Vanuit de kerkgemeenschap waar ik jaren deel van was, belandde ik in een totaal andere wereld. Omdat ik jong was en een nieuw gezicht in de gayscene in Den Haag, kwam ik aan belangstelling niets te kort, wat mijn euforisch vrijheidsgevoel nog meer deed toenemen. Eindelijk was ik thuis, bij vrienden die me echt begrepen.
Een heel groot deel van mijn vriendenkring uit de kerk liet van de ene op de andere dag niets meer van zich horen, wat mijn woede versterkte. Een paar vrienden bleven me trouw en waren uiteindelijk ook enorme voorbeelden voor me in het geven van liefde en doordat ze volhardden in gebed voor mij. Ze zijn vandaag nog steeds voorbeelden voor me. Ik verhuisde naar het centrum van Amsterdam en ging in het theater als acteur werken. Mijn vriendenkring veranderde in een bont pluimage van mensen uit iedere maatschappelijke laag waaronder natuurlijk velen zoals ik. In mijn uitgebreide homo-vriendenkring leerde ik mensen kennen van wie ik ben gaan houden. Lieve mensen die ook het beeld van God in zich dragen in mooie en goede kwaliteiten en karaktereigenschappen; talentvol, gevend, empathisch, krachtig, kwetsbaar en noem maar op. Soms dacht ik: daar kunnen sommige gelovigen een voorbeeld aan nemen.
Niets te klagen
Ik had niets te klagen en werd ook gezegend in materieel opzicht. Je zou mijn leven perfect kunnen noemen. Maar toch, diep van binnen had ik geen vrede. Ik begon te veranderen. Ik werd cynischer, harder, ontevreden en onzeker. Ik werd materialistisch en was enorm met mijn lichaam bezig, want dat moest er perfect uitzien. De wereld waarin ik me bevond was erg op het uiterlijk gericht. Regelmatig had ik bevestiging nodig van andere mannen. Dan trok ik een strakke spijkerbroek aan en een T-shirt om mijn spieren te showen, en ging ik hup, het uitgaansleven in om te scoren.
“Mijn eigenwaarde als persoon was helemaal afhankelijk van de waardering die ik kreeg van andere mannen.”
De ultieme bevestiging, kreeg ik als ik na een spannende avond iemand versierd had, en daar seks mee had. Mijn eigenwaarde als persoon was helemaal afhankelijk van de waardering die ik kreeg van andere mannen. Diep in mezelf was daarom ook een enorme angst voor verwerping aanwezig. Stel je voor, dat ik niet in de smaak zou vallen. Van het euforische vrijheidsgevoel dat ik aan het begin had was niets meer over. Ik voelde me een slaaf van mijn gevoelens en had het gevoel dat ik vast zat in een levenspatroon waar ik niet meer uit weg kon komen. De diep liggende angst voor verwerping en afwijzing was de drijfveer achter het zoeken naar seksuele contacten. Ergens dacht ik dat als een man seksueel in me geïnteresseerd was, dat dat de behoefte aan waardering en bevestiging in mij zou vervullen.
Behoefte aan bevestiging
Ik was niet monogaam, ook niet binnen mijn relatie. Mijn enorme behoefte aan bevestiging dreef me ook tijdens mijn relatie vaak in de armen van een andere man. Mijn eigen partner was niet genoeg. Het was alsof ik een bodemloze put was. Als ik een seks partner had gescoord, had ik even een goed gevoel, maar niet lang daarna was het effect van de intimiteit totaal verdwenen en had ik meer nodig.
De eenzaamheid in mij werd steeds groter. Aan de buitenkant was dat niet te merken. Van buiten was ik de joviale, grappige, vrolijke en goedgemutste man, maar van binnen was ik een steeds eenzamer wordende, naar God roepende kleine jongen. Want ook al had ik God verlaten, in mijn binnenste was er al die jaren een gebed dat gebeden werd. Regelmatig klonk er in mijn hoofd een gebed, dat soms ook mijn stembanden bereikte en dan fluisterde ik zachtjes de woorden. Iets in mij riep doorlopend tot God:
“God laat mijn hart niet verharden. Neem uw Heilige Geest niet van mij weg. Wees mij genadig o God, vergeef mij, haal mij hieruit !”
Terwijl ik mezelf totaal overgaf aan een hedonistische levensstijl, zag ik steeds duidelijker de pijn, de diepe eenzaamheid, het enorme verlangen naar bevestiging en liefde in de gebrokenheid in mij en in anderen om me heen. Het was alsof ik Iemand bij me had die telkens de mechanismen binnen die levensstijl blootlegde. Het was alsof ik door de façade heen kon kijken terwijl ik er zelf ook aan deelnam. Ik ben ervan overtuigd dat Gods Geest me deze dingen liet zien.
Het werd voor mij ook steeds duidelijker dat het uitleven vanuit mijn gevoelens me afsneed van wie ik in werkelijkheid was. Het was alsof ik een jas had aangetrokken die me helemaal niet paste. Ik was een slaaf van mijn gevoelens geworden, voortdurend op zoek naar zintuigelijke prikkels. En ik wist niet meer hoe ik daarvan los kon komen. In mijn eigen ogen was ik niet veel meer waard, maar God dacht daar anders over. Dat bleek toen Hij totaal onverwacht uit de hoek kwam en me totaal verraste.
Ik kampeerde met mijn toenmalige partner op de Veluwe, compleet met sleurhut en ruwharige teckel, toen ik in de ochtend, terwijl ik alleen door het bos liep, op mijn mobieltje werd gebeld.
Theatergezelschap
Ik werd uitgenodigd om deel te worden van een theatergezelschap dat zich toelegde op het spelen van Bijbelverhalen in musicalvorm. Ze laten bij elk optreden groepen kinderen meespelen, zodat ze het verhaal op een unieke wijze kunnen ervaren en de boodschap kunnen beleven. Een ervaring die de kinderen bijblijft.
“Ik had altijd het gevoel dat ik door christenen voor half werd aangezien.”
De directie van het gezelschap kende mij onder anderen van mijn werk voor de EO als acteur. Ze wisten ook van mijn homoseksualiteit. Toch belden ze me op om me uit te nodigen deel te worden van het gezelschap. Ik aanvaardde de uitnodiging en toen ik het gesprek beëindigde had ik tranen in mijn ogen.
Ik had altijd het idee dat ik door christenen voor half werd aangezien. Dat ik in hun ogen een soort paria was. Maar nu werd ik zowaar gevraagd om deel te worden van iets heel moois, een werk van God. Ik was diep geraakt door de uitnodiging bij hen te komen werken en ik wist op de een of andere manier dat dit een uiting van Gods liefde voor mij was. Hij sloeg me niet om de oren met oordeel en verdoemenis. Nee, Hij had zijn armen in liefde voor me geopend en nodigde me uit deel te worden van een bediening. Ik, in mijn gebroken staat van ‘zijn’ werd uitgenodigd om voor Hem te komen werken. Ik heb gehuild daar, alleen in het bos. Ik ervoer Zijn omhelzing en ik voelde me zo ontzettend blij. Mijn Vader was naar me toegekomen in mijn staat van zijn en had me uitgenodigd. In de muur die ik om mijn hart heen had gebouwd ontstonden de eerste barsten.
Muur begon te breken
Het gebed dat jaren vanuit mijn ziel werd gebeden was gehoord. God maakte een begin met Zijn plan om die muur te breken. Binnen in me begon een piepklein beetje hoop te groeien en aarzelend durfde ik de gedachte te aanvaarden dat God toch van me hield. In figuurlijke zin begon ik te rennen. Ik wilde terug naar mijn Vader, maar ik wist de weg nog niet goed.
De jaren daarna, al werkend bij de theatergroep, werden de mensen binnen het team mijn vrienden, maar ook mijn kerk. Ik werd constant geconfronteerd met Bijbelverhalen en de boodschap en thema’s daarin. Mijn collega’s waren de handen en de voeten van Jezus voor mij. Ze gaven mij onvoorwaardelijke vriendschap. Als ik tijdens de optredens de meespelende kinderen zag genieten, ging er dankbaar gevoel door me heen dat ik een deel mocht zijn van Gods werk. De muur rond mijn hart brokkelde steeds verder af, puur en alleen door de onvoorwaardelijke liefde die mij werd gegeven. Elk optreden confronteerde me met Gods liefde. Ik ging altijd voldaan terug naar huis en zat vaak in de auto met natte ogen omdat ik weer diep was geraakt.
Tijdens de jaren bij het gezelschap leidde God mij tot een punt waarop ik uiteindelijk mijzelf weer terug in Zijn armen zou werpen. Maar dat had nog veel voeten in de aarde. Hierover vertel ik in het laatste deel van mijn verhaal.
Wordt vervolgd.
Dit is een drieluik over Jan zijn homoseksuele gevoelens, zijn zoektocht naar God hierin en waarom hij – uiteindelijk – besloten heeft om celibatair te leven. Klik hier om het eerste deel te lezen.
Wil je contact opnemen met Jan? Mail naar: [email protected]