Voorganger en geestelijk verzorger Ronald Lakhichand ging kortgeleden van 32 graden op het zonnige Bonaire naar ruiten krabben in Nederland. Maar het warme onthaal dat hij kreeg bij de grootste gevangenis van Nederland maakte een hoop goed.
“Mijn vrouw en kinderen zijn nu nog op Bonaire, en ik ben eropuit gestuurd om een huis te zoeken hier in Nederland. Dat valt nog niet mee, dus als ik niets vind dan kom ik wel bij jullie slapen!” Deze grap konden de gedetineerden wel waarderen en het ijs was gebroken. “Ik weet niet hoe je het doet”, merkte een vrijwilliger naderhand op, “maar je staat meteen zo dicht bij de mensen…” Hier was het Ronald precies om te doen. Verbinding. Samen met de mannen in detentie zoeken naar wie Jezus is, wat het simpele evangelie voor hen betekent en vooral ook benadrukken dat zij deel zijn van het Lichaam van Christus.
Apostel
Ronald is een apostel die samen met zijn vrouw Priscilla meerdere kerken plantte, waaronder Activate International Church Rijswijk. Het planten en pionieren is een roeping die door de tijd heen met verschillende profetische woorden over Ronald werd uitgesproken. Toch legde hij deze roeping in eerste instantie naast zich neer, omdat hij het niet echt begreep en er niet in uit wilde stappen. Maar nadat hij door de jaren heen had ervaren dat alles wat God sprak in zijn leven ermee overeenkwam, maakte hij een bewuste keuze om zijn roeping te omarmen.
“Je zet hiermee geloof in werking en activeert ook de hemel om je te helpen op die weg.”
“Je stapt erin uit, maar je weet eigenlijk niet zo goed wat je doet. De toekomst is namelijk heel erg onzeker bij het pionieren van nieuwe dingen en het planten van kerken. Je moet een begin maken en de eerste stap zetten om in je roeping te gaan wandelen, en dan zullen zaken vanzelf duidelijk worden. Soms houdt dit ook in dat je iets anders moet opgeven, of gewoon moet inspelen op een nood. Je zet hiermee geloof in werking en activeert ook de hemel om je te helpen op die weg.”
Open deuren
Dat laatste werd duidelijk zichtbaar in de deuren die de afgelopen tijd voor Ronald opengingen. Nadat hij en zijn vrouw een kerk hadden opgericht in Nederland, werden zij door God geroepen om naar het buitenland te gaan. Een uitnodiging voor Justitiepastoraat op Bonaire, een innerlijke bevestiging en het feit dat ze verschillende dromen over eilanden ontvingen, gaf de doorslag om naar dit eiland te verhuizen met het hele gezin, om daar het pastorale werk in de gevangenis vorm te gaan geven. Maar daar bleef het niet bij.
“Je hebt zelf ook een kerk nodig waar het gezin kan aarden”, zegt Ronald. Om die reden begonnen hij en zijn vrouw een gemeente in de woonkamer. Inmiddels is dit een flinke, bloeiende en multiculturele gemeente die samenkomt in een grote zaal van een hotel op het eiland. De diversiteit binnen de kerk is uniek, want er zijn maar weinig plekken waar mensen met verschillende culturen en achtergronden samenkomen. Volgens Ronald is juist het samenkomen, muren slechten en leren van elkaar zo belangrijk. Ook tussen de gevangeniskerk en de kerk in de buitenwereld lijkt er een scheiding te bestaan, maar beide kerken zijn evenveel deel van hetzelfde Lichaam.
“Achteraf denk je dan: ik stond erbij en ik keek ernaar. Het is God die dit allemaal door je heen doet.”
Ondanks de successen is Ronald van mening dat hij niet echt iets bijzonders heeft gedaan. “Het was opnieuw uitstappen op een plek waar alles onbekend is. Ik kende helemaal niemand daar. Maar God had vooraf bevestiging gegeven, dus ga je daarheen en doe je maar wat. En nu zie ik een mooie afdeling geestelijke verzorging binnen de Justitiële Inrichting Caribisch Nederland met een fijne collega, een goedlopende gevangeniskerk en een gemeente die midden in de samenleving staat. Achteraf denk je dan: ik stond erbij en ik keek ernaar. Het is God die dit allemaal door je heen doet.”
Het pastorale werk in de gevangenis op Bonaire sloeg zo aan, dat in mum van tijd zo’n 80 procent betrokkenheid onder de gedetineerden ontstond. “In Nederland zijn dat toch hele andere betrokkenheidspercentages”, zegt Ronald. Directieleden van justitiële inrichtingen in de regio, maar ook van Nederlandse inrichtingen, kwamen weleens kijken. Ronald kon dan presentaties geven over het werk dat hij deed en de directieleden waren erg te spreken over wat er op Bonaire gebeurde. Nog voor Ronald definitieve plannen had om naar Nederland te komen, was er al een open deur om te dienen in de grootste gevangenis van Nederland, waar in totaal meer dan 1000 gedetineerden verblijven.
“…het lang verwachte Kerstkind”
Vorige week zondag was het zover. Er werden twee gezamenlijke diensten georganiseerd waarbij Ronald mocht voorgaan. Hij werd door een collega grappenderwijs aangekondigd als “het lang verwachte Kerstkind”, omdat er al enige tijd geen dominee in dit gedeelte van de inrichting was geweest en er op hem werd gewacht. Er was grote behoefte, zo bleek uit het feit dat de diensten goed vol zaten en ook uit de persoonlijke gesprekken die Ronald had met gedetineerden. “Het heeft mij echt geraakt dat er werd gevraagd of ik niet meteen weg wilde gaan. Kennelijk is er behoefte aan stabiliteit en bovenal aan liefde. Bij beide diensten kwam er een groepje gedetineerden om me heen staan om voor mij te bidden. Dat raakte mij enorm.”
Dat ze voor hem baden en daarbij uitspraken dat ze dankbaar waren voor de man die God naar hen gestuurd had, was een belangrijk signaal naar de hele groep aangezien gevangenissen plaatsen zijn waar groepsdruk vaak bepalend is. De grootste gevangenis van ons land is volgens Ronald dan ook vruchtbare grond.
“Die relatie tussen binnen en buiten is noodzakelijk, want het is gewoon de kerk hè!
Tijdens de dienst benadrukte Ronald dat de gevangenen deel van het Lichaam van Christus zijn. “Jullie zijn de kerk van Jezus.” De aanwezigheid van de vele vrijwilligers en de band die de muziek verzorgde was juist daarom ook zo mooi en belangrijk, vindt Ronald. “Die relatie tussen binnen en buiten is noodzakelijk, want het is gewoon de kerk hè! Vaak zijn mensen bang om gelovigen in de gevangenis te bezoeken, maar eigenlijk ben je dan bang om naar de kerk te gaan. Ongeacht waar de kerk staat, in een gevangenis, een instelling of een ziekenhuis, het is gewoon de kerk. Mijn hoop en gebed is dat de kerk buiten meer en meer geactiveerd gaat worden om de mensen die binnen zitten niet te vergeten. Dit is natuurlijk ook de oproep van Jezus, om hen niet te vergeten.”
De boodschap van verbondenheid raakte die zondag een gevoelige snaar bij de aanwezigen. De liefde was voelbaar en er kwam echt iets los tijdens de dienst. Het gevoel van veiligheid dat nodig is om harten verder open te laten gaan, heeft volgens Ronald vooral tijd nodig om te groeien. “Uiteindelijk wint Gods liefde. Als je er geloof voor hebt en leven blijft uitspreken over de mensen, dan wint uiteindelijk Gods liefde het van de vaak tastbare duisternis.”
“…als hier iets verandert, dan zal dit op heel veel andere plekken voelbaar zijn.”
“Er is nog veel te doen in de gevangenissen in Nederland”, zegt Ronald. “Ik denk ook dat mensen echtheid willen. Dat betekent dat we bereid moeten zijn om mee te huilen met gedetineerden, om te lachen met ze en om het leven met ze te delen.” Hij roept de kerk ook op om de gevangen niet te vergeten, zeker niet in deze tijd. “Ze verdienen onze tijd en aandacht.” Ronald is in ieder geval voornemens om de komende periode te investeren in de mensen binnen de grootste gevangenis van Nederland. “Want als hier iets verandert, dan zal dit op heel veel andere plekken voelbaar zijn.” Het is zijn verlangen dat de mannen hier de kracht van het evangelie zullen ervaren en mogen ontdekken wie ze echt zijn.