Paul en Sophie van Dormael zijn 48 jaar getrouwd en hebben vier kinderen gekregen, waarvan er inmiddels twee zijn overleden. “Het is een harde klap geweest, een tijd van diepe rouw. Maar we mogen weten dat ze op een hogere weg zijn. Het heeft ons verlangen naar de hemel en naar Jezus nog sterker gemaakt”, vertellen Paul en Sophie in de onderstaande video van Revive.nl. Ze delen over hun worstelingen nadat twee kinderen overleden en een derde kind daarnaast nog vocht voor zijn leven.
Sophie doet een bijzondere uitspraak, na zoveel verdriet te hebben meegemaakt. Ze zegt: “We voelen ons bevoorrecht, als kinderen van God”. Sophie vervolgt, en vertelt als eerst over het overlijden van haar zoon: “We zijn in 1975 getrouwd en in 1976 kregen we onze eerste zoon. Dat liep goed en voorspoedig. Maar op zesjarige leeftijd werd er bij hen een vrij ernstige spierziekte ontdekt. Hem werd gelijk voorgehouden: ‘Uw zoon zal niet volwassen worden omdat het een progressieve spierziekte is.’ Z’n hart en z’n ademhalingsspieren zouden steeds zwakker worden.”
Paul: “We hebben altijd gebeden en geloofd dat er een wonder zou gebeuren en dat deze zoon, Dick, niet zou overlijden. Maar nu twee jaar geleden is hij op 45-jarige leeftijd toch overleden aan deze ziekte. Maar wat we belangrijk vinden om te vertellen is, dat je boven je omstandigheden uitgetild wordt.”
Zwaard van Damocles
Toen ze het hoorde, hing het nieuws echter als een zwaard van damocles boven hun hoofd. Ze leerden in die tijd dat je geen zorgen moet hebben voor de dag van morgen, omdat elke dag genoeg heeft aan zijn eigen zorgen. Ze namen Dick daarin mee, in hun geloof en naar de gemeente waar ze heen gingen. Hij heeft z’n leven daar ook overgegeven aan God en is op z’n zestiende gedoopt. Achteruit ging Dick wel.
“Op zijn negende jaar zakte hij in elkaar en op zijn twaalfde kwam hij in een rolstoel terecht. Maar er was kracht voor elke dag. Toen Dick 25 was ging z’n broer op kamers. Hij was zelf oudste van het gezin en wilde dag ook, maar z’n spieren namen zo af in kracht. Als hij een pen liet vallen, moest iemand anders het voor hem oprapen.
Toch heeft Dick nooit geklaagd. Hij heeft zelfs een boek geschreven, met de titel: ‘Ik loop al op gouden straten.’ Daarin spreekt hij over zijn worsteling dat hij nog geen vrouw had en hoe hij achteruitging. Hij was ook wel teleurgesteld toen het op z’n 45e achteruitging en zijn genezing niet leek te komen. Hij zei: ‘dit is niet zoals ik het bedacht had.’ Dat gold ook voor ons, maar aan het eind moesten we het toch overgeven. Er vond een heel mooi afscheid plaats met een schitterende dankdienst.”
Pittig
De gebeurtenis was pittig voor Paul en Sophie, maar al snel moesten ze zich opmaken voor een volgende strijd. Sophie vertelt. “Dick overleed in oktober, en de januari die daarop volgde, zei onze dochter van veertig die huisarts is: ‘Ik ga een foto laten maken van mijn buik, want die is dikker en ik heb een vrouw in de praktijk gehad bij wie het mis was.’ Toen is ze die foto gaan maken en direct zeiden de artsen: ‘Het is helemaal mis.’
Ze bleek een zeldzame vorm van kanker te hebben in haar buikschort. Het zat helemaal vol met tumoren, dit komt bij vrouwen zelden voor.” Wat gaat er dan als ouders door je heen? Dick: “Er komen ontzettend veel emoties over je heen, maar ondanks dat je net Dick hebt weggebracht, komt er toch weer geloof en verwachting in je hart: ‘Dit gaat goedkomen.’”
Groot getuigenis
Petra, de zieke dochter van Paul en Sophie, had ook het boek ‘Jezus aanraken’ van Tom de Wal gelezen. Ze was er zo door bemoedigd dat ze overtuigd was dat het goed zou komen en dat haar verhaal een groot getuigenis zou worden. Uiteindelijk is ze toch overleden heeft ze twee jonge meisjes en een man achtergelaten. Paul: “Ik begrijp hier helemaal geen bal van, maar dat hoeft ook niet.”
Ook een ander kind van Paul en Sophie, Daniël, werd uiteindelijk getroffen door een herseninfarct en vecht nu om er weer goed bovenop te komen.”
Huilend zegt Sophie: “Dat is…. Veel!
Ze vervolgt: “We zijn door dit hele gebeuren meer bezig gegaan met wat ons na dit leven te wachten staat. We lezen veel in de Bijbel en in boeken die schrijven over de hemel. We zijn daar zo door verkwikt, omdat we weten dat twee van onze kinderen daar al zijn. De schoonheid die daar is en de onvoorwaardelijke liefde zonder pijn en verdriet, dat is ons beloofd. Je ziet daar naar uit.
We blijven altijd als kinderen van God een beroep doen op de zegeningen en de beloften die in de Bijbel staan, maar als het toch anders loopt, weten we dat het mooiste er nog aan zit te komen. Daar verheugen we ons echt op! Onze relatie met Jezus is veel intenser geworden en dat zien we echt als een cadeau.”
Bekijk hier het indrukwekkende getuigenis van Paul en Sophie: