Pieter van Walsem leed aan een zeer zeldzame auto-immuunziekte waardoor zijn huid losliet. De specialist had nog nooit zoiets gezien. “De specialisten zeiden tegen elkaar: ‘Het is zo erg, hij verspreidt een ontbindingsgeur.’ Toen hij zeer diep zat, openbaarde God Zich op een verrassende wijze. Pieters leven werd compleet anders.
Pieter en Annelies van Walsem waren twee jaar getrouwd en in dat jaar veranderde heel veel. Er werd ingebroken in de auto, Annelies was zwanger, ze kochten een huis en Pieters huid ging sterk achteruit. Zijn lichaam stootte zijn huid af. Het begon in zijn hand, zijn hele huid volgde. Pieter lag ‘open’.
“De specialisten hadden geen verklaring en wisten geen raad. Medicijnen hielpen niet. Ik lag veel op bed. Ik had zo’n vreselijke jeuk en pijn dat ik niet kon slapen, weken niet! Ik had bijna geen energie meer en had ‘s morgens vaak spierpijn van het krabben. Waar de huid nog zat, ‘moest’ het eraf. Er kwamen ontstekingen. Ik werd vatbaar voor virussen en kreeg een virus in mijn gezicht en vreselijke pijn in de zenuwuiteinden. Er lag als ik op bed lag een handdoek over mijn gezicht. En ik kreeg al pijn als de kamerdeur openging en de wind over mijn gezicht streek. Mijn vel hing slap in mijn nek.
“Op een dag fluisterden specialisten met elkaar. Toen ik vroeg wat ze zeiden, kreeg ik als antwoord: ‘Je verspreidt een ontbindingsgeur.’”
Op een dag fluisterden specialisten met elkaar. Toen ik vroeg wat ze zeiden, kreeg ik als antwoord: ‘Je verspreidt een ontbindingsgeur.’ Mijn lichaam was dus in staat van ontbinding. Mijn geest werd zo zwak door slaapgebrek. Ook werd ik zeer depressief. Annelies zag dat ik zo diep zat dat ze regelmatig kwam kijken of ik er nog was en niet mezelf iets zou aandoen.” Maar er kwam een wending.
Ontmoeting met God
Om voor een behandeling in aanmerking te komen, moest ik gaan sporten om fit genoeg te zijn. Ik ging naar de sportschool op uren dat er niemand was. De sportschoolhouder Wim van Doorn maakte een praatje. “Hij vroeg: ‘Je bent toch christen?’ En de keer erop ‘Je gelooft toch?’ Ik antwoordde onverschillig: ‘Ik geloof nergens meer in.’ Wim bood toch aan voor mij te bidden. Ik reageerde ‘Doe maar wat je niet laten kunt.’ Toen hij voor me bad, zo heel anders dan ik gewend was, voelde ik: ‘Die man heeft contact, spreekt tot Iemand die hij kent.’ Hij bad: ‘Ik weet niet wat ik met Pieter moet, maar ik breng hem bij U.’ Hij tilde me op uit mijn ellende en bracht me bij God. Ik moest ineens vreselijk huilen, ervoer voor het eerst zo de liefde van God! Thuis liep ik te stralen.
De volgende dag lag het hele huis vol schilfers en mijn vrouw riep uit: ‘Kijk eens naar je huid, alles is glad en dicht.’ Ik was genezen. Voor mij het bewijs dat Hij ook mij kende.”
“God openbaarde Zich zo heerlijk aan mij. Ik ervoer zoveel liefde, zo intens. Ook hoorde ik engelen zingen.”
Het was geen eenmalige ontmoeting met God. Eén hoogtepunt zal Pieter nooit meer vergeten. “Op een avond na de kerkdienst zat ik in de auto met mijn gezin. En God openbaarde Zich zo heerlijk aan mij. Ik ervoer zoveel liefde, zo intens. Ook hoorde ik engelen zingen. Ik riep uit met de bruid van Hooglied: ‘Hij is blank en rood.’ Er was een onuitsprekelijke vreugde in mijn hart. Ook kwam er een geweldige honger naar Gods Woord. En Zijn liefde bleef en ik leerde die liefde te beantwoorden.”
De liefde bleef
Pieter vond het wel moeilijk dat de huidziekte weer terugkwam, al was het anders. Niet meer zo heftig en ook de depressies waren er minder en veel minder heftig. “Er zijn ook moeilijke periodes geweest dat ik mijn nood uitgeschreeuwd heb naar God. En wat was Hij toen even daarna verrassend dichtbij. Ik kon echt bij Hem terecht. God is trouw.” Hoe het nu is? “Ik slik nog medicijnen. Maar God is machtig om mij geheel te genezen. Daar zie ik naar uit. Maar belangrijker is dat ik Zijn liefde elke dag ervaar. Dat geeft diepe vreugde.”
Pieters lijden helpt anderen beter aan te voelen. “Veel mensen kunnen niet met lijden van een ander omgaan. Het is gemakkelijker om met iemand op een terras te zitten. Ook kunnen mensen enorm boos zijn of zich machteloos voelen als kanker een streep zet door al hun plannen en dromen. Zo ontmoette ik in Turkije een kerel van twee meter die vloekend en scheldend vertelde dat hij kanker had. ‘Niemand is meer te vertrouwen, iedereen laat me in de steek.’ Toen ik luisterde en mijn verhaal vertelde, stonden bij hem de tranen in zijn ogen.”
“Er zijn vrienden vertrokken, maar ik heb er ook bij gekregen. Als je samen Hem zoekt, gebeurt er wat.”
“Er zijn vrienden vertrokken, maar ik heb er ook bij gekregen. Als je samen Hem zoekt, gebeurt er wat. Dan word je opgebouwd in de Geest. Het Woord van God herstelt en vernieuwt. Ook reinigt het. Zijn wil zoeken, vinden en doen dat is het doel van mijn leven. Hij doet het door ons heen, ik sta erbij en kijk erna en verwonder me. Hoe langer ik met Hem wandel, hoe meer ik weet wie ik ben in Hem.”
