“A whole lot of what we call ‘struggling’ is simply delayed obedience. – Elisabeth Elliot” Deze quote deed me terugdenken aan de enorme shift van afgelopen jaar die ik afgelopen jaar heb meegemaakt. Waarin ik van ‘natuurlijk ouderschap’ naar Bijbels ouderschap ging. Ik heb de natuurlijk ouderschap stroom achter me gelaten. Een aardverschuiving was het wel. Huh, denk je nu misschien ook wel?! Jij doet toch alles ‘natural’ enzo? Ja. En dat doe ik nog steeds. Maar, God openbaarde me iets. Iets waardoor ik veel te lang heb moeten strugglen dan nodig was.
Tekst uit Instagrambericht Jessica van den Berg – Mountaingreen
Met een baby (3x opnieuw) die jaren niet slaapt en ik dus ook niet, bijvoorbeeld. En alles wat dat gekost heeft. God haalde me met vrij harde hand weg – in een moment – van de ‘natuurlijkouderschapachtige’ sferen waar ik in zat de eerste jaren (lees: bijna 8 jaar) van mijn moederschap. Het was het denkpatroon wat ik had aangenomen, de bril waardoor ik keek. Maar God…
Het was een klapper hoor, deze openbaring. Of correctie… hoe je het noemen wilt. Een schok, maar het klopte wel in een keer. Als Hij een luik opentrekt dan schudt de aarde maar toch klopt het ineens. Ken je dat Het ging Hem niet om (lang)borstvoeden, het ging niet over wasbare luiers, natuurlijke zeep, hands-off thuis bevallen en draagdoeken. Het ging om mijn hart.
Natuurlijk ouderschap en het aanbidden van kinderen
God zei (en ik deel nu iets heel persoonlijks, omdat Hij me daar nu toe beweegt, het is nu voor iemand die dit leest): ‘It’s child worship … You need to worship ME.’ [Het is aanbidding van kinderen … Je moet MIJ aanbidden.]
Child worship… Wow. En daar kwam Hij met Zijn VUUR. Om het weg te branden uit mijn hart. Uit mijn denken. Uit mijn systeem en leven en huis. ‘Mag ik?’ Ja, Heer. Ik will Uw weg! The narrow road. Het was een moment van bevrijding, van kei hard huilen dat je niet meer weet wat voor en achter is, van bekering, en afleggen.
De dagen daarna ging ik zien wat het, subtiel maar toch, had aangericht. Die denkwijze, dat aanbidden van wat God niet was. Het kind boven alles, voor alles en iedereen. Kinderen boven het huwelijk(sbed), kinderen boven tijd met God, boven het regelen van de orde in het huishouden, kinderen die weinig grenzen kennen, kinderen die niet over de jaren leren hun emoties de baas te worden, kinderen boven mijn gezondheid (onderhouden van de tempel van de Heilige Geest), mijn opvoeden haaks op de manier die de Bijbel voorstelt, zelfs al mijn slaap offeren voor deze ‘afgod’. Dat ‘natuurlijk ouderschap gebeuren en de rest is schadelijk’ denken. Kinderen die ‘wild&free’ opgevoed worden maar daardoor Gods doel missen… alsof het alles mag kosten.
Maar die prijs is alleen voor Jezus. Kinderen horen niet aanbeden te worden. Ze zijn een zegen, een liefdesgift van de Vader, maar geen god. Kinderen moeten niet aanbeden worden, maar getraind – zegt het woord. We moeten ze coachen en met liefdevolle autoriteit voor gaan. Voorleven. Ze zijn bedoeld om krachtige pijlen te zijn in deze wereld. Voortkomend uit een huis dat de orde van de hemel weerspiegeld.
Kinderen horen niet aanbeden te worden. Ze zijn een zegen, een liefdesgift van de Vader, maar geen god.
Het natuurlik ouderschap gebeuren gaf mij de boodschap dat ik alles ben wat ze nodig hebben, terwijl ook zij het moeten gaan leren zoeken bij Jezus. Hij kan alles geven. Dat kan ik nooit waarmaken. Ik investeer in ze maar ik offer niet langer meer mijn leven ten koste van alles. Ook dat hoort alleen voor Jezus te zijn.
De Heer vroeg me letterlijk een aantal boeken etc. te verbranden en afstand te doen van wat een soort religie in mijn hart geworden was. Zoals dat slapen nooit gekaderd of getraind mag worden. Of dat het ritme van het kind alles bepalend is, terwijl wij als ouders in het Woord geroepen worden om ze te trainen. Het was een stroming die bij mij luiheid voedde; laat de boel maar hangen en laat alles maar oké zijn, wat het kind ook vraag of nodig lijkt te hebben. Het is heel subtiel gewoonweg volgen van vlees en niet van Geest. De andersom volgorde. Zie ik nu.
En daarna, nadat ik alles had verbrand en afgelegd in mijn hart, merkte ik een diep verlangen naar nieuw fris, maar eigenlijk ook zo oud als het Woord, Boven-natuurlijk ouderschap. Dat is wat ik nu doe! Boven-natuurlijk.
Bovennatuurlijk ouderschap
Ik wil kinderen groot brengen die krachtig staan om de Naam van Jezus te vertegenwoordigen. Kinderen die weten wie ze werkelijk zijn en met een missie leven. Steady. Ik wil mijn wijsheid halen bij Geestvervulde ervaren ouders en vooral persoonlijk in mijn relatie met de Heilige Geest.
Ja, dat alles met bonebroth, barefoot schoenen, kamillethee en al de rest. Maar het hart. Mijn hart aanbidt de stroming en de kinderen niet meer, maar voed op. Mijn hart is vrijgezet van de natuurlijk ouderschap religie, die als je goed kijkt nog helemaal geen duidelijk goede vrucht heeft gebracht in deze setting van samenleving. Ik zie bijna alleen maar strugglende ouders die het niet helemaal lekker op de rit krijgen.
Al ben ik dat wennen aan bovennatuurlijk (Bijbels) opvoeden nog enorm aan het leren, want ook mijn hart heeft nieuwe opvoeding nodig, toch nu al: stap voor stap knapt het op! Het verschil wat ik duidelijk merk is dit: het beroofde mij van mijn God gegeven autoriteit als moeder, of ons als ouders. Die God gegeven autoriteit begin ik nu weer terug te nemen. En dat maakt een groot verschil!
Dit was een jaar van hervormen. En ‘vreemd’ genoeg kwam dit zo nodige inzicht pas toen die moeilijke slapeloze jaren erop zaten. Jaren waarin ik gestruggled had omdat ik een vreemde stem volgde op een bepaald gebied en niet die van de Herder. Ergens wist ik het wel, dat het niet klopte. Dat het misschien wel ongehoorzaamheid was, dat het zelfs in de kern rebellie was, al was het nog zo goed bedoeld. Opgemerkt, maar ik kon er de vinger niet goed op leggen. Nu ik persoonlijk Zijn stem over dit onderwerp heb gehoord herken ik die vreemde ook meteen.
Het waren jaren van strugglen die, met wat ik nu weet en zie (de Heer liet me veel voorbeelden zien van krachtige oudere – alles doorleefd met goede vrucht – vrouwen die mij het verschil konden laten zien), niet op die manieren nodig waren geweest.
Daar heb ik op mijn beurt de HEER naar gevraagd, want dat voelt wel een beetje van ‘hallo, kon dit niet wat eerder??! Had U deze blind spot van mij niet eerder kunnen aanwijzen? Waarom nu pas?!
‘Waarom zie ik dit nu pas?? Als ik dit toen had geweten dan…’, vroeg ik God. Zijn antwoord was: ‘Ik heb je laten gaan zodat je nu weet wat het doet, en jouw verhaal anderen brengt op het punt om het wel ‘nu’ al te zien. Daar ga ik je voor gebruiken in dit geval’.
En daarom deel ik dit nu. Als een soort ‘coming out’. Ik heb wat recht te zetten, en Hij wees ‘nu’ aan als de timing. Om dat wat krom was, recht te maken. Tegen dat in wat zo hip geworden is, maar niet (meer) op Gods agenda met mij staat, en misschien op die van jou ook wel niet meer. Het is tijd voor het Koninkrijk in onze huizen.
It’s the narrow road.
I love you Jesus.
Reacties
“Direct na het delen van dit bericht op social media kwam er een stroom aan reacties op gang. Vrouwen die met tranen vertelde hoe raak deze timing was geweest, dat ze het net een paar minuten voor ze het lazen hadden uitgeroepen naar de hemel omdat ze totaal vastliepen in het moederen… wisten dat het zo niet langer meer kon, dat dit niet het koninkrijk was. Vrouwen die instant tot bekering kwamen. Vrouwen die ineens inzagen waar ze mee bezig zijn geweest. En veel reacties met de woorden ‘de schellen vielen van mijn ogen’. We zijn weer enorm geraakt door wat God doet door onze online kanalen heen.”
Volg Jessica van den Berg op Instagram @mountaingreen en haar website mountaingreen.nl