Athalja Barneveld is een bekende aanbiddingsleidster in Nederland. Daarbij leidt ze sinds de coronatijd een gemeente in Enschede, een jeugdbediening en heeft ze uitdagingen in haar gezin. “De druk is vaak zo hoog, meestal begint mijn tijd met God met huilen onder veel tranen.” In dit artikel vertelt ze over de coronatijd en haar afhankelijkheid van God die er sterker door is geworden.
“Dit seizoen is sowieso een tijd dat elke christen wordt teruggeworpen op zichzelf. Je kunt niet meer leunen op je gemeenschap, of leunen op het geloof van een ander. In onze situatie kwamen we voor uitdagingen te staan.
Mijn zoontje kreeg last van zijn netvlies, wat effect had op zijn zicht. Hij worstelde hier echt mee. ‘Mama, waarom overkomt mij dit?’, vroeg hij. Hij had allerlei ‘waarom’-vragen en we hebben veel met hem erover gesproken.
“We merkten dat we heel moe werden van alles”
Daarnaast zijn we voorgangers midden in de corona-tijd. Je moet allemaal beslissingen nemen qua maatregelen. Daarbij moet je kijken hoe je God kunt dienen, wat goed is voor de gemeente en hoe we goede zorg dragen. We merkten dat we heel moe werden van alles. De opdrachten voor optredens namen daarbij ook af.”
Uitdagingen
In de sociale omgeving van Athalja en haar man speelden zich conflicten af en ook hun kinderen gingen soms door moeilijke uitdagingen. Daarbij sloten de scholen ook regelmatig. Allemaal problemen in een keer. “Op een gegeven moment kwam ik op een punt dat ik zei: ‘Ik heb niets meer’. Je zorgt voor alles en iedereen, maar ik had niets meer om uit te delen.”
“Mijn aanbidding in de binnenkamer begon ook standaard met huilen voordat ik ging danken. Ik moest mijn zoon overdragen aan de Heer en dat Hij Gods goedheid zou blijven ervaren, ook als zijn zicht beperkt zou blijven. Maar in de verdrukking en de pijn, kon ik wel met een onverdeeld hart naar God gaan.
En God bleef zeggen: ‘Ik ben erbij en Ik houd je vast.’ Ik kreeg toen ook een mooi beeld van ons als gezin in een tent, waar een enorme storm overheen raasde. Maar op de vier hoeken stonden engelen die de tent vasthielden. De Heer liet zien dat er na dit seizoen veel nieuwe dingen tot bloei komen, vanwege alle regen die was gevallen.”
Meeliften
Juist dit seizoen is een beproeving voor heel veel christenen, gelooft Athalja. “We hebben misschien vaak meegelift met de zalving die op het leven van een ander is, terwijl ik merk dat God nu zegt: ‘Ik wil niet dat je het van je kerk of je jeugdleider verwacht, maar dat je het van Mij ontvangt.’ Deze tijd is een tijd dat je alleen Hem als bron kunt hebben. Dat leerde ik zelf ook weer opnieuw toen ik zo leeg en verdrietig was en niets meer had om uit te delen.”
“En al zou zijn oog niet genezen, het feit dat God zo met hem bezig is, is mij alles waard”
Ondertussen gaat het met de twaalfjarige zoon van Athalja niet beter. Hij moet voor de achtste keer in dit jaar geopereerd worden. “Het is heftig. Gelukkig vindt hij steeds meer troost bij God.
Laatst heeft hij voor het eerst een beeld ontvangen van God. Hij zei ook: ‘Mam, het gaat goedkomen, God gaat mijn oog genezen.’ Hij is zo veerkrachtig. En al zou zijn oog niet genezen, maar het feit dat God zo met hem bezig is, is mij alles waard!”