Jacobine Geuze is 34 jaar, getrouwd en moeder van drie kinderen. Vier jaar geleden kwam ze in een burn-out terecht na jarenlang geworsteld te hebben met angst en dwangneuroses. In korte tijd vond ze hier herstel in, vanuit Gods hulp en kracht. Inmiddels coacht ze als ervaringsdeskundige vrouwen die door hetzelfde heen gaan.
“Ik functioneerde niet meer”
“Op mijn 19e werd ik moeder. Dat is een drukke tijd waarin je maar doorgaat, maar niet alles verwerkt. Ook stopte ik met mijn opleiding en deed ik werk dat ik eigenlijk niet leuk vond. Ik bleef doorlopen met vervelende ervaringen en verwerkte het niet. Op een gegeven moment gaat je lichaam aangeven dat er dingen niet goed zitten. Bij mij ontstond er angst en ik begon dwangmatige handelingen uit te voeren. Als ik weg van huis ging wilde ik eerst alles controleren. Op een gegeven moment was ik daar een half uur mee bezig, voordat ik op de fiets stapte om mijn kinderen op te halen van school. Halverwege raakte ik dan zo in paniek dat ik terugkeerde naar huis om alles nog een keer te controleren. Daarom begon ik foto’s te maken van alles wat ik controleerde, zodat ik zeker wist dat het goed was.”
“Ik functioneerde niet meer. Ik vertrouwde mezelf helemaal niet. Bij alles wat ik deed, werd ik bang dat ik wat fout zou doen, waardoor ik een ander schade toe zou brengen. Ik was gastouder bij een gezin in huis op vrijdagen, daar maakte ik onder andere schoon. Het hele weekend was ik in mijn hoofd terug aan het draaien wat ik vrijdags gedaan had. Ik was dan bijvoorbeeld bang dat ik het schoonmaakmiddel had laten staan.”
“De dwangmatige handelingen deed ik om mijn angst te sussen. Door de angst schoot ik van binnen in een kramp. Ik had hartkloppingen, begon af te vallen en sliep steeds slechter waardoor ik ook geen weerstand meer kon bieden tegen de gedachten. Ik kreeg waanideeën dat ik het huis in brand had gestoken. En had een keer wekenlang het idee dat ik glas aan mijn handen had zitten waarmee ik anderen pijn kon doen.”]
“Je verheugen in God heeft niets te maken met je gevoel, het is een keuze.”
Vreugde ín angst bracht overwinning
“Vier jaar geleden had ik een paniekaanval toen ik op de fiets zat. Ik dacht: dit kan niet meer zo, ik wil niet op deze manier leven!. Toen heb ik mijn worsteling met mijn man gedeeld. Hij wist wel dat ik soms onrustig was, maar had niet door hoe ernstig het eigenlijk was: Ik had het er nooit over en probeerde alle uitingen zoveel mogelijk te verbergen. Op dat moment stortte ik in. Ik zat thuis op de bank met ogen als schoteltjes van angst. Ik kreeg zware medicijnen en ging in therapie bij de Hoop. De dokter zei: ‘Zij helpen je om hiermee te leren omgaan’.”
In die tijd leerde Jacobine niet alleen om met de angststoornis en dwangneuroses om te gaan, maar ook hoe ze hier vanaf kon komen. “Elke keer als ik angstig werd ging ik in bed liggen, onder de dekens met een dagboekje. Ik ging naar God toe. Hij gaf me inzichten over hoe belangrijk het was om me te verheugen in Hem (Ps. 37:4) en dat ik me mocht vasthouden aan Zijn beloften. Ik wist dat ik hier uit ging komen en dat God me totaal zou gaan herstellen.”
“Je verheugen in God heeft niets te maken met je gevoel, het is een keuze. Los van je omstandigheden en emoties geef je alles aan de Heer en dank je voor wat Hij je heeft gegeven. God heeft een hoopvolle toekomst voor ons. Je mag nu al leven in bevrijding en genieten van wat hij wil geven. Je mag los komen van wat jou belemmert om dat te doen. Veel mensen wachten totdat God iets gaat doen in hun leven om Hem dan te kunnen danken. Maar als je iets aan God vraagt, heb je het al ontvangen. Alleen moet dit nog zichtbaar worden in het lichamelijke. Daarom mag je er al voor danken!”
“Door dit te doen maakte ik hele grote stappen. Ik mocht ontzettend snel van de medicatie af, zo snel dat de artsen er verbaasd over waren.” Daarna was Jacobine ook snel van de dwanghandelingen af, en wist ze wat ze moest doen met angstgedachten. Inmiddels heeft ze al tweeënhalf jaar haar eigen coachingspraktijk.
“Dwanghandelingen heb ik niet meer. Maar soms probeert de duivel me wel echt aan te vallen met angstige gedachten. Bijvoorbeeld als ik uitstap in dingen die op mijn leven liggen. Dan moet ik mezelf echt stilzetten en zeggen: ‘Hier ga ik niet in mee’. Ik neem afstand van de gedachten en stuur het weg: ‘Dit is geen waarheid, ik stuur het weg in de naam van Jezus’. Tot slot proclameer ik de waarheid over mezelf en de toekomst.”
“Angst is een machtig wapen van de tegenstander”
De angst doorbroken
“Wat angst met je doet, is ongekend. Op mijn dieptepunt snapte ik dat er mensen zijn die het leven niet meer zien zitten. Angst is een machtig wapen van de tegenstander, het doet ontzettend veel met je. Alles in je lichaam gaat erop reageren. Juist daarom is het belangrijk om er echt wat mee te doen!”
“De eerste stap is om angst, stress en burn-out bespreekbaar te maken. Sommigen lopen er jarenlang mee door, maar het maakt je kwaliteit van leven echt minder. Als je in de openheid stapt en schaamte doorbreekt, is dat super knap! Ik vond (en vind) het fijn om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt. Zij hebben geen kennis vanuit boekjes, maar vanuit het hart. Ik blijf niet meer in mijn eentje worstelen met angstige gedachten!.”
Ten tweede is het belangrijk dat je je met de waarheid gaat vullen, “want ‘de waarheid maakt vrij!’ (Joh. 8:32).” Ook is het belangrijk dat je herstel ontvangt. “Vaak zit er onder stress en burn-out oude pijn uit het verleden en onverwerkte emoties. Als je boosheid, frustraties en bitterheid niet verwerkt en als je mensen niet vergeeft, blijf je in cirkeltjes rondlopen. De Bijbel zegt het ook: ‘Een neerslachtige geest maakt ziek’ (Spr. 17:22).”
“Ik zou tegen iedereen willen zeggen die last heeft van een angststoornis, dwangneurose en burn-out: Blijf hier niet mee worstelen, je kunt er volledig van herstellen. God wil helpen, je mag het gaan leren verwachten van Hem!”
