“‘Als dat gebeurt dan gaat de vlag uit, dit kan namelijk helemaal niet en zou zo’n groot wonder zijn!’ Als iemand me 15 jaar geleden vroeg of we gezinsuitbreiding wilden, was dat de zin die ik vaak gebruikte.” Zegt Suzanne de Lima, 16 jaar getrouwd met Ray de Lima en voorgangers van de gemeente FOUND in Katwijk. “Zwangerschap was voor ons onmogelijk.”
Toen Ray 16 jaar was werd er ernstig uitgezaaide kanker bij hem geconstateerd. Kinderen krijgen was volgens de dokteren onmogelijk.
“Voordat we verkering kregen vertelde Ray dit aan mij zodat ik wist waar ik wel of niet aan begon. Ik hield er rekening mee dat we misschien nooit kinderen zouden krijgen, hoewel hij op een moment ook weleens zei: ‘Het komt wel goed.’”
“Omdat we geloven in Jezus en door die naam veel wonderen in onze omgeving hebben zien gebeuren, bleven ook wij bidden voor een wonder.”
Droom
In al die jaren kwamen vrienden, kennissen en onbekenden naar Ray en Suzanne toe, zo’n 7 mensen. Ze vertelden dat ze een droom hadden gehad of dat ze tijdens gebed een beeld hadden gezien dat Suzanne zwanger was.
Suzanne: “Dan kwamen ze naar me toe en vertelden wat ze hadden ervaren en hadden gezien. Ik zei: ‘dank je wel’ en stopte het uit zelfbescherming een beetje weg.”
“Inmiddels waren wij al trotse ouders van ons eerste (adoptie)wonder die bij ons is gekomen toen hij vier maanden was. Wij hoorden zijn naam en wisten; dit is onze zoon! Zijn naam stond namelijk bovenaan
ons lijstje; voor als wij ooit een kind een naam mochten geven.”
“Twee en een half jaar later kregen we ons tweede (pleeg)kindje. Zij bleef veel korter dan gedacht. Helaas moesten we na een half jaar onverwachts afscheid van haar nemen. Dat was heel verdrietig.”
“Dat doen we nooit meer,” zeiden we tegen elkaar na deze pijnlijke pleegzorgervaring. Maar als in november 2018 Papa God liefdevol zegt: ‘Durf je mij opnieuw te vertrouwen in pleegzorg?’ Dan gebeurt er iets van binnen. Niet meteen, maar heel langzaam. Hij zegt het niet voor niets en is een goede Vader, dus vertrouwen maar. Oktober 2019 begonnen we de pleegzorgcursus om uit te zien wat er op ons pad zou
komen.”
En toen in mei 2020… kwam er toch een bijzonder mooie verassing voorbij. Ray en Suzanne werden getipt door een vriendin of ze openstonden voor een baby van 6 maanden oud. Er kwam heel snel rust en vertrouwen over de situatie. Ze hebben dit jongetje een maand later in hun armen gesloten.
“Nu bijna twee jaar later hebben we de voogdij zelfs gekregen, wat heel bijzonder is!! Hij hoeft nooit meer weg! Wat is God trouw! Als Hij zegt; ‘Durf je mij opnieuw te vertrouwen?’, dan zegt Hij dat niet voor
niets. Hij doet wat Hij zegt en is trouw aan Zijn Woord!”
Het tweede wonder is een feit.
Wonder in m’n buik
“Toch… de woorden van al die mensen over het wonder in m’n buik lieten me niet los… zou het dan toch? Een vriendin kwam naar me toe en vertelde dat ze een droom had gehad dat we in het ziekenhuis liepen met papieren. We liepen in de hal en zeiden tegen elkaar: ‘Dit was onmogelijk, maar is toch mogelijk.’
Alle puzzelstukjes vielen op z’n plek. We moesten naar het ziekenhuis. Hoewel we hiervoor al vaker bij de huisarts hadden gezeten, gingen we er weer naartoe. We voelden ons een beetje crazy, we weten immers hoe het biologisch gezien werkt, en als het onmogelijk is, wat doe je dan bij de arts…? Maar toch…”
Ziekenhuis
Ray en Suzanne zijn doorverwezen naar het ziekenhuis. De arts in het ziekenhuis begon ook letterlijk met: ‘Jullie weten in de biologie…?’ De arts zei dat kinderen krijgen onmogelijk was en om het consult netjes af te ronden werd er een scan gemaakt. Een paar minuten later zat de arts met een wit getrokken gezicht tegenover Ray en Suzanne aan de spreektafel. “Er zit toch wat, niet veel…’ dit kan eigenlijk niet, stamelde de arts. ‘Dit is wel heel bijzonder’, zei ze met verbazing in haar ogen. Een paar minuten later stonden Ray en Suzanne in de gang van het ziekenhuis met de papieren in hun handen, precies zoals hun vriendin geprofeteerd had!
“Er is een scheppend wonder gebeurd… Zeiden we meteen. Hier kunnen we niet omheen. We lachten, we huilden, we waren er stil van en begonnen God te danken toen we in de auto terug naar huis reden.
We kwamen al snel in het IVF traject en mochten ons derde wondertje op 31 december 2021 in onze armen sluiten!!
God is een God van wonderen. Hij maakt het onmogelijke mogelijk en Hij is trouw!”
