Het voelt nog als gisteren: in de zomer van 2015 zat ik in een vol stadion in Nürnberg en we zongen met z’n allen: ‘Holy Spirit, I surrender, I say ‘yes’ to you’. Het kwam uit mijn tenen, zo intens zong ik het mee. Ik was het jaar daarvoor gedoopt en ik had mijn leven aan Jezus gegeven, maar dit voelde als een compleet nieuwe toewijding. Mensen, waaronder ik, die zeiden: ‘Heilige Geest, waar ik ook heen ga en wat U ook vraagt: ‘Ik wil ‘ja’ zeggen tegen U.’
Ook na dat de conferentie flow voorbij was, merkte ik dat er veel in me veranderd was. De Heilige Geest, die natuurlijk al langer in me was, had ruimte en toestemming gekregen om de richting van mijn dag te bepalen. Dat was een nieuwe stap. In 1 Thessalonicenzen 5:19-22 staat dat we de Heilige Geest niet moeten uitblussen. Dat uitblussen begint bij het negeren van de Heilige Geest, Hij is er wel, maar je schenkt Hem zo weinig aandacht – of negeert Zijn instructies -, dat je Hem niet meer hoort spreken en niets van Hem ervaart.
Toen ik Hem alle ruimte gaf, begon Hij heel duidelijk te spreken. In de winkelstraat, op het station, in de trein, op werk, voelde ik hoe Hij mensen uitlichtte die ik moest benaderen. Soms met een woord van kennis (1 Korinthe 12:4-11), andere keren door simpel het evangelie te delen. Op het begin kreeg ik vaak de schrik van mijn leven, omdat het glashelder was dat het de Heilige Geest was die tot me sprak. Vaak twijfelde ik wat ik moest doen, en dan was het moment weer voorbij. Dan was iemand alweer tien meter verder gelopen en dacht ik: ‘Oké, laat maar.’ Maar omdat de Heilige Geest zo intens in me bewoog, kon ik het niet steeds negeren. Ik lag soms huilend op mijn bed, omdat ik de enorme urgentie voelde. ‘Zou die persoon, die ik niet over Jezus heb verteld, nog een tweede kans krijgen?’
Heilige Geest
Langzaam maar zeker ging ik vaker in op de stem van de Heilige Geest en dat was niet altijd comfortabel. Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik in een volle trein ineens de urgentie voelde om uit te stappen. Soms was het ook zo ‘awkward’, omdat de hele coupé verschrikt naar je kijkt en die persoon zelf ook niet altijd even comfortabel ermee is. Ik had me al die tijd voorgenomen om niet zo’n Jezus-gekkie te worden, maar het begon er toch op te lijken.
Toch groeide de vrijmoedigheid elke keer. Prediken in de trein, in de metro, op de boot, op de markt in mijn eigen buurt – het kwam ook steeds vaker voor. Kort het evangelie delen en vervolgens een oproep doen tot bekering. Vervolgens verbaasd toezien hoe mensen je soms daadwerkelijk nabidden.
Ik weet nog dat ik de eerste keer op Schiphol publiekelijk het evangelie predikte. Het duurde een minuut en daarna rende ik een winkel in om me te verstoppen. Ik vond het doodeng. Ik wil deze details met je delen, omdat het gehoorzamen van de Heilige Geest voor mij soms ook een moeilijk proces van sterven aan je eigen vlees is geweest. Het maakte ook een einde aan comfortabele ritjes in de trein. Ik heb ook veel momenten gekend dat ik toch ‘nee’ heb gezegd tegen de Heilige Geest. Pijnlijk, maar op die momenten proef je tegelijkertijd zo Zijn genade. Hij zal je niet straffen als je soms faalt in het gehoorzamen van zijn instructies. Hij is blij als Zijn kinderen met vallen en opstaan de houding hebben om te proberen.
Urgentie
Inmiddels moet ik zeggen dat ik ook soms hele rustige momenten ken, waarbij ik me bijna afvraag: ‘Is die urgentie er nog in mijn hart?’ Ik geloof desondanks dat je nooit moet wachten op het juiste gevoel voor evangelisatie, maar dat je besluiten moet nemen.
Bijvoorbeeld het besluit om minimaal twee zaterdagen per maand met mijn kerk mee de straat op te gaan in Amsterdam, om mensen te winnen voor Jezus. Vroeger liep ik er tegenaan als in mijn kerk niet aan straatevangelisatie werd gedaan – en toen ik er in een kwam die het wel deed, ging ik nauwelijks. Dat is een beetje tegenstrijdig. Een toewijding was dus belangrijk. Ze werken met een geweldige, effectieve methoden die mensen in liefde confronteert met de eeuwigheid en mensen de kans geeft om zich te verzoenen met Jezus Christus.
Juist door het regelmatig te doen, blijft het vuur brandend in je hart en krijg je ook regelmatig kansen om mensen buiten deze zaterdagen tot de Heer te leiden. Bijvoorbeeld vorige week de elektricien die langs kwam en iemand die mijn auto kwam kopen. De laatste had letterlijk twee minuten, maar als je getraind bent in het evangelie verkondigen, is dat meer dan genoeg.
Dit bepaalt me bij twee belangrijke dingen:
- Het is belangrijk om in beweging te blijven voor de verlorenen – dé opdracht die Jezus ons gaf.
- Elke christen zou in staat moeten zijn om kansen te benutten en mensen simpel en effectief tot te Heer te leiden. Vaak maken we het heel ingewikkeld.
Precies bij deze twee punten ga je enorm geholpen worden op de Revive Day – The Era of Evangelism.
In beweging
Ja gaat namelijk op die dag het evangelie brengen, waardoor je in beweging blijft (of komt) en hoogstwaarschijnlijk zul je dingen meemaken die je gaan verbazen in positieve zin. Mensen zijn in deze tijd namelijk knetter open voor het evangelie. Het gaat je honger om verlorenen bij de Vader te brengen vergroten. Daarnaast kom je in contact met mede-christenen en bedieningen, die je op sleeptouw kunnen nemen als het om evangelisatie gaat.
Is het dan met het doel om een diehard straatevangelist te worden? Misschien niet, maar het is bedoeld zodat jij de kansen die zich voordoen in jouw leven om iemand tot de Heer te leiden, kunt aangrijpen. We gaan je aan de hand van een effectieve training leren hoe je dat doet.
Als het hele lichaam van Christus leert hoe je mensen tot de Heer leidt en discipelt – en de meesten hebben dat nooit geleerd, zoals Hans Maat eerder al zei in een artikel op Revive – gaat er écht iets veranderen in ons land. Dan hoeven we niet meer alleen te hopen en te bidden voor opwekking, maar dan zal opwekking plaatsvinden door ons heen!
Ik wil je daarom uitnodigen – kom naar de Revive Day – The Era of Evangelism. Reserveer hier je gratis tickets.