haren uit zijn hoofd als reactie op de stress en eenzaamheid die hij ervoer. Op den duur kwamen daar andere vormen van zelfverwonding bij om maar een andere pijn te voelen dan die van eenzaamheid en angst. “Na eenzaamheid komt hopeloosheid,” zegt Wim erbij, “want alleen red je het in het leven niet.”
“Ik kon mijn problemen niet aan en kon ook in de maatschappij niet goed functioneren.” Wim zag totaal geen uitweg meer en besloot daarom tijdens een zomervakantie, die hij weer alleen op zijn kamer zou doorbrengen, dat hij er een einde aan ging maken. Maar nadat hij God had horen spreken, had hij zijn mes weer opgeborgen en was hij naar huis gefietst waar hij meteen aan zijn ouders vertelde dat hij hulp nodig had.
Het “iets”
Wim ging naar het Evangelisch Begeleidingscentrum voor hulp. Hier begonnen jaren van groei en herstel. Dit had natuurlijk alles te maken met zijn zoektocht naar dat “iets”. Na twee maanden bij het Evangelisch Begeleidingscentrum vond hij het. “Er was daar een meisje dat echt een levende relatie had met Jezus. Het was anders dan naar de kerk gaan, Bijbellezen en bidden. Zij had iets dat anders was, dat levendiger was en meer met relatie te maken had. En dat trok mij. Ze gebruikte er ook heel vaak het woordje iets voor.”
“Mijn leven is echt een wrak. Maar als U mijn leven wilt, dan bied ik U mijn leven aan.”
Het meisje met wie Wim in contact kwam vertelde hem over Jezus en over wat Hij allemaal voor hem gedaan heeft. Ze schreef zeven pagina’s vol hierover. Wim las alles goed door en nadat hij dit had gedaan, knielde hij naast zijn bed neer. “Heer, het is niet veel wat ik heb,” bad hij, “mijn leven is echt een wrak. Maar als U mijn leven wilt, dan bied ik U mijn leven aan.”
Op het moment zelf had Wim geen bovennatuurlijke ervaring en merkte hij niet direct een verschil. En toen hij kort na zijn overgave aan Jezus een blauwtje liep, leek hopeloosheid zich opnieuw van hem meester te maken. “Ik fietste huilend naar huis en dacht: Ik ben ook niets waard, ik kan ook niets, ik ben ook niemand…” Maar op dat moment gebeurde er iets bijzonders. “Tijdens het fietsen huilde ik van verdriet en eenzaamheid, maar tegelijkertijd zong ik een lied van Opwekking en lachte ik. Die combinatie had ik nog nooit meegemaakt, ook na dit moment niet meer.”
‘Ik ben bij je en ik zal je nooit meer alleen laten.’
“Ik hoorde toen dezelfde stem die ik eerder had gehoord, dit keer vanbinnen, in mijn hart. En die stem zei: ‘Wim, Ik ben bij je en ik zal je nooit meer alleen laten.’ Toen verdwenen de hopeloosheid en depressiviteit als sneeuw voor de zon. En sinds dat moment is mijn leven alleen maar positief veranderd.” Wim startte stichting (F)Luister Nederland om mensen te helpen Gods stem te ontdekken en te leren verstaan en om mensen te bemoedigen en activeren. De organisatie brengt twee keer per jaar een magazine uit, faciliteert een plek om te oefenen en groeien en verzorgt spreekbeurten.
Kijk voor meer informatie op: https://fluisternederland.nl/
Bekijk hier het hele verhaal van Wim en hoe God zijn leven heeft veranderd: