In de haven van Rotterdam bij het Marconiplein ligt een groot cruiseschip waar in totaal zo’n 1200 Oekraïense vluchtelichtingen zijn ingetrokken. Mensen met trauma’s, verdriet en schrijnende verhalen. In deze omgeving hebben kerken van het Voorgangers Overleg Rotterdam (VOR) ingangen gekregen om elke week een dienst te houden aan boord van het schip. “We geloven dat het evangelie deze mensen kracht en troost zal bieden.”
Daniël Pasterkamp leidt deze diensten en heeft via de VOR mogelijkheid gekregen om deze Oekraïense vluchteligen te dienen. Daardoor trekken ze de kar. “Er was al een Oekraïense vrouw die in onze gemeente zat die uitreikte naar deze mensen. Ze werkte samen met het Leger des Heils om hulp te bieden en diensten te houden.
Ik heb namens ons kerk ook een aantal keer op de deur geklopt om hulp aan te bieden. Daar kwam geen reactie uit voort, maar later werden we benaderd door een kerk in Hendrik Ido Ambacht, die toegang hadden tot dit project. Ze vroegen ons om te helpen, omdat onze kerk hier in de buurt stond. Het Leger des Heils heeft nu drie maanden toestemming gegeven. Heel bijzonder!”
Zegenen en troosten
Het schip heet Volendam en springt meteen in het oog als je daar voorbijloopt. Bij de 1200 vluchtelingen is de kerkdienst nog niet heel bekend. De eerste zondag waren er 25 Oekraïners aanwezig en afgelopen zondag waren er zo’n 35 vrouwen een een aantal kinderen. Daniel verwacht dat het aantal nog flink zal toenemen de komende weken.
“We hebben een half uur aanbeden en iemand van ons team deelde een getuigenis hoe hij een hersentumor overleefde. Toen kwam er een kort woord van twintig minuten. Daarna was er tijd om ze te zegenen en te troosten. Dat was mooi! Elke keer nemen we iets mee. Eerder een geurzeepje of rozen voor Moederdag, volgende keer hopen we kinderbijbels mee te nemen.”
Tot rust komen
De meeste mensen zijn dankbaar dat ze een plek hebben en tot rust kunnen komen, vertelt Pasterkamp. Hij ziet ook blijdschap bij de mensen dat ze door de kerkgemeenschap opgezocht worden. “Het is intens waar mensen doorheen gaan. Ze nemen afscheid van hun land en worden naar plekken verplaatst die ze niet kennen.
Dan vraagt er iemand: ‘Wil je naar Rotterdam?’ Ja, weten zij veel. Wat weten die mensen over Rotterdam? Daarnaast is het ook nog een doorstroomlocatie. Ze willen dit helemaal niet. Er is veel verdriet en radeloosheid, ze weten ook helemaal niet hoelang ze er nog zijn.”
“De tranen stroomden over haar wangen omdat ze echt gebroken was. Haar kinderen zaten daar om hun moeder te troosten.”
Het feit dat we kunnen bidden en troosten, verlicht hun situatie, zegt Daniël. “Een moment dat mij echt raakte was toen we voor een vrouw baden die tussen haar kinderen zat. De tranen stroomden over haar wangen omdat ze echt gebroken was. Haar kinderen zaten daar om hun moeder te troosten.
Normaal ben je er als ouder om je kinderen te troosten of te bemoedigen, maar nu was het andersom. Heel heftig.
Een andere vrouw zei dat ze vóór de oorlog een droom had waarin ze zichzelf in het buitenland in een schip zat, met in dat schip een theater met kerkdienst. Het was voor haar echt een bemoediging en bevestiging: God heeft haar geleid.”
