Een toegewijde boeddhist wilde vrij zijn van de onderdrukking die hij door demonen ervoer. Toen het boeddhisme hem niet redde, ging hij in een wanhopige poging naar de voorganger van een vriend – en Jezus liet hem niet in de steek.
Apisit Viraya, of Ide zoals zijn vrienden hem noemen, was vastbesloten om het boeddhistische geloof van zijn ouders voort te zetten. Geboren en getogen in Amerika, hadden Ide’s ouders hem ingeprent dat ze boeddhist moesten blijven en hun Thaise afkomst moesten blijven vertegenwoordigen.
Op school ontmoette hij een christelijke vriend die hem aan Jezus voorstelde. Maar zelfs toen ging hij het gesprek alleen maar aan om ook over het boeddhisme en die manier van leven te praten.
Toen Ide 25 jaar werd, leed hij aan depressies en OCS. Hij ging naar psychiaters en had behandelingen, maar het werd niet beter. Hij dook dieper in het boeddhisme, in de hoop dat het zijn geestelijke gezondheid zou genezen.
Maar hij realiseerde zich iets over zijn geloof. Hij vertelt: “Hoewel het boeddhisme het lijden in de wereld erkent, bood het voor mij bijna geen oplossing, geen hoop. Het was bijna een overlevingsmentaliteit.”
Een christelijke therapeut gaf hem eindelijk wat verlichting. Hij herinnerde zich dat de therapeut hun sessies altijd met gebed beëindigde. Daardoor kon hij weer normaal functioneren.
Schaduw
Jaren later viel hem echter iets vreemds op. Toen hij terugkeerde naar zijn kamer van een pauze van zijn studie, zag hij een schaduw voorbij komen. Hij keek naar binnen om te zien of het zijn broer of vader was, maar er was niemand.
In het weekend vertelde hij de monniken erover. Zij stelden voor dat Ide zou mediteren en zijn goede daden zou delen met de ‘geest’. Boeddhisten geloven dat die ‘wezens’ geesten zijn die de aarde niet konden verlaten omdat ze geen goede daden hebben gedaan. Dus door te delen in een goede daad, kunnen ze eindelijk vrij zijn.
Ide ging terug en deed wat de monniken zeiden. Hij mediteerde en ‘deelde zijn goede daden’. Maar er kwam iets kouds in zijn lichaam. De volgende twee weken had hij het constant koud. Hij voelde ook dat iets hem volgde en naar hem keek.
Hij keerde terug naar de monniken, maar ze vertelden hem alleen dat mensen met een zwakkere geest vatbaar zijn voor paranormale activiteiten. Ide voelde zich hopeloos. Hij wist niet waar hij heen kon gaan.
Een teken van God
Toen hij op een dag de radio van zijn auto aanzette, hoorde hij een prediker spreken. De spreker vertelde over omstandigheden die God gebruikt zodat mensen dichter bij Hem kunnen komen. Ide geloofde dat het een teken van God was. Dus ging hij de volgende zondag naar de kerk van zijn christelijke vriend.
Toen de aanbidding begon en eindigde, huilde en huilde hij, zonder te weten waarom. Zijn vriend leidde hem naar de voorganger om voor hem te bidden. Maar die zei: ‘Kijk, we kunnen voor je bidden en je zult je misschien beter voelen. Maar de enige manier waarop je echt vrij kunt zijn, is door Jezus aan te nemen als je Heer en Verlosser’.
Ide weigerde. Hij aanvaardde de gebeden, maar aanvaardde Jezus niet. Die nacht beleefde hij zijn ‘engste nacht’. “Het was alsof ik gehuld was in duisternis en kou.” Twee ogen keken naar hem terug. Dus bad hij: “God, als U echt bent en U wilt dat ik tot U kom, dan moet U me helpen met mijn ouders.”
Bevrijding in Jezus
De volgende ochtend vroeg Ide zijn ouders of hij zich tot het christendom kon bekeren, omdat hij het als de oplossing voor zijn strijd zag. Zijn ouders stemden zonder aarzelen toe. Ide was zelfs geschokt dat ze het zo snel goedkeurden.
Hij naar de voorganger die hem leidde in een gebed om Jezus aan te nemen in zijn leven. Gedurende die dag voelde hij iets in hem veranderen. Er kwam een tintelend gevoel van zijn voeten tot aan zijn hoofd.
Op het moment dat het gevoel wegging, werd zijn lichaam warm. Hij herinnerde zich: “Het raakte me. Jezus is echt! God ziet mij nu, en God is met mij. Het was alsof ik met een zonnebril op leefde”. Maar met Jezus zijn de schaduwen verdwenen en kan hij eindelijk de schoonheid om hem heen waarderen.
Sindsdien is Ide Jezus, zijn Heiland gaan volgen en zijn getuigenis is een inspiratie voor anderen. De toegewijde boeddhist werd een volgeling van Christus. Hij kan zich ook inleven in anderen die dezelfde ervaring hebben en nu kan hij de oplossing bieden.
Lees hier het originele artikel.