Precies twee jaar geleden hield ik mijn kinderen thuis omdat ik er bij toeval achterkwam dat op onze school de ‘Week van de Lentekriebels’ werd gehouden. Meer hierover lees je in het artikel uit 2021.
Tekst: Myrjam de Jonge
In twee jaar tijd is er veel veranderd in de maatschappij, maar helaas niet de kant op die ik graag had gezien. De ‘woke’ agenda wordt meer dan ooit gepushed. Het is tot daar aan toe dat dit onder volwassenen gebeurt, maar dat het onze kinderen door de strot wordt geduwd gaat echt alle grenzen over. De plaatjes die ik deze week in verband met de Week van de Lentekriebels voorbij zie komen zijn misselijkmakend. Plaatjes getekend in nijntje-stijl die seksuele handelingen uitbeelden tussen dieren en kinderen en dieren onder elkaar, een lesbrief over de clitoris… ‘Waarom is voorlichting over de clitoris belangrijk’?, een kinderboek voor kinderen vanaf drie jaar waarin orale seks wordt uitgelegd met illustratie en al… en ik kan nog even doorgaan. Dit heeft niets meer met inclusiviteit te maken, zoals de ‘woke’ beweging ons wil doen geloven. Dit is je reinste pedofilie. Ja, je leest enige agitatie in mijn verhaal, maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen en al helemaal niet waar dit gaat eindigen.
Het gaat niet meer om de normalisering van genderdiversiteit, maar om normalisering van pedofilie. Waarom is het zo belangrijk dat pedofilie genormaliseerd wordt?!?! Ik vind het zo helder te zien, de glijdende schaal waar we ons op bevinden, het is misselijkmakend. Maar wat kunnen we doen? Wat kunnen we doen als Pim Lammers na een paar weken ondergedoken te zijn met een staande ovatie onthaald wordt op het boekenbal. Wat kunnen we doen als keer op keer schandalen in de doofpot gestopt worden. Wat kunnen we doen als er geen onafhankelijk onderzoek komt naar seksueel ritueel misbruik?
De ‘woke’ agenda is een satanische agenda zoals zo veel agenda’s die in deze tijd uitgerold worden. Ik zie donkere wolken samenpakken boven Nederland en onze maatschappij een speeltuin worden voor satan.
Hoewel het voelt als vechten tegen de bierkaai kan ik niet niets doen. Het belangrijkste wat ik doe is en blijft gebed: “Hoe lang nog Heer?”; ik kan ook kleine dingen doen, zoals het schrijven van dit artikel. Het opvoeden en onderwijzen van onze kinderen (en soms zelfs thuishouden van school). Het telkens weer aankaarten van dit onderwerp online, in gesprekken en hopen en bidden dat de ogen van vrienden en familie of van die ene onbekende open gaan. Dat is wat ik kan doen. En dat is wat ik zal blijven doen, totdat Hij terugkomt en rechtvaardig zal heersen!
Wat er de afgelopen twee jaar gebeurd is? Het artikel heeft indertijd veel losgemaakt. Ik heb heel veel, overwegend positieve reacties gekregen. Maar helaas ook de wind van voren, juist van naaste familie. Het incident waar ik over schreef, heeft gemaakt dat we na 10 jaar toch maar van school zijn gewisseld. Dit kon gelukkig vrij snel en onze jongste kon nog ruim twee jaar genieten van positief christelijk onderwijs. Echt een school met de Bijbel. Een van de eerste appjes die ik van onze nieuwe directeur kreeg was: ‘Nee, we doen ook niet mee aan het koningslied’ (waarin vol vrolijkheid “hij of zij of x” werd gezongen…). En dit jaar leert onze dochter op school dat ze Wonderlijk Gemaakt is, niet meer en niet minder!