Zondag 22-10-1995 14.15 uur. Clubliefde. Als 10-jarige loop ik naar mijn kamer om mijn rood-witte T-shirtje en bijbehorende zwarte short aan te trekken. En natuurlijk mijn Feyenoordsjaal, gekregen van ome Kor. Diezelfde oom die me in die jaren na elke wedstrijd het officiële wedstrijdprogrammaboekje per post opstuurde, een dag na de wedstrijd. Omdat hij er bij was en ik thuis bij de radio zat. Een paar jaar later en we zouden samen juichen in zuid, Arena en Milaan.
Tekst: Ruben de Jong – voormalig Feyenoord fanaat.
14.28 uur. Snel naar de keuken om de zwarte kruk te pakken en die zo dicht mogelijk bij de ingebouwde keukenradio te zetten, net naast de koelkast boven het grijze aanrechtblad. Zender 3, waarvan de knop meer bevuild is dan de anderen. Het is weer zo ver. Ik zit klaar. En Hans van Vliet ook, op 93.4 FM. Voor Feyenoord-Ajax.
14.32 uur. Weelde. Clemens Zwijnenberg: 1-0. Ajax heeft tot dat moment al 845 minuten geen doelpunt tegen gekregen. Die tijd is het. Hans is alle olie op zijn stembanden al kwijt. En dan 14.37 uur; Larsson, 2-0. Hans komt niet meer uit zijn woorden, de zwarte kruk ligt op de grond. En ik ook. Ik denk aan het stadion, ik denk aan mijn helden. Maar vooral denk ik aan het schoolplein. Mijn schoolplein. Het zijn de jaren dat je je elke dag weer moest vermannen daar. Tegen geluiden over Kluivert, Litmanen, wereldbeker, geluiden over Amsterdamse weelde.
Later, toen mijn tijd van seizoenkaart aanbrak kwam ik er geleidelijk aan achter dat ik iets in de Kuip stiekem heel indrukwekkend vind; als de tegenstander de 1-0 maakt. Het uitzinnige van het uitvak van afstand aanschouwen heeft iets surrealistisch. Met die stilte daaromheen van al die duizenden. Het brengt iets naar boven; gemeenschappelijke pijn, maar ook realiteitszin. Waar gaat dit over? Is dit alles? Radiostilte met 50.000.
Ajax scoort er die middag niet nog één, maar nog vier.. Radiostilte in onze keuken is het gevolg, nog voor de wedstrijd is afgelopen. Ik denk alleen nog maar aan het schoolplein.
7 april 2024 14.25 uur. Feyenoord-Ajax. Tijden zijn veranderd. De verhalen van supporters die tijdens deze wedstrijd rondjes zijn gaan lopen met schoonfamilie in het bos of duingebied worden minder. Al zijn ze er nog wel. Zij die de radio tijdens deze wedstrijd liever stil houden, vanwege de hoop die zo vaak werd gemolesteerd als Feyenoordsupporter. Bij mij staat de radio ook uit, en ook mijn telefoon, en ook de televisie. Ik zit wel klaar, om om 14.30 het evangelie van Jezus te mogen prediken in een kerk, ergens in het land. Hoe verzin je het op deze tijd, op deze dag?
Het is deze Jezus die het ultieme kan bewerken; de radiostilte waar eenieder naar kan verlangen. “Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.” (Mattheus 11:28-30)
Natuurlijk denk ik tijdens de dienst een paar keer aan zuid. Maar ik heb de radiostilte er graag voor over. Er is niets aan te tippen aan wat Jezus Christus mij heeft gegeven. En dat vertel ik graag aan anderen. Diepe rust, aanvaarding, ultieme hoop, besef dat ik slechts een mens ben maar zo waardevol in Gods ogen. En dit goede nieuws over Jezus wat ik veel mag verkondigen; dat Hij het verdient om alles stil te zetten. Om de God die Hij is, en om Wie Hij voor ons wil zijn.
16.15 uur. De kerkdienst is klaar, nagenoeg. Ik pak mijn telefoon. Teletekst pagina 818; Feyenoord 6 Ajax 0.
Radiostilte.
Deze blog van Ruben de Jong is met toestemming overgenomen van ‘Christelijke Kameraden‘, de pagina van christelijke supporters van Feyenoord.