De dochter van Hubertine krijgt op een keer bij de manege zo’n harde schop van een paard tegen haar hoofd, dat het niet zeker is of ze zal overleven. En als ze overleeft, is de kans groot dat ze voor altijd invalide zal blijven. Hubertine liet het daar niet bij zitten en vroeg mensen om haar heen te bidden voor haar dochter. En God greep in. Bij Xpedition Glory vertelt ze het getuigenis.
“Ik ben naar de manege gegaan. Toen kreeg ik een telefoontje van de vrouw van de manege. Ze zei: ‘Je moet gelijk komen, er is iets verschrikkelijks met Jeanine gebeurd. Ze heeft een trap van een paard gehad’.
Ik kwam aan, het was donker en Jeanine lag op de grond. Dat het niet goed was, was gelijk duidelijk. Dat konden we gelijk zien. Ze maakte geen contact meer. Het was echt verschrikkelijk hoe dat voelde. Dat je denkt: daar gaat mijn kind”, vertelt Hubertine.
Verbrijzeld
“Ze werd gelijk apart gereden. Er was een heel team om haar heen. Ik zou haar zo graag willen zien. We liepen toen naar haar toe, maar moesten direct weer weg, omdat ze een epileptische aanval kreeg.
Ze deden de nekkraag af en toen zagen ze eigenlijk hoe ernstig het was; dat door die trap van dat paard, haar schedel verbrijzeld was. Dan denk je: zou ze dit nog halen? Na een tijdje kwam de arts huilend binnen. Ik denk: mijn dochter is overleden. Als een arts zo binnenkomt, dan is het echt niet goed.
De arts vertelde: ‘Als ze dit gaat halen, zal ze haar leven lang invalide blijven, want haar schedel is verbrijzeld. We gaan nog een chirurg oproepen om haar te opereren.’
Toen hebben we echt uren gewacht terwijl ze met haar bezig waren. Daarna kwam de arts vertellen dat ze geopereerd hadden en dat ze haar schedel als puzzelstukjes in elkaar gezet hadden. Nu was het afwachten hoe ze eruit zou komen. “
Bidden
Waar ik heel dankbaar voor was, was dat ze een jaar daarvoor haar hart aan de Heer had gegeven. Dat gaf mij echt zo’n rust. Ik dacht: ik wil haar niet kwijt, ik wil haar bij me houden. Maar als ze komt te overlijden, dan weet ik wel waar ze heen gaat. Ik wist gewoon: dan is ze bij de Heer.
Voor haar zou dat het mooiste zijn, voor ons niet natuurlijk. Maar het gaf me wel rust. Ik ben echt gaan bidden: ‘Heer, ze is in Uw handen en we kunnen alleen maar op U vertrouwen.’ Ik ben mensen gaan bellen om te vragen of die wilden bidden dat ze er doorheen mocht komen.
Dat gaf echt wel rust. Ik kreeg zo’n rust over me. Dat was heel bijzonder. In die onzekerheid, de spanning, voelde ik gewoon dat God erbij was.”
Testjes
“De artsen gingen testjes met haar doen. Die zeiden bijvoorbeeld: ‘Beweeg je linkerbeen’. En dat kon ze! Het was zo geweldig dat ze dat allemaal kon. Langzamerhand kon ze ook weer wat woordjes zeggen.
Na twee dagen medium care mocht ze naar de verpleegafdeling. Toen werden de krammen uit haar hoofd gehaald en ik dacht: hoe zal dat gaan? Het zat helemaal om haar hoofd. Maar Jeanine voelde helemaal niets. Die zat te lachen.”
Wonderkind
“Toen ze op de verpleegafdeling lag, werd ik de volgende dag gebeld. Ik was gelijk weer in paniek en dacht: wat is er aan de hand? De arts zei: ‘Jeanine mag naar huis!’ Ik wist van gekkigheid niet wat ik moest doen. Het wonderkind mocht naar huis!
Daarna deed God nog iets heel bijzonders wat Jeanine zelf vertelt. Bekijk het in de video hieronder: