Nataschja van Viersen-van den Brink groeide op in een niet-gelovige familie en leefde erop los in haar jeugd. Niemand in haar omgeving zou verwachten dat ze ooit christen zou worden. Totdat haar ongeboren baby, nu een jaar geleden, overleed. “Toen zei ik tegen mijn vriend: ‘Het klinkt misschien raar, maar als Jezus ons kind wegneemt, dan wil ik weten waarom dat gebeurde. Ik wil gaan geloven.’” Er volgde een jaar waarin Nataschja naar God zocht én Hem vond. Ze leerde veel over Gods goedheid, ze leerde het verlies van haar kind een plek te geven. Ze gaf haar leven over aan Hem.
Ze legt uit hoe het begon. “Precies een jaar geleden overleed ons kindje van vijftien weken oud. Ik moest bevallen. Ik was eerst boos en verontwaardigd, maar al snel kwam er in mij een nieuwsgierigheid naar boven. Waarom gebeurde dit eigenlijk? Ik wilde het van God zelf horen, dus opende ik mezelf voor Hem.”
Collega
Haar vriend vond het prima. “Die zei: ‘Nou ja, je moet het zelf weten. Als je mij maar niet gaat verplichten.’” Uiteindelijk ging Nataschja in haar omgeving zoeken naar mensen die gelovig waren. Die vond ze. “Ik ontmoette mensen die zeiden: ‘Sinds ik God heb, heb ik meer rust en reinheid in mijn leven, en is het leven vrolijker en rustiger.’ Uiteindelijk kwam ik ook bij een collega uit die Wilco heet. Ik werkte daar veel mee samen.”
“Ik ontmoette mensen die zeiden: ‘Sinds ik God heb, heb ik meer rust en reinheid in mijn leven, en is het leven vrolijker en rustiger.’”
“Ik zei: ‘Kun je mij dingen vertellen over Jezus? Ik wil er graag meer over leren, maar ik ben nog een beetje zoekende.’ Wilco reageerde enorm enthousiast. Hij voelde zich enorm blij dat ik het vroeg. Toen zei hij: ‘Ik kom bij je langs, dan zal ik je er alles over vertellen en ook filmpjes laten zien.”
Samen bidden
“Uiteindelijk is hij langs geweest en het was zo mooi wat hij allemaal vertelde. Ik zei: ‘Wow, dat is geweldig als je zo’n band met Jezus kan hebben.’ Hij vroeg toen of ik Jezus ook wilde aannemen. ‘Ja, dat wil ik nu meteen doen’, zei ik.”
Wilco en Nataschja gingen toen samen bidden. Hij bracht haar voor de troon van God en bad toen samen met haar het zondaarsgebed, vertelt Nataschja. “Ook had Wilco sterk het gevoel dat hij bij mij voor genezing moest bidden. Dat vond ik ook helemaal goed. Hij ging voor me bidden, al had ik nog niet verteld waar ik last van had.”
“Toen hij bad, voelde ik meteen een warme gloed door mijn lichaam gaan.”
Toen gebeurde er een wonder, vertelt Nataschja. “Ik had al tien jaar een whiplash en ik had daardoor heftige pijn in mijn nek. Daardoor kreeg ik mijn arm niet omhoog. Toen hij bad, voelde ik meteen een warme gloed door mijn lichaam gaan. ‘Volgens mij heeft het gewerkt’, zei ik. ‘Het voelt alsof ik bevrijd ben.’ Ik kon mijn hoofd weer volledig draaien en ik kon zelfs een tattoo zien op mijn rug. Eerder was de beweging van mijn nek te beperkt om die te kunnen zien.”
Kerk
Wilco vroeg ook aan Nataschja of ze meewilde naar de kerk. “Ik zei: ‘Natuurlijk’! Toen ben ik de zondag erop met hem meegegaan, het was supermooi! Vol kracht ook. Toen besefte ik meteen: ‘Dit is nu deel van wie ik ben. Hier blijf ik voor de rest van mijn leven aan verbonden.’ Ik ben vanaf toen steeds meegegaan naar de gemeente en ben ook veel boekjes gaan lezen die mij verder hielpen in het geloof.”
“Toen ben ik De zondag erop met hem meegegaan, het was super mooi! Vol kracht ook.”
“Uiteindelijk werd ik ook thuis bij de Bijbelcursus van Wilco’s broer uitgenodigd. Ik vond dat geweldig, ik wilde er met volle kracht ingaan. Het voelde allemaal zo ontzettend goed. In december 2019 ben ik uiteindelijk gedoopt.”
Tijdens het dopen gebeurde er ook een wonder, vertelt Nataschja. Ze vertelt dat haar beenlengteverschil van twee centimeter ineens wegging. “Ik voelde een enorme pijn tijdens het dopen, maar daarna liep ik ineens anders. Ik kreeg eerder een zooltje van de podoloog, maar dat had ik niet meer nodig. De podoloog snapte er niets van, want in het systeem stond dat ik een groot beenlengteverschil had. ‘Ik weet wel waar het door komt’, zei ik tegen hem.”
Beeldjes
Nataschja vertelt dat er in haar huis inmiddels veel veranderd is. Ze heeft de boeddhistische beeldjes in het huis opgeruimd en ook is er gebeden voor de slaapkamer van haar zoontje. Dat gebed heeft ertoe geleid dat Nataschja’s zoon inmiddels goed kan slapen.
Is dit nou totaal uit de lucht komen vallen en had Nataschja nooit iets met het geloof? Ze vertelt. “Ik ben totáál niet gelovig opgevoed. Alleen mijn oma was katholiek, maar mijn moeder had het katholieke geloof losgelaten. Ze betrok ons er ook nooit in. Ik had altijd wel het idee dat er ‘iets’ was.”
“Mijn familie heeft er daarom ook veel moeite mee dat ik geloof. Mijn ouders en mijn broertje lachten me op het begin ook uit. Ik heb een wilde jeugd gehad en deed eigenlijk alles wat niet bij het geloof paste. Ze vonden het niets en wilden er ook niet teveel over horen. Inmiddels zie ik wel dat ze zich meer aanpassen. Ze vloeken bijvoorbeeld niet zoveel meer als ze bij mij thuis zijn. Ik draai er zelf ook niet omheen. Dan zeg ik: ‘Ik weet waar ik na dit leven naartoe ga, ik hoop niet dat na dit leven onze wegen zullen scheiden.”
“Hij is ook weleens mee naar de kerk geweest. Tijdens het eerste lied moest hij meteen huilen. Dat is een goed teken, God raakte hem aan.”
Nataschja’s vriend is meer open voor het geloof geworden. “Hij ziet wel dat ik sterk ben veranderd en hij ziet ook dat onze zoon rustiger is. Daar is hij blij mee en hij wil het geloof eigenlijk ook wel. Hij is een enorme binnenvetter, dus hij uit zich niet zozeer. Hij zei: ‘Je moet mij niet pushen, ik doe het op mijn eigen tempo.’ Ik vind dat mooi, hij zoekt zijn eigen weg hierin.”
“We bidden ook gewoon aan tafel en de liedjes die we zingen vindt hij ook mooi. Hij is ook weleens mee naar de kerk geweest. Tijdens het eerste lied moest hij meteen huilen. Dat is een goed teken, God raakte hem aan. Ik weet dat hij er straks volledig in meegaat.”
Baby
Terwijl het verliezen van een baby voor mensen reden kan zijn om zich van het geloof af te keren, was het voor Nataschja juist een reden om God te zoeken. Ze legt uit hoe dat kan. “Ik heb altijd wel een fascinatie voor het geloof gehad. Dit was een mooie opening voor God om Zijn liefde aan mij te laten zien. Het heeft me ook veel kracht en troost gegeven, dat ik weet dat ons kindje bij Jezus is. Ons kindje heeft nu een heel mooi leven.”
“Mijn levensinstelling is sowieso erg veranderd. Vroeger leefde ik bij de dag, en nu denk ik: ‘Het duurt nog lang hier op aarde, ik wil naar de hemel.’ Ik vertel daarom zoveel mogelijk mensen over Jezus en ik hoop dat zoveel mogelijk mensen nu de goeie kant op gaan.”
Geweldig, Halelujah! Als je God een klein beetje de ruimte geeft kunnen er grote dingen gebeuren…!!