Een tip van Ray Comfort om van angst voor evangelisatie af te komen

Baby’s denken dat ze het centrum van het universum zijn. Vanaf het moment dat ze geboren worden schreeuwen ze om aandacht. Hun kreet is hun manier om te zeggen: “Voed me of ik sterf!” Dus rennen we voor onze baby’s.

Tekst: Ray Comfort

Als ze groeien, bereiden we ze voor op het leven door ze te leren hoe belangrijk het is om hun manieren te gebruiken. ‘Alsjeblieft’ moeten ze dan zeggen voordat ze om eten vragen.

Vervolgens laten we ze zien hoe ze zichzelf moeten voeden. Dit komt omdat het einddoel is om ze op eigen benen te laten staan, en zich dan uiteindelijk in hun eigen soort voort te planten (uiteraard binnen de grenzen van het huwelijk).

Wedergeboren
Wanneer we wedergeboren zijn, lijkt het erop dat God op al onze eisen reageert. Gebeden worden op wonderbaarlijke wijze verhoord. Maar dan zet Hij een stapje achteruit om ons te leren op eigen benen te staan. Dat is niet zo leuk omdat we de neiging hebben om blauwe plekken te krijgen als we leren lopen. Het einddoel is dat we vruchtbaar zijn en ons vermenigvuldigen – ons voortplanten als onze eigen soort.

Het probleem is dat velen van ons vastzitten in een egocentrische kindertijd. We hebben geleerd om in Christus te wandelen en ons te voeden met het Woord, maar we reproduceren ons niet. We zijn bang als het gaat om het planten van het zaad van het Woord van God in de harten van de verlorenen. We vermijden de gedachte alleen al aan het vreselijke werk van evangelisatie.

De grootste barrière voor ‘reproductievreugde’ is misschien wel de angst voor afwijzing. Als een doodsbange tiener die in een donkere hoek staat en niet eens in staat is om het meisje dat hij bewondert te benaderen, zijn we verlamd door onze angsten. De geest is gewillig, maar het vlees is versteend. Er is de angst om niet te weten wat te zeggen … om een ​​moeilijke vraag niet te kunnen beantwoorden. Of de angst om voor gek te staan. En die angsten zorgen ervoor dat een miezerige molshoop eruitziet als een enorme berg van intimidatie.

Vliegtuig
Ik geef al bijna 50 jaar getuigenis, in vliegtuigen, in bussen, in taxi’s, op luchthavens, in universiteiten, op straat, in winkels, in het seizoen en buiten het seizoen. Noem het maar op en ik heb het gedaan. Ja, zelfs in een openbaar toilet. Ondanks deze stralende en gedurfde getuigenis, is mijn duistere kleine geheim dat ik elke keer dat ik iemand benader, tegen angst vecht. Iedereen maakt me bang. Zacheüs ziet er altijd uit als een Goliath. God is mijn getuige – dat wanneer ik in een vliegtuig zit met een lege stoel naast me, ik bid voor de toekomstige persoon. Ik bid stiekem dat ze niet komen opdagen! Ik meen het.

Maar als ze in de ‘hot-seat’ zitten, getuig ik altijd. Dit komt omdat ik heb ontdekt dat er bepaalde krachtige wapens zijn die de vijand gemakkelijk kunnen verslaan. Goliath kan worden neergehaald met een gladde steen en vervolgens volledig worden uitgeschakeld met zijn zwaard.

De geestelijke kindertijd had moeten worden achtergelaten toen we in Christus groeiden. Het had verslagen moeten worden toen we onze Gethsemane-ervaring hadden.

Zweetdruppels
Als nieuwe christen kwam ik in het reine met mijn angsten. Terwijl ik worstelde met de angst voor afwijzing, zweet ik bloeddruppels bij de gedachte om met vreemden te praten. Mijn gebed ging van: “Iedereen behalve ik”, naar “Niet mijn wil, maar de Uwegeschiede … zend mij.” Toen stond ik op, wetende dat de kwestie van angst niet langer bespreekbaar was. Er was geen sprake van luisteren naar het verdere gefluister ervan – omdat de angst was geworteld in trots en het verlangen om door deze zondige wereld geaccepteerd te worden. Dat had ik niet meer nodig.

In plaats daarvan zou ik met nederigheid en eer het kruis dragen en beginnen te doen waarvoor ik gered was: Jezus volgen, de verlorenen zoeken en redden. Ik zou voor altijd minachting over mijn trots uitstorten.

Dat gebeurde allemaal in een oogwenk, in het licht van het bloed aan het kruis.