Ken je het schoolreisje gevoel? Dat gevoel dat er iets moois staat te gebeuren, maar het tegelijkertijd ook wel een beetje het gevoel van het onbekende is? Hoe zal het zijn? Het is een mix van spanning en enthousiasme. Een gevoel van verwachting. Dat gevoel had ik vrijdag. Afgelopen vrijdag was als een schoolreisje voor mij.
Hoe dat kwam? Ik had me voor vrijdag helemaal vrij gepland. Er stonden geen belangrijke taken op mijn to-do-lijst en er waren geen deadlines. Wel stonden er twee afspraken in mijn agenda. Een afspraak in omgeving Amsterdam en eentje in Breda. Afspraken met mensen, die ik één keer eerder of zelfs helemaal nog nooit ontmoet had. En toch… ik zag ernaar uit en was vol verwachting.
Toen ik wegreed na het tweede gesprek, was de accu van mijn elektrische auto bijna leeg. Het werd tijd om een laadpaal te zoeken. Zo gebeurde het dat ik vrijdag aan het einde van de middag op een picknickbankje langs de A27 zat. De accu van mijn auto was leeg, maar mijn hoofd en hart waren vol. Mijn hoofd vol ideeën en gedachten. Mijn hart vol verwachting en liefde. Zoals nu mijn auto werd opgeladen; zo was ik die dag zelf opgeladen.
Opladen
Wat maakte dat ik me opgeladen voelde? Dat waren de prachtige ontmoetingen van die dag. Het waren de gesprekken en de dingen die we gedeeld hadden. Nu denk je misschien: maar je kent die mensen amper! En dat klopt. De ene ontmoette ik voor de tweede keer, de andere ontmoette ik voor de eerste keer en had ik daarvoor één keer gesproken via een videogesprek. Maar onze band werd gevormd door de liefde van én vóór Jezus. Onze verwachting werd gevormd door de verwachting wat Hij wil gaan doen. Onze gesprekken werden gevormd door dat wat Hij sprak door de ander heen. Het was een dag vol bemoediging.
Ik weet niet hoe dat voor jou is, maar bemoedigingen laden mijn accu op. Ze maken dat ik energie krijg en er vol voor wil gaan. Niet half, niet een beetje, maar vol gas. Bemoedigingen maken mijn enthousiasme groter en mijn verwachtingen nog groter. Het maakt me nieuwsgierig naar wat Hij wil gaan doen. En weet je, het maakt ook dat ik wil uitdelen. Om door te geven, wat ik zelf ontvangen heb. En het bleef vrijdag niet bij een verlangen.
Mag ik daar een voorbeeld van geven? Vrijdag had ik mijn Bijbel meegenomen. Dat was bewust, omdat ik wist dat ik die dag tijd zou hebben om wat te lezen. Toen ik op dat bankje langs de A27 zat, las ik de Bijbelteksten, die me die dag geraakt hadden of (met mij) gedeeld waren. Ook nam ik even de tijd om mijn sociale media te checken. Zo las ik van iemand, die wel een beetje bemoediging kon gebruiken en daar ook om vroeg.
Ik stuurde een berichtje en toen moest ik denken aan een tekst, die ik nog niet gelezen had. Wat was er gebeurd? Tijdens mijn eerste gesprek zaten we op een zonnig terras aan tafel 507. Mijn gesprekspartner, mijn broer in het geloof gaf aan dat hij bij het zien van het tafelnummer moest denken aan een Bijbeltekst: Jesaja 50:7. Ik vroeg hem lachend of het een vermaning of een bemoediging was. Een bemoediging verzekerde hij mij.
Nu las ik de tekst en stuurde ik die persoon nog een berichtje, waarin ik de tekst deelde en vertelde van de bijzondere herkomst van de tekst. De tekst luidt als volgt – Jesaja 50:7 HTB:
‘Omdat de Here God mij helpt, word ik niet ontmoedigd. Omdat ik vast van plan ben zijn wil te doen, geef ik geen krimp en ik weet dat ik niet beschaamd zal staan.’
Die tekst maakte indruk op mij. Die tekst vatte ook een groot van het die dag besprokene samen. God helpt. Als je vol verwachting bent, Zijn wil doet en opstaat om te gaan, zal Hij je helpen. Hij zorgt ervoor dat jij niet beschaamd zult staan. Wauw! Hij zal je niet teleurstellen.
Doorgeven
Ontvangen bemoedigingen kun je dus doorgeven. Doorgeven aan een ander, zo bleek. Mag ik jou iets persoonlijks vragen? Wanneer heb jij voor het laatst iets doorgegeven? Wanneer heb jij voor het laatst iemand bemoedigd? Ben jij een bemoediger? Of heb je zelf nodig bemoedigd te worden? Voel jij je als mijn auto aan de laadpaal, waarvan de accu leeg was? Of vloeit je hart over van enthousiasme en verwachting?
Vanochtend, toen ik in de kerk, in de zaal zat en de dienst begon, voelde ik dat ik het laatste deel van de Kolossenzen-brief moest lezen. Ik zocht het op. Er was één Bijbelvers, dat me raakte en me nog nooit eerder zo was opgevallen. Dat was deze – Kolossenzen 4:6 NBG51:
‘Uw spreken zij te allen tijde aangenaam, niet zouteloos; gij moet weten, hoe gij aan ieder het juiste antwoord moet geven.’
In mijn oude Bijbel staat: ‘Laat uw woord altijd in genade zijn, met zout besprengd, opdat u weet hoe u iedereen moet antwoorden.’ Aangename woorden in genade. Vriendelijk en beslist. Verstandig en wijs. Dus ja, het mag soms even schuren. Zout maakt immers het verschil. Maar let op! Het dient altijd het juiste antwoord te zijn. Zorg ervoor, dat je weet iedereen een goed antwoord te kunnen geven.
Dat is oprecht een mooie opdracht! Dat gaat nog weer een stapje verder dan simpelweg bemoedigen. Dit vraagt om afstemming op God. Ik las de tekst een aantal keren, legde er een boekenlegger bij en noteerde deze in mijn telefoon. Ook las ik de verwijzing bij deze tekst. Dat leidde me naar deze tekst – Efeziërs 4:29 HTB:
‘Laat er ook geen vuile taal uit uw mond komen, dat doet alleen maar kwaad. Zeg op het juiste moment het juiste woord, iets dat de mensen helpt en goed doet, zodat zij genade ontvangen.’
Zo. Die tekst is duidelijk. Geen vuile taal. Geen onzin. Geen spot, roddel of laster. Maar veel meer dit: zeg liever iets goeds. Iets wat nuttig is en de ander opbouwt. Iets waar de ander echt iets aan heeft.
Uitdelen
Het thema bemoediging liet me sinds vrijdag niet meer los. Het mooie concept van uitdelen, van wat jezelf ontvangen hebt, raakte me. Is dit niet wat Jezus graag ziet dat we doen? Deel uit, van wat jezelf ontvangen hebt! Precies zoals Jezus Zelf deed! Toen ik beide teksten had gelezen, wist ik het: Hierover ga ik vanmiddag schrijven.
Kort na dit moment, kwam de tekst uit de brief aan de Efeziërs ook in de dienst voorbij. Ik geniet altijd van dergelijke momenten, als dingen samen komen: God vindt het blijkbaar écht belangrijk! Hij laat het me niet voor niets nog een keer horen. Ik zie het als een bemoedigend knikje uit de hemel, een liefdevolle knipoog van God de Vader. Hij helpt en zal niet teleurstellen!
Ben jij een bemoediger? Of heb je het zelf nodig om bemoedigd te worden? Ben jij als de auto met een lege accu? Of kun je uitdelen van datgene, waar je hart van overvloeit?
Ik wens en bid je een volle accu toe en wens je een zomer, waarin jij je kunt opladen! Waarin je zult ontvangen om door te geven.
Zegen!
Tim Meijer
Tim is man, vader, ondernemer, schrijver en spreker. Tim (1982) is getrouwd met Harmanna en vader van vier kinderen. Hij geeft samen met twee partners leiding aan drie bedrijven. Daarnaast schrijft en spreekt hij graag. Wekelijks deelt hij zijn gedachten en doet daarbij de Bijbel open. Op dit moment schrijft hij aan zijn eerste boek.
