Rosalin Nap heeft onlangs documentaire gemaakt die het gebruik van pornografie onder christenen uitlicht. Haar project, dat voortkwam uit een persoonlijke missie en roeping, onthult hoe ingrijpend het probleem is. Rosalin, 32 jaar en bijna afgestudeerd in journalistiek, combineert haar geloof en professionele ambitie om het gesprek te openen. “Dit onderwerp kwam op mijn pad door een preek die ik in de kerk hoorde over het werk van International Justice Mission. De boodschap ging over de seksuele uitbuiting van kinderen. Dat raakte me diep en ik wist dat ik hier iets mee moest doen.”
Rosalin Nap gelooft dat haar passie voor het openbreken van taboes rond pornografie en het effect daarvan op mensen, door God in haar is gelegd. Ze merkt dat door gesprekken met mensen in haar omgeving, velen met dit onderwerp te maken hebben gehad, inclusief christenen. In deze gesprekken heeft ze gebeden en overlegd over de richting die haar documentaire moest nemen.
Twee jaar geleden kreeg ze, tijdens een gesprek met haar broer, het besef dat God tegen haar zei dat haar werk draaide om de heiliging en reiniging van Zijn kinderen. Deze openbaring werd de drijfveer achter haar documentaire. Ze realiseerde zich dat waar je naar kijkt, invloed heeft op hoe je denkt. Dit besef kwam deels door haar eigen bekering en haar ervaring met het consumeren van inhoud over de geestelijke wereld, die aanvankelijk angst bij haar zaaide. “Daardoor heb ik gewoon deuren opengezet waar ik later weer van bevrijd moest worden.”
Schuldig voelen
Rosalin Nap heeft vier mensen geïnterviewd voor haar documentaire. Eén van de opvallende patronen die naar voren komt, is dat sneller geneigd zijn zich schuldig te voelen over hun pornogebruik. “Dat schuldgevoel zorgt ervoor dat ze zich isoleren,” legt Rosalin uit. “Ze praten er niet open over, wat de situatie alleen maar verergert.”
Veel mensen voelen zich schuldig vanwege hun religieuze opvoeding en de morele standaarden die daarmee gepaard gaan. Ze ervaren een conflict tussen hun gedrag en hun geloof. Eén van de geïnterviewden, een jonge vrouw, vertelt hoe haar kijk op zichzelf veranderde door haar geloof: “God liet me zien hoe waardevol ik ben en hoe liefdevol ik naar mezelf kan kijken. Dat veranderde mijn leven.”
De rol van de kerk
Voor veel van de geïnterviewden speelt geloof een belangrijke rol in hun herstelproces. Rosalin vertelt dit met een verhaal over haar broer, die een keerpunt bereikte toen hij besefte dat de vrouwen in de pornografie iemands moeder, zus of dochter zijn. “Hij realiseerde zich dat hij hen niet langer als lustobject kon zien, maar als waardevolle mensen.” Het geloof biedt niet alleen een kader voor morele overwegingen, maar ook een bron van kracht en genezing. “Veel mensen ervaren dat God hen helpt om hun verslaving te overwinnen en hun leven te herstructureren. Dit proces is echter anders voor iedereen, afhankelijk van hun persoonlijke relatie met God en hun omgeving.”
Rosalin ziet een belangrijke rol weggelegd voor kerken en geloofsgemeenschappen in het ondersteunen van mensen die worstelen met pornografie. “Kerken moeten een veilige omgeving creëren waar mensen openlijk over hun problemen kunnen praten zonder veroordeeld te worden,” zegt ze. “Er zijn wel programma’s, maar vaak zijn die gericht op mannen. Er is nog een groot taboe als het gaat om vrouwen die met pornografie worstelen.”
Volgens Rosalin is er veel te winnen als kerken meer aandacht besteden aan dit probleem. “Het is belangrijk dat ouders leren hoe ze met hun kinderen over dit onderwerp kunnen praten. De geestelijke laag achter pornografie moet ook worden erkend en aangepakt, het is natuurlijk allemaal demonisch” Zo vertelt Rosalin haar broer ook: “Toen ik trouwde, leerde ik pas echt wat een liefdevolle relatie is. En als je van elkaar houdt, hoe dat dan werkt wanneer je seks met iemand hebt. Dat was zo’n andere dimensie. Niemand heeft me ooit vertelt wat de goede en mooie kant van seks is.”
‘Hey het kan anders’
Rosalin Nap wil graag dat mensen na het kijken van de documentaire beginnen met praten over het onderwerp. “Om te laten zien van ‘hey, het kan anders’,” legt ze uit. Ze hoopt dat de schaamte rondom dit onderwerp verdwijnt en dat het taboe ervan wordt doorbroken. “Het is niet iets waar je met iedereen over moet gaan praten, geloof ik, maar wel om het onderwerp normaler als gespreksonderwerp,” zegt ze.
De documentairemaakster benadrukt dat het niet gaat om het normaliseren van pornografie, maar om het normaliseren van het openen van een dialoog erover en het besef dat er iets aan gedaan kan worden. Rosalin hoopt ook dat ouders de documentaire zullen bekijken en beseffen dat ze er iets mee moeten doen, omdat de kans groot is dat hun kinderen ermee in aanraking komen. “Ik wil dat voor zijn,” zegt ze. Ze benadrukt het belang van het wakker schudden van ouders, omdat de inhoud van de documentaire behoorlijk intens is en mensen echt tot nadenken kan aanzetten.