Toen ik nog een tienerboefje was, wist ik ondanks alles al dat ik tegen abortus was. In de tijd dat de eerste abortussen legaal konden worden verricht was ik zestien. Er was oproer en er werd gedemonstreerd, maar de baas-in-eigen-buikbeweging begon aan een opmars die z’n weerga niet kent. Als we toen hadden geweten wat de Dolle Mina’s teweeg zouden brengen, was onze reactie dan ook zo timide geweest?
Tekst: Martin de Jong
Ik ben geboren in een arbeidersnest in Gouda. Mijn ouders waren geen praters en hadden nooit gestudeerd. Onze gesprekken gingen over dagelijkse dingen als school, voetbal en werk. Heel soms werd er aan tafel een gesprek gevoerd dat ik altijd heb onthouden. Zo ging het op een dag over een vrouw in de vriendenkring van mijn moeder. Zij had een abortus laten doen.
“Uitgerekend zij had grote moeite met het besluit van haar vriendin.”
Ik weet niet of mijn moeder het per se aan de grote klok wilde hangen, maar ze was woest. Mijn moeder, die lieve schat die na een moeizame jeugd en veroordeling door de kerk vanwege haar tienerzwangerschap, zowel de kerk als God vaarwel had gezegd. Uitgerekend zij had grote moeite met het besluit van haar vriendin. Het zat haar zo hoog dat ze het op tafel gooide terwijl mijn vader koud uit zijn werk kwam. Ik was zestien en het verhaal raakte me zozeer dat ik het nu nog helder voor de geest kan halen.
Christengekkies
In die tijd waren veel mensen tegen abortus en dat waren niet alleen christenen. Mijn moeder was bijvoorbeeld een “rooie” en actief voor de PvdA. Abortus was volgens haar moord met voorbedachten rade. Vandaag de dag hebben abortusvoorstanders deze groep handig in de hoek van de christengekkies geduwd: de blinde religieuzen, die maar niet met de tijd mee willen. Het is juist deze agressie die me de laatste tijd zwaar valt. Want als ik om me heen kijk naar de apathie over abortus, lijkt het demoniseren van prolifers te hebben gewerkt.
Op 28 april 1981, werd de Wet afbreking zwangerschap met slechts één stem meerderheid in de Eerste Kamer aangenomen. Sinds die dag zijn de levens van meer dan één miljoen kinderen in de moederschoot beëindigd met goedkeuring van de Nederlandse samenleving. Pas geleden werd er door de Europese Unie aan toegevoegd dat het een mensenrecht is om je ongeboren vrucht weg te laten halen. Wat doen wij? We gaan weer over op de orde van de dag.
Uit balorigheid plaatste ik een tijdje geleden een Tweet:
“Advies gevraagd. Een vriendin van mij heeft een kindje van 2 jaar. Een jongetje. Nu is ze weer zwanger en overweegt ze een abortus. Ze twijfelt nog: óf het kindje in de baarmoeder laten weghalen óf haar zoontje van 2 ombrengen. Medisch gezien brengt het laatste de minste risico’s”
“Liefde zegt dat ik mezelf opoffer voor het welzijn van de ander. Abortus zegt dat ik de ander offer voor het welzijn van mezelf.”
De reacties waren niet van de lucht. Ik moest opgesloten worden om de maatschappij tegen mij te beschermen. Hoe kan het dat we in dit mooie land zo ver verwijderd zijn geraakt van de liefde? Liefde zegt dat ik mezelf opoffer voor het welzijn van de ander. Abortus zegt dat ik de ander offer voor het welzijn van mezelf. Hoe ver zijn we verwijderd van onszelf en afgedaald in een riool van roekeloos egoïsme? Hoe koud moet je hart zijn, als je als overbetaalde politicus in Straatsburg het standpunt steunt dat abortus een grondrecht moet worden?
De levensstijl van de meeste mensen lijkt sinds 1981 heel ver doorgeschoten. Sommigen noemen het vrijheidsdenken die de bescherming van kwetsbaar leven heeft aangetast. Anderen vinden het een gevolg van het Hedonisme. En degene die er iets van zegt, wordt straffeloos weggezet als christengekkie.
Gepasseerd station
Nederland, mijn heerlijke land is als een kikker in een langzaam kokende pan gegooid en in slaap gesukkeld. Het laat alles maar over zich heenkomen. Zo las ik zelfs dat een de hervormde predikant in Trouw zei dat abortus een gepasseerd station is waar nooit meer een meerderheid voor komt. Om die reden adviseerde hij om abortus euthanasie niet al te bepalend te laten zijn voor je politieke stem. Hoe kan christelijk Nederland in slechts 40 jaar zo veranderd zijn? We moeten helemaal niet stoppen met het aankaarten van het grootst denkbare onrecht in ons midden.
Want dat is het, wanneer er achter gesloten deuren jaarlijks meer dan 30.000 mensenlevens worden beëindigd. Ik gun Nederland een beweging waarmee ze weer gaat opstaan tegen dit soort onrecht. Een maatschappij waar we schouder aan schouder durven staan en een eensluidend ‘NEE’ durven zeggen tegen waanzin, want dat is het.
Martin is naast voorganger van Motion Church in Utrecht, coach en therapeut voor professionals en sporters en trainer op het gebied van leiderschap en persoonlijke ontwikkeling. Samen met zijn vrouw schreef hij het programma “love sex en commitment” een programma waar je in 24 datenights een sterk fundament legt onder je liefdesrelatie, klik hier voor meer informatie.