‘’Voor mij was er helemaal geen discussie mogelijk. Ik wist gewoon altijd zeker: er bestaat geen God.’’ Een jaar later staat ze iedere dinsdag te evangeliseren en mensen te vertellen over de levende, liefdevolle God die precies op het juiste moment in haar leven kwam. De getuigenis van Wendy is voor mij persoonlijk een hele speciale, omdat ik van heel dichtbij heb mogen zien hoe God doorbrak in haar leven en haar voorgoed veranderde.
Wendy heeft 17 jaar een relatie gehad met een Arabische man die moslim was. Dat geloof sprak haar niet aan en ze bleef daar dan ook ver vandaan. ‘’Ik heb al vanaf mijn 11e jaar suiker en er zijn daarnaast in mijn jeugd heel veel nare dingen met mij gebeurd. Ik dacht altijd: ‘als er dan een God bestaat, waarom ben ik dan ziek en waarom zijn al die dingen mij overkomen?’ Eigenlijk is het heel raar, want je zegt aan de ene kant dat er geen God bestaat, aan de andere kant geef je die God die zogenaamd niet bestaat wel overal de schuld van.’’
Dieptepunt
Vanwege haar jeugdtrauma’s en ernstige verslaving werd zij uiteindelijk opgenomen. Voor haar PTSS en complexe traumatisering kreeg zij 5 jaar lang traumaverwerking, maar toen er na de afronding daarvan weer een aantal dingen gebeurden die met haar verleden te maken hadden, bereikte zij met de jaarwisseling 2021/2022 haar dieptepunt. ‘’Ik werd ook steeds zieker. Ik heb namelijk ook een charcotvoet en neuropathie aan handen en voeten. Ik had zoveel pijn dat ik zelfs gesprekken had met de arts waarin ik zei dat ik die voet wilde laten amputeren. En dan met de nodige toestanden in mijn leven, dacht ik op dat punt: ‘Nu is het genoeg. Het lichtje gaat uit’.’’
Zelfmoordpoging mislukt
Waar men met oud en nieuw het afgelopen jaar afsluit en met goede moed het nieuwe jaar feestelijk inluidt, deed Wendy die nacht een poging om een einde aan haar leven te maken. Dat is gelukkig mislukt. En dan krijgt ze op 3 januari 2022 een verrassend mailtje: ‘’Ik had een aantal maanden daarvoor een oproep gedaan via internet. Ik was bij de Voedselbank terecht gekomen en moest daar elke vrijdag mijn zware voedselpakketten ophalen, maar ik zat in een scootmobiel en dat kon ik gewoon niet. In het mailtje stond: ‘hallo mevrouw, ik wil uw voedselpakketten voor u halen en naar u toe brengen’. Ik weet nog dat ik in eerste instantie een beetje achterdochtig was. Ik dacht: ‘je weet nooit wie die mensen zijn en straks gaan ze er met je boodschappen vandoor’. In deze tijd is het best lastig om mensen te vertrouwen.’’
Eerste ontmoeting
De eerste vrijdag brak aan en toen stond ik, Vanity, daar samen met mijn vader. Wendy vertelt over die eerste ontmoeting: ‘’Ik raakte met hen in gesprek en dacht: ‘wat een lieve mensen!’ Toen ze voor de 3e keer langs kwamen vertelde ik hen meer over mijn gezondheid en hadden we het over de bijvoeding die ik kreeg omdat ik zo afviel. Vanity zei toen: ‘Maar ik bid elke dag voor je’. Ik weet nog dat ik dacht: ‘nou, dan mag je wel beter je best doen hoor, want mijn gezondheid is nog steeds niet helemaal wat het moet zijn’. Ik kwam er in dat gesprek achter dat haar vader een gemeente had in Rotterdam en voor ik het wist zei ik: ‘oh, mag ik een keer mee?’ Meteen dacht ik: ‘wat zeg ik nou weer. Nu moét ik!’’
Nooit meer weggegaan
Er ging een week voorbij en Wendy zag er steeds meer tegenop. Ik dacht: ‘wat moet ik nou in die kerk zoeken? Ik zeg gewoon dat ik corona heb, want dan hoef ik niet te gaan’. Maar op de zaterdagavond besloot ik toch voor één keer te gaan om maar gewoon te hebben gedaan wat ik gezegd heb. Uiteindelijk ben ik nooit meer weggegaan.’’
Warme deken
Wendy wist in eerste instantie nog niets van het christelijk geloof. Ze kende alleen het verhaal van Adam en Eva vaag en ze had wel eens over Jezus gehoord. Als ik haar nu vraag wat haar zo aangreep, zegt ze: ‘’Al toen jij en je vader bij mij thuis waren voelde ik zo’n warmte en een soort liefde. Ik vond jullie anders en niet in een negatieve zin. Dat vond ik heel bijzonder en toen ik naar de kerk kwam, voelde ik dat helemaal. Alsof ik een soort warme deken over me heen kreeg. Daardoor werd ik heel erg emotioneel en eigenlijk was ik ook heel erg in de war. Er kwam best een hele hoop in één keer op me af en de eerste diensten snapte ik er helemaal niets van. Ik had nog nooit een bijbel gelezen. En toen kwam er een dienst waarin gesproken werd over het hele pakket waarvoor Jezus aan het kruis ging. Niet alleen voor vergeving, maar voor alles. Ik zat daar en dacht: ‘ik begrijp helemaal wat je bedoelt!’’
Ik had nog nooit een bijbel gelezen. En toen kwam er een dienst waarin gesproken werd over het hele pakket waarvoor Jezus aan het kruis ging. Niet alleen voor vergeving, maar voor alles. Ik zat daar en dacht: ‘ik begrijp helemaal wat je bedoelt!’
Oproep
Tot dat moment ondersteunde ik haar als ze voor een oproep naar voren wilde. Ook deze keer deed ik dat. Wendy vertelt wat zij op dat moment dacht: ‘’Ik dacht: ‘ik ga naar voren, maar ik doe wel normaal’. Want ik had wel eens stiekem op internet zitten zoeken en dan zag je mensen vallen. ‘Die gekkigheid doe ik allemaal niet’, dacht ik. Ik stond er nog geen halve minuut en ik had helemaal geen controle meer over mijn lichaam. Ik ging shaken en kon mijn lichaam niet meer stil houden. Dat duurde een aantal minuten en toen dat over was, ben ik zelfstandig teruggelopen naar mijn plek en was de pijn in mijn voet weg!’’
Ik ben zelfstandig teruggelopen naar mijn plek en de pijn in mijn voet was weg!
Geestelijke honger
Ook toen wist Wendy nog helemaal niets over de bijbel, maar er ontstond vanaf dat moment een geestelijke honger. Ze las thuis allemaal leesplannen, zocht van alles op op internet en stelde veel vragen. Dat Wendy veranderde merkte haar omgeving heel snel op. Haar jongste zoon heeft ons zelfs op een vrijdag een keer opgewacht na de Voedselbank. ‘’Hij had zoiets van: ‘allemaal leuk en aardig, maar mijn moeder doet zo vreemd. Wat doen jullie eigenlijk met haar?’’ Uiteindelijk steunde hij haar hierin en was hij er zelfs bij toen zij zich liet dopen.
Grote veranderingen in korte tijd
Terugblikkend op het jaar zegt Wendy: ‘’Het is heel snel gegaan. In 1 jaar ben ik gewoon een heel ander mens geworden. Ik heb 36 jaar 2 pakjes per dag gerookt en nu rook ik niet meer! De dingen waarvan ik zelf dacht dat het me nooit zou lukken, die lukten allemaal! Ik kan weer lopen! Ik kon vroeger nog geen 15 meter lopen door de pijn in mijn voet. Bij een charcotvoet worden je botten zacht, die zijn ontstoken en verpulveren in je voet. Daar mag en kan je nauwelijks op lopen, maar ik kan dat allemaal! Eerst zat ik nog thuis in een elektrische trippelstoel en reed ik mezelf rond in een scootmobiel, maar nu sta ik gewoon iedere dinsdag een paar uur op m’n benen om te evangeliseren! Ik heb een hele grote vriendengroep om me heen gekregen en allemaal broers en zussen uit heel de omgeving! En bovenal: ik voel me heel erg geliefd.’’
Ik kon vroeger nog geen 15 meter lopen door de pijn in mijn voet. Bij een charcotvoet worden je botten zacht, die zijn ontstoken en verpulveren in je voet. Daar mag en kan je nauwelijks op lopen, maar ik kan dat allemaal!
Nooit meer alleen
Hoewel het leven nog steeds niet altijd makkelijk is voor haar, ervaart ze het nu heel anders: ‘’Het is niet zo dat ik zeg: ‘sinds ik bekeerd ben is mijn leven rozengeur en maneschijn. Helemaal niet, want er is best wel strijd en narigheid af en toe. Maar ik sta er niet meer alleen voor. Als ik nare onderzoeken moet ondergaan in het ziekenhuis, dan houdt Jezus mijn hand vast en dan lig ik daar niet meer alleen. Dat helpt mij heel erg om alles te doorstaan. Vroeger dacht ik: ‘oh wat een ellende!’ En dan maakte ik de ellende eigen. Nu stop ik het aan het einde van de dag in een doosje, doe er een strik omheen en geef het aan Jezus. Ik zeg dan: ‘Alstublieft, ik kan hier niets mee. Ik geef het aan U. U heeft het al volbracht!’ Dus ik blijf niet meer in de ellende zitten.’’
Aan mensen die op dit moment in de toestand verkeren waar Wendy zelf in zat vlak voor haar bekering, wil ze zeggen: ‘’God is altijd bij jullie. En mensen die zeggen ‘ik geloof niet in God of ik merk niet dat God er is’, tegen hen zou ik willen zeggen: ‘draai je dan eens om, want misschien heb jij je rug wel naar God toe gekeerd in plaats van God naar jullie.’’