Pieter en Jolanda van Rest uit Groningen waren superblij toen hun prachtige dochter Kim geboren werd, vertelt Pieter. Eerder hadden ze een miskraam gehad, dus de eerste maanden waren best spannend. “In die tijd wist je als ouders meestal niet of het een jongetje of een meisje zou worden. Dat gold ook voor ons. Het was dus een verrassing. En er kwam een prachtig, gezond meisje.” Echter veranderde de situatie in een nachtmerrie en moesten Pieter en zijn vrouw afstand doen van hun dochter… In dit artikel vertelt hij erover.
“Kim was een heel vrolijk, opgewekt meisje. Echt een dochter van d’r mama. Onbevangen ook. Met Sinterklaas was ze altijd enthousiast. Niks bang voor Piet of Sint. En als Sinterklaas vroeg wie er bij hem op schoot wilde zitten, stak zij telkens haar vinger op. Zo zat ze minstens drie keer bij hem op schoot. Ook haar grote broer, Tondo, maakte er handig gebruik van. Want ze was een echt charmeurtje. Ze wist ons altijd prima met haar mooie glimlach om haar vingertje te winden; en vooral papa was natuurlijk haar ‘slachtoffer’. Zij kreeg altijd veel gedaan. Prachtig!”
Wat waren herinneringen die je koestert?
Pieter van Rest: “Er zijn er natuurlijk heel veel. Maar een van die mooie herinneringen is dat ik voor haar derde verjaardag een fietsje had gekocht en opgeknapt. Kim wilde heel graag fietsen. Ik had ‘m oranje geverfd en er twee zijwieltjes erop gezet. Het zag er uit als nieuw. Het was natuurlijk een verrassing en dit keer brachten haar charmes daar geen verandering in. Toen ze het fietsje kreeg was ze superblij. Ze was bijna niet meer van het fietsje af te krijgen, zo blij was ze. Racend over de stoep, met haar blonde haren wapperend in de wind, dat was Kim.”
Waarschijnlijk leefde je in het besef dat je haar je hele leven bij je zou hebben… Maar dat veranderde; wat gebeurde er?
Pieter van Rest: “Het was de bekende donderslag bij heldere hemel. Ze had pseudokroep, net als haar grote broer kort daarvoor had gehad. Op zich een onschuldige aandoening waar je het vooral benauwd van kan krijgen. Mijn oma werd 100 en we hadden een groot feest in Zwolle. We zijn daar ‘s avonds wat eerder weggegaan omdat Kim wat benauwd was. ‘s Avonds en ‘s nachts heeft Jolanda, mijn vrouw, nog met haar gestoomd in de badkamer. Ze zijn beiden rond half vijf in slaap gevallen. Ik sliep in Kims bed.
Toen ik rond kwart over zeven op de kamer kwam om me aan te kleden zei ik tegen Jolanda: ‘goh, wat is ze stil.’ En even later, ik was net beneden, hoorde ik Jolanda roepen ‘ze is dood, ze is dood’. Achteraf bleek het een bacterie te zijn (hemolytische streptokok), die de zuurstof-vervoerende cellen in het bloed afbreekt. Het komt zelden voor dat deze bacterie in het bloed terecht komt. Toch gebeurde het bij Kim. Domme pech…”
De grootste nachtmerrie die je als vader kan hebben…
Pieter van Rest: “Het was uiteraard vreselijk. De pijn en het verdriet zijn zo intens. En het zijn 100.000 dingen waardoor het wordt aangeraakt. Herinneringen, spullen in huis, muziek, andere kindjes, dingen die mensen zeggen, het verdriet wat je ziet bij Jolanda en Tondo, de onmacht om er iets aan te doen, de wereld die gewoon doorgaat alsof er niks aan de hand is. En op dat moment wist ik, wisten we geen uitweg.”
Mensen in je omgeving zeggen dat je er nooit meer helemaal bovenop komt, dat lijkt vast realistisch?
Pieter van Rest: “Ik werd zelf actief in de Vereniging ouders van een overleden kind. Het contact met lotgenoten hielp me te zien dat waar ik doorheen ging, heel normaal was. Maar het geluid was ook daar: het gaat nooit meer over; je moet het leren een plekje te geven. Ik zag dat ook in de levens van mensen waarbij hun kind al heel lang geleden was overleden. Ik zag en hoorde daar bovendien dat veel huwelijken er door waren gestrand. Het perspectief was dus bepaald niet rooskleurig.”
Totdat je ontdekt dat er wel herstel mogelijk is, hoe ging dat?
Pieter van Rest: “Zes jaar na het overlijden van Kim gingen we van de traditionele kerk waar we altijd actief in zijn geweest, naar een andere gemeente: Destiny Church Groningen. Daar leerden we meer en meer het woord van God kennen. We leerden dat Hij een God is van leven en niet van dood. Dat God met ons mee huilde. Dat Hij dit nooit heeft gewild. Dat Hij het allerbeste voor ons wil.
En Hij de God is die redt, geneest, bevrijdt en voorziet in alles wat je nodig hebt in je leven. Dat bij Hem alles mogelijk is. Wat wij niet kunnen, is mogelijk bij Hem. Er ging een nieuwe wereld voor ons open. We kregen nieuw perspectief. Nieuwe hoop en beetje bij beetje nieuw geloof. Ommekeer dus!”
Hoe werd dit herstel werkelijkheid?
Pieter van Rest: “Het was natuurlijk geen kwestie van één keer bidden en klaar is Kees. Het genezen van je ziel heeft tijd nodig. Maar God deed het werk. Wat ik persoonlijk ervaarde was dat naarmate ik God beter leerde kennen, ik Zijn beloftes voor m’n leven en Zijn wil voor m’n leven, ging spreken en verklaren. M’n gedachten veranderden. En ik ontdekte dat die woorden kracht hebben. Ik merkte dat tijdens de worship in de gemeente, tijdens de prediking en door gebed, God de pijn en het verdriet aanraakte en beetje bij beetje – eigenlijk zonder dat je het echt in de gaten had – mij genas.
Het is als met wat het woord zegt over het doden van de werken van het vlees. Ook dat komt voort uit je ziel. Hoe worden die werken gedood? Door te wandelen in de Geest (Gal. 5: 16). Als je de Geest volgt, als je de Geest de ruimte geeft, doet Hij wat je zelf niet kan! Geweldig! Jolanda had ook echt bovennatuurlijke ervaringen met God. Zo werd bijvoorbeeld het verdriet waar ze zelf niet bij kon komen (omdat ze dacht ‘als ik dat toelaat ga ik dood van verdriet’) er tijdens een bijeenkomst van vrouwen in de gemeente tijdens gebed er door de andere vrouwen ‘uitgehuild’. Ze hoorde zichzelf in de anderen huilen. Dát is God! Zo ontvingen we beiden genezing; volkomen herstel!”
Wat zou je mensen vanuit dit oogpunt adviseren die door vergelijkbare trauma’s heen gaan?
Pieter van Rest: “Ik zou in de eerste plaats iedereen die met verlies heeft te maken (wat het verlies ook is) willen bemoedigen: er is een uitweg! Er is herstel mogelijk. Dit hoef je niet je hele leven met je mee te dragen. Jezus is de weg! Leg je leven in Zijn handen. Hij is bij machte oneindig veel meer te doen dan wij bidden of beseffen. Hij geneest! Ja het heeft tijd nodig, maar Hij geneest. Geen littekenweefsel; geen rafelrandjes, volkomen herstel!
Maar zorg dat je omgeven wordt met mensen die geloven. Mensen die je opbouwen en bemoedigen. Je kunt het niet alleen. Je hebt mekaar nodig. Voor ons was de gemeente waar we deel van werden (en nog steeds zijn), van ‘levensbelang’. Onderschat dat niet. Ik hoor veel christenen die niet beseffen en/of geloven dat God ook dit soort wonden geneest. Dat is niet wat je nodig hebt te horen. Zoek mensen die met je staan in geloof en ga zien wat God doet!
Dit is ook waarom ik dit boek heb geschreven. Opdat ons verhaal en onze ervaring andere mensen mag helpen en nieuw perspectief mag bieden. Mensen ‘moeten’ horen: er is een uitweg en Zijn naam is Jezus!”
Geloof je dat je Kim weer gaat ontmoeten?
Pieter van Rest “Geloof is zeker weten. En dit is een van die dingen die ik zeker weet! Ja, we zullen Kim weer zien. Dat is wat het woord van God zegt en belooft. En dus is het zo. Hoe geweldig is dat. We dienen een machtige God!”
Klik hier om het boek ‘DOOR-LEVEN – ZOEKTOCHT NAAR HERSTEL NA VERLIES’ te bestellen.