Voorganger Sebastiaan en zijn vrouw wilden ontzettend graag iets doen voor de Oekraïense vluchtelingen. Toen was er ineens een Oekraïens gezin van 7 dat onderdak zocht.
Jullie hebben een gevlucht gezin in huis, hoe is dat zo gekomen?
Sebastiaan: ‘’Er is een echtpaar in onze gemeente, zij zijn diakenen en hebben al heel lang een connectie met Oekraïne. Ze hebben daar goede vrienden wonen en wilde hen dit jaar nog opzoeken. Uiteraard lukte dat niet. Dit specifieke gezin, dat vijf kinderen heeft, zij hadden intensief contact met onze Nederlandse vrienden. Ze dachten erover om te vluchten maar met vijf kinderen doe je dat niet zomaar. Toch zijn ze halsoverkop gevlucht.’’
Hoe was die vlucht?
‘’De vlucht was heel chaotisch en heel lang. Ze kregen onderweg ook autopech, dus dat was heel angstig. De laatste kilometer naar de grens met Polen heeft echt wel uren geduurd. Uiteindelijk, na dagen rijden, zijn ze in Nederland aangekomen. De diaken had ondertussen contact gezocht met de gemeente; iedereen was aan het bidden. Maar waar laat je een gezin van zeven? Overigens, normaal gesproken mag je als man Oekraïne niet uit; alle mannen tussen de 18 en 60 moeten blijven omdat ze gerekruteerd kunnen worden voor het leger. Er is een uitzondering voor mannen van een groot gezin: omdat hij vijf kinderen heeft mocht hij wel weg. Maar zijn zwager zit bijvoorbeeld nog in de Oekraïne.’’
En toen…
‘’Mijn vrouw en ik hadden echt op ons hart dat we wat wilden doen. Toen realiseerden we ons dat we nog een chalet in onze tuin hadden staan! Het is niet heel ruim: veertig vierkante meter maar wel met drie slaapkamers en sanitair. Voor 7 mensen best wel krap. Maar we zeiden meteen: laat ze maar komen. En hier hebben ze tenminste hun eigen ruimte.’’
Je hebt een tweeling van twaalf. Hoe vonden zij het?
‘’Mijn eigen kinderen vonden het eerst even wennen. Gelukkig het gezin redelijk wat Engels. Afgelopen zaterdag waren alle kinderen de hele dag aan het spelen. Gamen, op de trampoline. Het raakt mij dat de kinderen gewoon even kind kunnen zijn.’’
Als er mensen zijn die dit lezen en zelf ook wat willen doen, wat kunnen die dan doen?
‘‘Doe wat je kunt. Er ligt voor de kerk een enorme kans. Een Bijbeltekst die veel in mij opgekomen is de afgelopen tijd is Jesaja 58:6-9a:
Is dit niet het vasten dat Ik verkies:
misdadige ketenen losmaken,
de banden van het juk ontbinden,
de verdrukten bevrijden,
en ieder juk breken?
Is het niet: je brood delen met de hongerige,
onderdak bieden aan armen zonder huis
iemand kleden die naakt is,
je bekommeren om je medemensen?
Dan breekt je licht door als de dageraad,
je zult spoedig herstellen.
Je gerechtigheid gaat voor je uit,
de majesteit van de HEER vormt je achterhoede.
Dan geeft de HEER antwoord als je roept;
als je om hulp schreeuwt, zegt Hij: ‘Hier ben Ik.’
Dit is de beste samenvatting van wat onze roeping is als gelovigen. En Jezus zegt natuurlijk: ‘Ik was hongerig, en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie hebben mij te drinken gegeven, ik was een vreemdeling: en jullie hebben mij geherbergd. Alles wat je voor de minste van mijn broeders hebt gedaan, deed je voor mij.’ Natuurlijk heeft niet iedereen een chalet in z’n tuin staan of een groot huis. Noodopvang is niet voor iedereen maar ik denk dat het wel belangrijk is om je deur open te stellen. Stel je er dan wel mentaal op in dat het soms weken, maanden kan duren voordat iemand een ander plekje heeft. Maar heb je een kamertje over? Stel het open. Heb je een vakantiehuisje? Perfect!’’
