Eigen artikel [EM1] vertaald naar Nederlands
10 dingen die ik leerde over liefdesverdriet – pt.1
Ik houd van verhalen vertellen. Ik denk dat de meeste mensen daarvan houden, op de een of andere manier. We vertellen vertalen. Aan anderen. Aan onszelf.
[EM2]
Ooit hield ik van een man en toen hij mijn hart brak begon ik mijzelf een hele bak aan verhalen te vertellen. Met elke onbeantwoordde WhatsApp en elke onbekeken Insta Story, met elk ongemakkelijk gesprek met een gemeenschappelijke vriend. Verhalen. Miniscule microsopische verhalen maar met een gigantische impact. Verhalen over of hijnog steeds om mij gaf. Over alle ‘waarom’s’ en alle ‘misschien’s’.
Kijk, ik ben door drie echte (romantische) breuken gegaan in mijn leven. Elk verhaal is enorm anders maar ik kwam er achter dat één ding hetzelfde was: ik. En hoe ik omging met de golven van pijn. [EM3]
Pijn? Ja. In onze maatschappij hebben we ruimte voor rouw maar vaak alleen wanneer iemand overleden is. Wanneer het aankomt op relaties… Wel, wordt het al snel messy. Mensen zeggen dingen met de beste intenties maar het lijkt alsof niemand echt weet hoe ze er om mee moeten gaan. En de waarheid gebied te zeggen: er is geen formule. En zo vaak faal ik nog episch in het zorgen voor mijn hart, het processen en het volgen van mijn eigen advies. Liefdesverdriet is een eeuwenoud ding. En zolang er liefde bestaat tussen imperfecte mensen, zal er een bepaald level van pijn zijn.
Ik wilde dit eigenlijk niet delen met de wereld. De meeste van mijn verhalen houd ik in mijn dagboeken, op gepende stukjes papier, op mijn telefoon, houd ik dicht bij mijn hart. Maar toen ik dit verhaal voorlas aan een vriendin van mij, kort nadat zei uit elkaar was met iemand, huilde ze, en fluisterde ze dat het woorden van hoop waren. Daarom wil ik het delen.
Genoeg met het intro. Hier zijn tien dingen die ik leerde over liefdesverdriet. Mogen deze woorden je een beetje heling geven aan dat prachtige, onbeschrijfelijke orgaan in je borst. Je bent een minnaar? Goed zo. Welkom bij de club.
1. Het zegt iets over jou.
Vroeger schaamde ik mij voor hoeveel ik voelde. Ik dacht dat ‘een sterke vrouw’ zijn betekende: ‘Ik heb geen man nodig, ik heb jou niet nodig’. Ik groeide op in een cultuur die zei: gevoelens zijn zwak. Wat zich vertaalde als: als ik echt sterk was, dan kon ik makkelijk verder gaan na deze relatie, toch? No feelings attached. [EM4]
Ik herinner mij dat ik mijn ogen er uit aan het huilen was na een korte romantische relatie. En ik probeerde mijzelf te pushen, wilde niet raar gevonden worden, needy of zwak.
Maar toen, op een bijzonder zware dag, belde een vriendin en zei: ‘’Elies, je weet dat dit meer iets zegt over jou dan over hem, toch? Dit is jouw grootste zwakte en grootste kracht. Jouw hart is enorm. En je houd zo diep van mensen. Als het al wat zegt, dan zegt het hoeveel jij van mensen houd.’’
In een soms nonchalante wereld waar we graag zo snel mogelijk ‘er overheen’ willen zijn en ‘door willen’ gaan, leerde ik: Ik ben een minnaar. Iemand die liefheeft. Heel diep.
Ik houd van Jezus en op een dag ging ik in mijn hoofd door alle moeilijke dingen die ik in mijn hoofd had meegemaakt toen ik ineens hem hoorde zeggen:
‘’Je weet dat je weer pijn zal worden gedaan, toch?’’
En ik: ‘’Bedankt God, dat is erg bemoedigend.’’
Jezus: ‘’…maar het dapperste wat ooit zult doen is kiezen voor liefde. Opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.’’
Liefde is een risico. Waarschijnlijk het grootste risico dat je ooit zult nemen. Ik denk niet dat liefhebben hetzelfde is als kwetsbaar zijn op hetzelfde niveau met iedereen, of geen grenzen hebben. Maar ik geloof dat we geroepen zijn om lief te hebben. En in mijn geval, als christen, is dat ook nog eens de meest zelfopofferende liefde die er is. Het was immers Jezus die zei: ‘’Heb je vijanden lief.’’ Hoe radicaal is dat?
In die tijd stuurde één van mijn vrienden een lied.
Let it Matter, van Johnnyswim. De christelijke zangeres schreef het lied een jaar nadat haar moeder was overladen. Want een jaar lang zeiden mensen tegen haar: ‘Je moeder is in de hemel’, ‘We bidden voor je zodat je je weer goed voelt’, tot ze op een dag realiseerde: Ik wil niet okay zijn. Ik wil de pijn voelen die hoort bij het verliezen van mijn moeder. Ze zingt: ‘’Jij was mijn vreugde waard, lief, jij bent mijn pijn waard.’’
Eén van mijn favoriete predikers, Kris Vallotton zei ooit: ‘’Je kan alleen maar liefhebben tot het nivaeua je je pijn wilt laten doen.’’
Ja, je hield heel erg veel van deze person. En om ineens van diepe intimiteit naar nonchalantie or zelfs haat te schuiven is heel erg onnatuurlijk voor een hart.
[EM5]
2. Push je hart niet, wees barmhartig.
Wanneer we verhalen aan onszelf vertellen en aan anderen, dan is dat omdat we willen begrijpen. We willen het mysterie ontrafelen. Aan anderen gaat dat ongeveer zo: ‘’Wel, hij is gewoon een sukkel die bang is. Hij komt wel terug.’’ Of: ‘’Ja, we pasten vanaf het begin al niet bij elkaar, dat was wel duidelijk.’’ Maar aan onszelf, is dit soort taal veel harder, veel donkerder. We vragen onszelf af: ‘’Ben ik niet leuk genoeg voor dit persoon?’’ ‘’Ben ik zo gebroken? Heb ik fouten die iedereen ziet behalve ik?’’ ‘’Zal ik ooit weer liefde vinden?’’
[EM6]
Gedurende mijn laastste breakup begon ik mijn hart ineens te zien als een echt persoon, een prachtige majestueuze vrouw. En ineens besefte ik dat de manier waarop ik tegen mijn eigen hart praatte iets was hoe ik nooit tegen een echt persoon zou praten. Dus ik begon een klein experimentje. Wat als ik mijn hart niet pushte? Wanneer ik een emotie voelde ik niet probeerde het zo snel mogelijk uit te vogelen, er klaar mee te zijn? Het ver weg drukte? Of wanneer de verleiding kwam om een verhaal te composeren, vooral wanneer iemand er naar vroeg, ik dat weigerde? Om simpelweg vriendelijk te zijn en zacht en te zeggen: ik weet het niet (waarom we uit elkaar zijn gegaan. Of we nog bij elkaar komen. [EM7] Of… vul maar in) Maar op dit moment voel ik mij … [voeg je eigen emotie hier in]
Ik ga deze berg in mijn eentje opklimmen, OP DIT MOMENT! Een tattoo nemen! Of een tof reptiel. Of misschien een kat? TIEN KATTEN[EM8] !
Toen ik door liefdesverdriet heen ging, voelde ik mij soms fantastisch. Maar soms was ik ineens boos, intens verdrietig, of puur waanzinnig (Ik ga deze berg in mijn eentje opklimmen, OP DIT MOMENT! Een tattoo nemen! Of een tof reptiel. Of misschien een kat? TIEN KATTEN[EM9] ! )
Op de meest random momenten kon ik getriggerd worden door iets kleins. Eten. De vlag van zijn land. Een film die we samen ooit keken, een lied. Wanneer je [EM10] hoofd vol zit met iets, dan zie je ineens overal ‘tekenen’.
Ik leerde om te pauzeren. Vooral in de dagen ná de break-up. Om niet een verhaal te vormen, zelfs wanneer mijn omgeving er om leek te smeken. Om mijn hart ademruimte te geven.