Iedere maand schrijft Cindy Klaver een column met onderwerpen uit het dagelijks leven. Ze is getrouwd met Sander, moeder van drie kinderen, toegepast psycholoog en gepassioneerd communicatiedeskundige. Haar dagen zijn gevuld met het gezinsleven, actief zijn in haar kerk, werkzaam zijn als docent en studiebegeleider op een hogeschool en het begeleiden van anderen via haar eigen trainings- en coachingsbureau Cindy Communiceert. Ze deelt inspirerende verhalen en inzichten over wat ze allemaal meemaakt in het leven. Daarnaast vertelt zij hoe zij de hedendaagse balans probeert te bewaren en daarin God betrekt.
Tekst: Cindy Klaver
Soms brengt God je precies waar je moet zijn, op het juiste moment, op de juiste plek en op het juiste tijdstip. Op een donderdagochtend, op weg naar de nieuwbouwlocatie van mijn werk, gebeurde iets bijzonders. We gaan na de vakantie verhuizen naar een nieuwe locatie, en als BHV’er kregen wij daar een rondleiding. Wat ook nieuw is, is dat ik voortaan met het openbaar vervoer naar mijn werk moet gaan, want er zijn geen parkeerplekken voor medewerkers. Dit is een grote verandering voor mij, omdat ik altijd met de auto naar mijn werk ga. Dat is gemakkelijk voor mij omdat ik mij snel van A naar B kan verplaatsen en de jongens na mijn werk direct naar hun voetbal, muziekles en andere activiteiten kan brengen. In de auto zit ik altijd in mijn eigen bubbel en kom ik tot rust. Ik praat met God, zet gospelmuziek op en zing mee, luister naar een christelijke radiozender of bel een vriendin (handsfree natuurlijk!). Maar nu, hoe ik na de zomervakantie met het openbaar vervoer moet, wordt alles anders. Op deze dag besloot ik om mijn reis per trein en bus naar de nieuwe locatie alvast uit te proberen.
“In de auto zit ik altijd in mijn eigen bubbel en kom ik tot rust. Ik praat met God, zet gospelmuziek op en zing mee, luister naar een christelijke radiozender of bel een vriendin”
Nadat ik met de trein aankwam op een station, moest ik verder met de bus. Terwijl ik wachtte op de bus, checkte ik voor de zekerheid nog even het tijdstip. Tot mijn schrik ontdekte ik dat ik veel te vroeg was. Ik had me in de tijd vergist. Ik hoefde pas later in de middag op de nieuwbouw locatie te zijn en stond nu al om 09:30 uur bij de bushalte. Wat baalde ik enorm. Ik had nog bergen met nakijkwerk liggen van mijn studenten. Terwijl ik daar stond, begon ik me een beetje verloren te voelen. Wat moest ik nu doen met deze onverwachte ‘vrije’ tijd? Ik dacht aan de opties: ergens een bakkie doen en direct mijn werkmail wegwerken op mijn telefoon, bij mijn ouders wachten die in de buurt wonen of gewoon terug naar huis gaan, zodat ik verder kon gaan met nakijken. Later in de middag zou ik dan teruggaan (met de auto trouwens) naar de BHV-meeting. Ik besloot om het laatste te doen.
Innerlijke drang
Ik liep over het perron van de treinen en zag drie jonge dames staan. Ze leunden tegen de reling aan en ze vielen erg op. Ze waren opvallend gekleed en praatten luidkeels. Ik liep hen voorbij en ging een eind van ze af staan. Toen voelde ik ineens een innerlijke drang om terug te lopen om wat dichter bij de luidsprekende dames te staan. Ik liep terug. Ik keek om en ineens lag één van de drie meisjes stil op de koude grond op het perron. De twee andere meisjes waren zwaar in paniek en schreeuwden hard haar naam. Ik rende ernaartoe en zei dat ik BHV’er was. Ik knielde voor haar neer, zorgde dat er een jas over haar heen lag en dat haar gezicht ondersteund werd door een zacht kledingstuk. Ik vroeg haar naam en vroeg haar of ze mij hoorde, maar daar reageerde ze niet op en ze bleef stil liggen. Kort daarna kwam er een verpleegkundige bij die in een gevangenis werkt en daarna ook een gepensioneerde verpleegkundige. Zij controleerde haar pols en voelden gelukkig een hartslag. Ik zei de vriendinnen dat ze 112 moesten bellen. Ondertussen bad ik zacht: “Heer, wees bij haar, raak haar aan en kom met Uw genezende kracht over haar heen.” De gepensioneerde verpleegkundige boog zich ook over haar heen en zei dat ze voor haar wilde bidden. Met een luide en vurige stem sprak ze een krachtig gebed uit over deze jonge vrouw uit. Ik zag op dat moment een traan over haar wangen glijden.
“Ik zei de vriendinnen dat ze 112 moesten bellen. Ondertussen bad ik zacht : Heer, wees bij haar, raak haar aan en kom met Uw genezende kracht over haar heen.”
Ik vroeg aan haar twee vriendinnen of ze een telefoonnummer hadden van haar ouders. Tot mijn grote verbazing zeiden ze dat ze geen contact met haar ouders heeft en geen huis heeft. ‘Jullie alle drie niet?” vraag ik voorzichtig. “Nee, wij hebben ook geen huis,” zei een van de meisjes: “We hebben in de avondopvang alleen een bed voor in de avonden.” Ze vertelde verder dat het meisje al niet lekker was die ochtend, maar ze moesten de noodopvang verlaten. De twee jonge vrouwen vertelden mij en de gevangenisverpleegkundige dat ze veel had meegemaakt en dat het vermoedelijk trauma was en dat het lichaam het niet trok op dat moment. De gevangenis verpleegkundige herkende dit van zijn werk.
Jezus de oplossing
Mijn hart huilde, en ik ging naast haar op de grond zitten en hield haar hand vast. Ik boog me voorover en zei: “Ik ben christen en weet dat de Here Jezus heel veel van jou houdt en dat Hij jou wil helpen om je problemen op te lossen. Hij wil je graag genezen en je uit al je problemen helpen. Jezus is de oplossing” Ik vroeg of ze in mijn handen wilde knijpen als ze me hoorde, en ik voelde dat ze in mijn handen kneep. Ik was opgelucht en ze opende zelf even haar ogen. Ik bleef bij haar zitten totdat eindelijk de ambulance kwam. De ambulance broeders namen het over en uiteindelijk stond ze op en ging naar ze mee voor controle. De twee vriendinnen ondersteunden haar en liepen samen met de ambulancebroeders en de gevangenisverpleegkundige de lift in. Ik nam afscheid van ze en wenste ze veel sterkte. “Heel erg bedankt, mevrouw,” zeiden de vriendinnen en de deuren van de lift gingen dicht en bid direct dat deze waardevolle jonge dames een veilig en permanent onderdak vinden.
“Ik vroeg of ze in mijn handen wilde knijpen als ze me hoorde, en ik voelde dat ze in mijn handen kneep. Ik was opgelucht en ze opende zelf even haar ogen”.
Ik wilde op hetzelfde perron, waar dit allemaal was gebeurd, mijn trein naar huis nemen, maar kom achter dat ik op een verkeerd perron sta. Toen ik uiteindelijk op het juiste perron mijn trein nam, realiseerde ik me dat deze ogenschijnlijke vergissing – het veel te vroeg zijn – eigenlijk helemaal geen vergissing was. Ik hoorde op het perron duidelijk Gods stem om terug te lopen naar de 3 vriendinnen en het was Gods manier om me op precies het juiste moment op de juiste plek te brengen, om iemand in nood te helpen en te bemoedigen. Ik geloof dat God mij daar had geplaatst voor een reden. Het meisje was slechts 19 jaar en de andere twee meisjes waren ook rond die leeftijd. Het gaat mij aan het hart dat zo veel jonge mensen geen veilig thuis hebben en op straat leven. ‘Hoe is dit mogelijk in ons land?”, vraag ik me af. De komende tijd besluit ik om voor ze te bidden, zodat God hun situatie verandert en dat ze meer mensen mogen ontmoeten die Zijn liefde aan hen kenbaar kunnen maken. Onze God is een absolute ‘ Miracle working God’, die elke uitzichtloze situatie kan ombuigen naar een hoopvolle toekomst. Dat is wat ik specifiek bid voor deze waardevolle jonge vrouwen.
Cindy schreef het boek ‘365x Quality Time met God’ om lezers te helpen even afstand te nemen van het drukke leven. Aan de hand van 365 oefeningen en opdrachten biedt het de mogelijkheid te reflecteren op de onderwerpen geloof, gezondheid, identiteit en relaties. Vervolgens schrijft de lezer daar zelf over aan God; om Hem bij al die aspecten van het leven te betrekken. Ideaal om aan te schaffen in de vakantietijd om samen met God in de rust te reflecteren. De 2e druk van deze prachtig vormgegeven journal is uit en is te bestellen via de onderstaande QR code op de flyer of via deze link. Het boek is ook te bestellen bij Scholten Uitgeverij en bij de bekende boekhandels.