Roze, roze, roze. Je ontkomt er niet aan. De hele wereld lijkt naar de bioscoop te trekken in zuurstokkleurige outfits om de nieuwe Barbie-film te kijken. Ook ik zag reikhalzend uit naar de film. Vroeger heb ik (net als ontelbaar veel andere meisjes) met Barbies gespeeld en de trailers van de film leken vooral grappig. Ik dacht: een romantische komedie over Barbie in de echte wereld. Maar wie een beetje research doet ontdekt dat de film een heel ander plot heeft. Zo ook ik, waardoor ik besloot niet naar de Barbie-film te gaan.
Ondanks dat ik de film dus niet zelf heb gezien en ook niet van plan ben te gaan zien, durf ik toch mijn onpopulaire mening te formuleren. Het kan soms moeilijk zijn en eenzaam voelen om dit soort keuzes te maken. ‘Iedereen’ heeft de film gezien en jij niet. Je wil mee kunnen praten, mee kunnen lachen. Maar als je iets dieper in de achtergrond van de film kijkt, ontdek je dat achter het kleurrijke roze meer schuil gaat dan je denkt.
Nu moet ik erbij vermelden, de Barbie-film heeft niet zo zeer een anti-christelijk karakter – voor zover ik heb gehoord. Het heeft echter wel een anti-Bijbels karakter. Het richt zich dus niet tegen het geloof op zich, maar verkondigt wel een radicaal andere boodschap dan Gods Woord.
Een verhaal over feminisme en patriarchie
Je zou kunnen zeggen dat een van de hoofd-thema’s in de film feminisme is. Nu is Barbie altijd voor het ’empoweren’ van vrouwen geweest. Door de pop alles te laten doen wat ze maar wil, geeft het jonge meisjes van jongs af aan de moed om te dromen over wat ze later willen worden. De boodschap van de pop: ‘Vrouwen kunnen alles.’ (Girls can do anything.) En ik geloof dat met deze basisboodschap niet veel mis is. Vrouwen kúnnen inderdaad veel, natuurlijk niet alles. Mannen kunnen ook niet alles. Ik geloof dat als enige écht God alles kan, laten we onszelf niet met Hem verwarren.
Let op: het onderstaande stuk bevat spoilers over de film.
Laten we het plot van de film (naar horen zeggen dus) kort samenvatten, gefocust op de verhaallijn over feminisme. De film begint in Barbieland. Een prachtige roze wereld waarin vrouwen (Barbies) de baas zijn en mannen (Kens) vooral voor de sier op het strand rondlopen. Het is een ‘matriarchie’, wat betekent dat vrouwen domineren. Maar er is een probleem: Barbie (gespeeld door Margot Robbie) begint steeds meer menselijke trekjes te krijgen, denkt aan dingen als de dood en haar voet veranderd van de hoge-hak-houding naar een platte voet. Ze moet naar de ‘echte wereld’ om haar eigenaar te vinden (wat nogal voodoo-achtig overkomt) en ervoor zorgen dat haar eigenaar niet meer deze slechte dingen op haar afroept. Ken gaat met haar mee, wat Barbie maar niets vindt. Want in deze film zijn Barbie en Ken volgens Barbie niet voor elkaar bestemd (daar gaan de meisjesdromen).
Eenmaal in de echte wereld ontdekken Barbie en Ken na wat avonturen dat dit een ‘patriarchie’ is, een wereld waarin mannen domineren. Ken vindt dat fantastisch nadat hij jaren is ‘onderdrukt’ door de Barbies in Barbieland. Hij gaat terug naar Barbieland en neemt samen met andere Kens deze wereld over en noemt het ‘Kendom’. Ook Barbie keert uiteindelijk terug en ontdekt wat Ken heeft gedaan. Door de Kens te manipuleren en jaloers te maken spelen de Barbies hen tegen elkaar uit en verandert de wereld weer in een matriarchie. ‘Eind goed al goed.’ Oh en grote spoiler, op het einde kiest Barbie zelf toch om terug te gaan naar de patriachale wereld om haar gevoelens verder te onderzoeken.
Eerder legde Quincy Vogelensang uit wat de agenda van Satan is achter feminisme.
Waarom je wel naar Barbie zou moeten gaan: Als de Barbie-film je iets brengt, dan is het geloof ik het besef hoe hard we God nodig hebben. Als mensen zijn we imperfect. Zonder Hem en Zijn wegen ontstaat er ongelijkheid, onenigheid, oppervlakkigheid en onderdrukking – zoals we zien in Barbieland. We kunnen niet zonder God. Het beeld dat de wereld schetst van mannen en vrouwen is niet hoopvol.
Waarom ik de film niet ga kijken
Ondanks dat de marketing van de film erg goed is en het een ‘onschuldig’ en vermakelijk verhaal lijkt. Ziet het er vanuit deze verhaallijn niet uit als een al te beste film. Hoe benieuwd ik inmiddels ook ben, ik ga niet naar de Barbie-film.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet per se voor een patriarchaat, maar ook zeker niet voor een matriarchaat. Zowel mannen als vrouwen zijn geschapen naar Gods evenbeeld om samen te werken, om elkaar op te bouwen en te helpen. Hierin zijn bepaalde rollen en verdelingen, bepaalde eigenschappen die beter bij de man of vrouw passen of van nature feitelijk bij hen horen.
Het scenario van de film biedt eigenlijk maar weinig hoop. Zowel in de patriarchie als de matriarchie worden mensen namelijk onderdrukt. Zoals het op mij overkomt wil de film vooral een duidelijke boodschap overbrengen op de mannen: ‘Zo behandelen jullie vrouwen, dus wij doen het nu lekker terug.’ Maar is de wet van het oude verbond, oog-om-oog-tand-om-tand niet vervangen voor genade? Wraak is niet de oplossing. Waarom moet de een de ander onderdrukken? Is dat de enige manier?
Goed, de Barbie-film staat dus geloof ik haaks op het man- en vrouwbeeld wat God voor ogen heeft. Het spot met relaties tussen man en vrouw. En er komt in een bepaalde mate een soort voodoo in naar voren, waarin een pop verbonden is aan een ander persoon (in een andere wereld).
Mocht je dus nog twijfelen of je naar de Barbie-film zou moeten gaan. Ik geloof niet dat je iets mist. De leukste stukjes kan je online in de trailer vinden. De pijnpunten vind je als je iets verder zoekt. En je bent niet alleen. Onthoud dat waar het lijkt alsof ‘iedereen’ iets doet, vindt of normaliseert, je hier niet in mee hoeft te gaan. In de wereld, niet van de wereld.
Bronnen die mij hebben geholpen te kiezen níét naar de film te gaan: Is Barbie secretly conservative? || Too Many Christian Girls Love This Barbie Movie || Barbie: The WOKEST Movie Of The Year??