Mirjam Cappon-Oldengarm verloor haar dochter aan de gevolgen van Trisomie 13, een chromosoomafwijking. Hierover schreef ze een boek: ‘Haar naam is Rachel, Anna Rachel’. Aan Revive.nl vertelt ze: “Dit boek is een ode aan haar leven.” Ze hoopt hiermee bewustwording te creëren rondom de waarde van iéder leven, ook dat van mensen met een afwijking. Voor God is ieder leven even waardevol.
In gesprek met Mirjam Cappon-Oldengarm aanschouw ik een krachtige vrouw. Na het verlies van Rachel én een eerdere miskraam, heeft ze ondanks haar blijvende wens naar een kindje, haar vertrouwen in God behouden. Terwijl ze vertelt over het korte leven van Rachel hier op aarde, iets wat nóóit Gods wil is geweest, verwijst ze naar Romeinen 8:28. In deze Bijbeltekst staat: ‘En wij weten dat voor wie God liefhebben, voor wie volgens zijn voornemen geroepen zijn, alles bijdraagt aan het goede.’
Vertrouwen in God
Ze neemt me mee naar het jaar 2010. Ze was toen 31 jaar en alleenstaand. “Dat was de periode waarin het nog maar nét mogelijk was om eicellen in te laten vriezen”, vertelt Mirjam. Ze gaat verder: “Een vriendin vroeg aan mij of dat misschien ook iets voor mij zou kunnen zijn.” Mirjam hoefde hier geen seconde over na te denken. “Ik wilde dat absoluut niet, want ik had besloten om op God te vertrouwen voor mijn moederschoot.” Hier voegt ze aan toe: “Ik was ervan overtuigd dat áls God me zou zegenen met een man, Hij me zeker ook zou zegenen met kinderen.” God zegende Mirjam met een man. Hoewel de zwangerschap daarna niet direct op gang kwam, verloor ze haar vertrouwen in God niet. “Door de huisarts werd, vanwege mijn leeftijd, aangeboden om een Ivf-behandeling te doen, maar dat wilde ik niet.” Zij en haar man hadden besloten hierin de natuurlijke weg te gaan, samen met God.
“Wat mij hierin nog het meest geraakt heeft, is dat we na elk onderzoek de vraag kregen of we wellicht abortus wilden plegen.”
Geen abortus
Begin 2019 raakten ze in verwachting van hun dochter Rachel. Tijdens het eerste onderzoek bleek dat ze een verdikte nekplooi had. Mirjam vertelt: “Hoewel de gynaecoloog direct alle mogelijk negatieve gevolgen uitlichtte, besloten mijn man en ik om ons vertrouwen op God te blijven stellen.” Gedurende dit proces werden ze zich beiden nóg meer bewust van hun afhankelijkheid in God, omdat de ene na de andere zorg rondom Rachel zich aandiende. “Wat mij hierin nog het meest geraakt heeft, is dat we na elk onderzoek de vraag kregen of we wellicht abortus wilden plegen.” Toen Mirjam besloot om aan één van de artsen te vragen waaróm ze iedere keer die vraag over abortus kregen, vertelde de arts dat ze ertoe verplicht zijn om die vraag na ieder onderzoek te stellen. Mirjam schrok hier enorm van. “Ik wilde gewoon genieten van mijn zwangerschap! Ik was én ben nog steeds dankbaar voor Rachel.” Ze geeft aan dat ze het heel erg vond dat de nadruk lag op de beëindiging van het leven van Rachel, terwijl zij en haar man juist zó blij met haar waren en baden om een wonder. Voor haar en haar man doet de afwijking die Rachel had immers niets af aan haar waarde.
Trisomie 13
Met de zwangerschap van 30 weken stelde de gynaecoloog voor de tweede keer aan Mirjam voor om vruchtwaterpunctie te doen. Nadat Mirjam dit voorstel, in vertrouwen op God, opnieuw had afgewezen, kreeg ze met 34 weken zwangerschapsvergiftiging. “Naarmate ik zieker werd kregen ze mijn bloeddruk niet meer onder controle. Daarom én omdat Rachel in stuitligging lag, hebben ze haar met 35 weken middels een keizersnede geboren doen worden.”
Mirjam en haar man waren verwonderd over dit kostbare leventje, waar zoveel zorgen over waren geweest. Hun focus lag vooral op alles wat wél goed was aan Rachel. Mirjam vertelt: “Ik zei tegen haar: ‘Je doet het zó goed!’” Na een aantal weken ging het zichtbaar slechter met Rachel. “Na een week kregen we de mededeling dat ze Trisomie 13 had. Daarbij werd ons verteld dat 10 procent van de kinderen met dit syndroom het eerste levensjaar halen.” Ze legt uit wat Trisomie 13 is: “Trisomie 13, ook wel het syndroom van Patau genoemd, ontstaat door een foutje in de celdeling. Bij kinderen die dit hebben wordt in iedere cel een extra chromosoom 13 aangemaakt.” Mirjam en haar man hadden met deze mededeling het gevoel dat Rachel al direct werd opgegeven, terwijl zijzelf ook nog een heel dapper meisje in haar zagen en baden om een wonder. Ze vindt het verschrikkelijk dat door deze diagnose Rachel meteen palliatieve zorg kreeg.
Gods nabijheid
Ze vertelt dat ze, tijdens het leven van Rachel, een aantal keer een beeld heeft gehad van Jezus dat Hij er bij was. Daarnaast ziet ze ook het feit, dat ze van te voren niet wisten dat Rachel Trisomie 13 had, als een geschenk van God. “Als de artsen dit bij voorbaat hadden geweten, had ze niet geboren mogen worden middels een keizersnede. Volgens de medische wereld is het leven van een moeder namelijk belangrijker dan het leven van een kindje dat volgens hen niet levensvatbaar is.”
Tijdens het leven van Rachel heeft ze God dus heel dichtbij ervaren, maar na het overlijden hebben zij en haar man, op ieder hun eigen manier, nog wel moeten worstelen met God. “Ik heb moeite gehad met het gegeven dat Rachel zo ziek is geweest, maar ik kwam wel tot de conclusie dat God nog altijd dezelfde is gebleven. Haar ziekte is nóóit Zijn wil geweest.” Ze koestert nu ook enorme dankbaarheid voor het feit dat ze Rachel nog heeft mogen leren kennen. “Ik ben dankbaar dat ik zorg heb mogen dragen voor Zíjn dochter.”
“Kies áltijd voor het leven van je kind, want daar rust de zegen van God op.”
Advies voor rouw
Een advies dat Mirjam geeft, aan mensen die wandelen met God en die door een soort gelijk proces heen gaan, is: “Stel je vertrouwen altijd op God! Ga niet op het advies van artsen af, maar ga bij God te raden, ken Gods beloften en bid ervoor.” Ook zegt ze: “Kies áltijd voor het leven van je kind, want daar rust de zegen van God op.” Ze benadrukt dat God zoveel groter is dan welk obstakel ook. Tegelijkertijd adviseert ze ook om ruimte te geven aan rouw. “Rouw schudt je hele fundament, dus je kunt er niet omheen. Het mag er zijn!”
God doet recht
Inmiddels is uit dit pijnlijke proces bij Mirjam de missie voortgekomen om een stem te zijn voor ongeboren en kwetsbare kinderen. Daarvoor heeft ze een stichting opgezet. Ook heeft ze, samen met andere moeders die evengoed een kindje met deze chromosoomafwijking hebben, een Facebook pagina opgericht: ‘Trisomie/13’. Hier kunnen de moeders elkaar steunen. God is haar situatie ten goede aan het keren. Zo heeft ze haar verhaal mogen delen tijdens een college van een HBO-V, een Academie voor Verloskunde. Gods hart voor kwetsbare kinderen vindt baan door het leven van Mirjam Cappon-Oldengarm. Zo komt dus de belofte van God in vervulling, die in Romeinen 8:28 beschreven staat: ‘En wij weten dat voor wie God liefhebben, voor wie volgens zijn voornemen geroepen zijn, alles bijdraagt aan het goede.’
Het boek: ‘Haar naam is Rachel, Anna Rachel’, van Mirjam Cappon-Oldengarm, is te koop bij iedere christelijke boekwinkel. Ook kunt u het bestellen via de onderstaande link:
https://www.boekengilde.nl/boekenshop/haar-naam-is-rachel/