Daarnet wandelde ik even met Harmanna door het natuurgebied vlak bij ons huis. Langs het natuurgebied wordt een leiding aangelegd. Ik vermoed dat het een gasleiding is. De werkstrook waar gewerkt wordt is afgezet. Daar waar de werkstrook door het land loopt – en er eigenlijk geen onveilige situaties te verwachten zijn – is de werkstrook gemarkeerd. Men heeft paaltjes in de grond geslagen, waartussen een dun touw gespannen is.
Door mijn werk weet ik dat deze afrastering markeert tot waar gewerkt kan en mag worden; het markeert het werkgebied. Tot de paaltjes met draad mag grond worden opgeslagen. Zo kan de boer zijn land aan de andere kant van de afrastering blijven gebruiken en wordt niet meer terrein gebruikt dan noodzakelijk is. Eenvoudig en doeltreffend.
Langs de akker waardoor de werkstrook loopt, ligt een paadje dat de route naar het natuurgebied afsnijdt. Het is een schelpenpaadje dat langs een sloot loopt en de werkstrook als het ware kruist; de werkstrook loopt tot het paadje. Dit geldt ook voor de afrastering. Deze loopt tot het paadje. Nu was me eerder al opgevallen, dat het touw loshing. Het touw was langer dan het rijtje paaltjes. Nu zag ik waarom: het laatste paaltje ontbrak. Het had er wel gestaan, maar was afgebroken. Er stak nog een klein stukje boven het gras uit.
Harmanna liep door. Ik bleef bij het paaltje staan. Het liet me niet los. Ik besloot het paaltje, dat voor struikelgevaar zorgde uit de grond te wroeten.
Struikelen
Heb jij wel eens een paaltje – dat met het nodige geweld in de grond geplaatst is – losgewroet? Het valt niet mee. Met een volledige paal, eentje die nog een meter boven het maaiveld staat, lukt het meestal wel. Even wrikken en je trekt deze er zo uit. Maar deze stak maar een klein stukje boven het gras uit. En hij was afgebroken. Het was alsof er een splinter in én uit de aarde stak.
Nadat ik een paar keer tegen het paaltje schopte, merkte ik dat er wel wat beweging in zat. Niet veel maar er kwam ruimte. Ik trok eraan en merkte dat de paal – of dat wat ervan over was – nog stevig vastzat. Ik overwoog door te lopen. Ook omdat Harmanna verder liep. Ik besloot niet op te geven en begon het afgebroken paaltje heen en weer te bewegen en eraan te trekken. Heel langzaam kwam het paaltje in beweging.
Het wrikken kostte me kracht, maar ik zag langzaam resultaat. Het ging met kleine stukjes. Ik overwoog nog eens om te stoppen: ‘Waarom doe ik dit eigenlijk?’ Toch zette ik door; mijn handen werden vuil, maar dit was geen reden om op te geven. Het paaltje kwam steeds meer in beweging. Na een korte tijd wrikken en trekken gaf het paaltje op en had ik het in mijn hand. Ik legde het paaltje bij de afrastering. Het struikelgevaar was geweken.
Het paaltje vertelde mij een verhaal; het had me iets te zeggen. Dat merkte ik tijdens het wrikken. Daarom maakte ik een aantal foto’s van het paaltje en het uiteindelijke resultaat: vuile handen, een paaltje dat weggedaan kon worden en een gat in de grond. Soms zijn er dingen in ons leven, dat is als een afgebroken paaltje in de grond.
Stel je eens voor: er is iets in je leven, wat een afgebakend terrein vormt. Er staat een afrastering in je leven. Aan de ene kant van de palenrij mag gewerkt worden. De andere kant van de draad is verboden terrein. Misschien herken je het wel? Ik herken het uit mijn eigen leven: er waren delen waar niemand bij mocht komen. Er mocht daar niet gewerkt worden. Zelfs niet door God.
Op een gegeven moment ruimde ik op wat me dwarszat. Ik brak met mijn oude gewoonte en deed de zonde – want dat was het –weg uit mijn leven. Dat deed ik radicaal; ik brak als het ware de hele afrastering af; God mocht overal bij komen. En toch… af en toe struikelde ik weer. Dat gebeurde precies op de plek, waar ik mee afgerekend had. Hoe was dat mogelijk? Wat was er aan de hand?
Het bleek dat precies daar nog iets zat, wat een afgebroken paaltje bleek te zijn. Iedere keer struikelde ik en viel ik opnieuw. Juist toen ik God meer ruimte gaf in mijn leven, struikelde ik. Wat bleek? Er was nog iets, waarover ik struikelde. Er was nog iets wat helemaal opgeruimd moest worden. Er was nog een afgebroken paaltje, dat diep in mijn leven verankerd was. Na enig wroeten liet het paaltje los. Ik kon het paaltje definitief weggooien. Het struikelgevaar was voorgoed verdwenen.
Afrekenen
Dit verhaal legde ik net uit aan onze dochter Liz, die hier net bij mij aan tafel zat. Ze begreep het voorbeeld. Hoe is dat voor jou? Herken jij het voorbeeld? Wat is jouw afgebroken paaltje? Waar struikel jij iedere keer opnieuw? Wat is er nog in je leven, waar je keer op keer last van hebt? Waar mag jij definitief mee afrekenen?
De boze weet waar jouw zwakke punt ligt. Hij kent jou. Hij weet waar jij eerder gestruikeld bent. Als je afgerekend hebt met iets in je leven en je er toch mee geconfronteerd wordt… Als je niet wilt struikelen en het toch gebeurt… Als je niet wilt zondigen en het toch gebeurt… Dan wordt het tijd om het definitief uit je leven te verwijderen.
Jezus wil je helpen jouw paaltje uit je leven te verwijderen. Jezus wil niet dat de boze vat op je heeft.”
Misschien is het geen zonde, maar mag je iemand vergeven? Misschien mag jij je eigen afwijzing onder ogen zien? Misschien is er pijn in je leven, waar je niet naar terug wilt? Als jouw paaltje één van deze dingen is, dan zal de boze het gebruiken om je te laten struikelen en je te laten zondigen – door bijvoorbeeld jezelf of anderen pijn te doen of te kwetsen.
Ben je gestruikeld? Dan wil ik je eerst graag wijzen op deze belangrijke Bijbeltekst – 1 Johannes 1:9 HTB:
‘Maar als wij onze zonden bekennen, is God zo trouw en rechtvaardig ons die te vergeven. Dan reinigt Hij ons van alles wat we verkeerd hebben gedaan.’
Als je belijdt wat je hebt gedaan, als je gestruikeld bent – ook al is het de honderdste keer, dan is God getrouw: Jezus vergeeft. Ook die honderdste keer. Hij doet wat Hij heeft beloofd. Altijd. Toch denk ik ook, dat Jezus vanuit Zijn liefde voor jou liever ziet dat je niet struikelt. Hij wil je helpen niet te zondigen, door jou te beschermen en te zorgen dat de boze geen vat op je heeft – 1 Johannes 5:18 HTB:
‘Wij weten dat ieder die een kind van God is, niet zondigt, want de Zoon van God beschermt hem en de duivel kan hem niets doen.’
Echt: Jezus wil je helpen jouw paaltje uit je leven te verwijderen. Jezus wil niet dat de boze vat op je heeft. Jezus wil je helpen af te rekenen met alles wat ervoor zorgt dat je struikelt – Jakobus 1:21a HTB:
‘Wees zachtmoedig en reken voorgoed af met alles in uw leven wat vuil is of wat maar de schijn heeft slecht te zijn. …’
Kijkend naar het paaltje vanmiddag, dan weet ik dat het afrekenen moeite kost. Je moet handelen en in beweging komen. Dat kun je alleen doen, maar mijn advies is om iemand anders te vragen je te helpen het paaltje te verwijderen. Dat heeft mij destijds ook enorm geholpen.
En ik weet het: soms doet het pijn of krijg je vieze handen. Dan mag je weten: Hij vergeeft. Hij maakt heel. Hij maakt schoon. Altijd. En weet je? Jezus wil het gat dat achterblijft, vullen met Zijn liefde. Hij wil én zal je #zegenen!
Zegen!
Tim Meijer
Tim is man, vader, ondernemer, schrijver en spreker. Tim (1982) is getrouwd met Harmanna en vader van vier kinderen. Hij geeft samen met twee partners leiding aan drie bedrijven. Wekelijks deelt hij zijn gedachten en doet daarbij de Bijbel open. Op dit moment schrijft hij aan zijn eerste boek.
